φεμινιστική και ΛΟΑΤΚΙΑ+ συλλογικότητα για την απελευθέρωση φύλου, σώματος & σεξουαλικότητας
Εν όψει της 25ης Νοέμβρη, Διεθνή ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, σας περιμένουμε την Τρίτη 19/11 στις 19.30 στο κοινωνικό κέντρο Ovradera. Θα συζητήσουμε για τις έμφυλες καταπιέσεις, το πώς αυτές οδηγούν στις γυναικοκτονίες, πώς αντιμετώπιζεται θεσμικά η έμφυλη βία και αν τελικά οι γυναικοκτονίες κανονικοποιούνται από τα ΜΜΕ.
Θα ακολουθήσει φεμινιστικό μπαρ, όπως και κάθε Τρίτη.
💜 Υπάρχουμε συλλογικά, προστατευόμαστε κοινοτικά, είμαστε εδώ η μία για την άλλη.
Λαϊκή βραδιά με τις μεγάλες κυρίες του λαϊκού τραγουδιού (και με εκλεκτούς κυρίους)…
Παρασκευή 17/5/24, στις 20:00 στο Κοινωνικό Κέντρο Ovradera.
Σας περιμένουμε να διασκεδάσουμε συλλογικά! 💜🧡💙
Πριν λίγες μέρες ήρθε στο προσκήνιο η είδηση πως η Γεωργία Μπίκα θα συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο του κόμματος «Πατριώτες» εν όψει των ευρωεκλογών. Με αφορμή αυτό το συμβάν ανοίχτηκε ένας διάλογος γύρω από τα όρια και την εγκυρότητα του συνθήματος «Αδερφή μου εγώ σε πιστεύω».
Ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή του. Για εμάς η πατριαρχία είναι ένα σύστημα που αν και προϋπήρχε του καπιταλισμού, πλέον λειτουργεί παράλληλα με αυτόν, με τις εξουσιαστικές απολήξεις του καθενός να αλληλοδιαπλέκονται.
Η πατριαρχία σε συνδυασμό με τον καπιταλισμό διαιωνίζουν την αντίληψη πως το σώμα αποτελεί κτήμα του ισχυρού. Τα σώματα των μεταναστ(ρι)ών αποτελούν κτήματα των κρατών που μπορούν να τα διαχειριστούν όπως θέλουν. Τα σώματα των εργατ(ρι)ών αποτελούν κτήματα των αφεντικών, οι οποίοι μόνο ως αναλώσιμα θα τα βλέπουν. Τα σώματα των παιδιών αποτελούν κτήματα των γονιών ως αντικείμενα προς διαμόρφωση. Τα σώματα των γυναικών αποτελούν κτήματα των ανδρών, η λεία για κάθε ξέσπασμα, μια μηχανή γονιμοποίησης που λειτουργεί και ως αποδιοπομπαίος τράγος. Είναι βαθιά ριζωμένη από την πατριαρχία η αντίληψη ότι η σύντροφος, η σύζυγος, η κόρη, η υπάλληλος και οποιαδήποτε θηλυκότητα μπορεί να αντιμετωπίζεται από έναν άνδρα ως κτήμα του, ως κάτι πάνω στο οποίο εκείνος μπορεί να ασκεί εξουσία, να ελέγχει το σώμα της και να αποφασίζει για τη ζωή της, ακόμη ενίοτε και να την αφαιρεί.
Ωστόσο, τα συστήματα καταπίεσης θα πρέπει να εξετάζονται και ξεχωριστά. Έτσι, από τη μία διακρίνουμε την έμφυλη βία που πηγάζει από το πατριαρχικό σύστημα και από την άλλη την ταξική βία που πηγάζει από το καπιταλιστικό. Βλέπουμε δύο εξουσιαστικές σχέσεις που μοιάζουν αλλά έχουν άλλες ρίζες. Έτσι, ένα άτομο μπορεί ταυτόχρονα να ανήκει στα καταπιεσμένα του ενός συστήματος και στους καταπιεστές του άλλου (πχ. Λοατκι αφεντικό, γυναίκα σε θέση εξουσίας κλπ).
Με βάση τα παραπάνω, ως φεμινιστική συλλογικότητα όταν ερχόμαστε μπροστά σε μία καταγγελία έμφυλης βίας, η απάντηση «Εγώ αδερφή μου σε πιστεύω» μένει αυτούσια, χωρίς περαιτέρω αστερίσκους. Το θύμα έμφυλης βίας παραμένει θύμα της πατριαρχίας, ανεξαρτήτως καταγωγής, πολιτικού προσανατολισμού, κοινωνικής τάξης κλπ. Ο θύτης παραμένει θύτης επίσης ανεξαρτήτως της καταγωγής του, του πολιτικού προσανατολισμού του, της κοινωνικής του τάξης κλπ.
Έχουμε παρατηρήσει, ωστόσο, ότι στην κοινωνία που ζούμε όταν ο θύτης είναι ισχυρότερος από το θύμα είτε οικονομικά είτε με κάποια θέση εξουσίας, υπάρχει απροκάλυπτη προσπάθεια συγκάλυψής του από την αστική δικαιοσύνη και το κράτος. Θέση μας είναι το να προσπαθούμε να αποτρέψουμε κάθε συγκάλυψη, δίνοντας φωνή στα θύματα που η κοινωνική τους τάξη και θέση τη στερεί.
Όσον αφορά την υπόθεση της Γ. Μπίκα, την στηρίζαμε και τη στηρίζουμε στο βίωμά της που άπτεται της έμφυλης βίας, και όχι για τις πολιτικές της επιλογές -δεν παύει, βέβαια, να μας λυπεί το γεγονός ότι η επιλογή της είναι να ταχθεί με τους καταπιεστές-.
Καταληκτικά, ξέρουμε πως το κράτος, το κεφάλαιο και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης δεν θα φροντίσουν ποτέ τα άτομα που βρίσκονται σε ευάλωτη θέση. Τα άτομα αυτά επιλέγουμε να στηρίζουμε, δίνοντας ολόπλευρη μάχη ενάντια στην έμφυλη βία με υποστήριξη, ενημέρωση, κινηματική δράση και αλληλεγγύη.
Witches Fight Back
Τη Δευτέρα 4 Μαρτίου, σας περιμένουμε από τις 18:00 και μετά στο στέκι Ovradera, για να προετοιμαστούμε συλλογικά για την 8η Μάρτη!
Θα φτιάξουμε πανό, τρικάκια και αφίσα για την πορεία και μετά θα ακολουθήσει μπαρ.
Σας περιμένουμε όλα!
Στιγμιότυπα από την εκδήλωση:
Είμαστε οι Witches Fight Back, φεμινιστική συλλογικότητα της Θεσσαλονίκης. Συσταθήκαμε το 2021. Για να συστηθούμε καλύτερα, θα αναφέρουμε επιγραμματικά τα βασικά σημεία της πολιτικής που εκφράζουμε. Είμαστε μια συλλογικότητα που διατηρεί την αυτονομία στην εσωτερική της λειτουργία. Θεωρούμε αυτό το στοιχείο της ομάδας πολύ σημαντικό, αφού με την παραδοχή πως οι στόχοι των αγώνων μας είναι κοινοί, μέσω της συνδιαμόρφωσης και της ανάπτυξης συντροφικών δεσμών μπορούμε να διαμορφώσουμε και κοινή πορεία προς την επίτευξή τους.
Στις πολιτικές μας θέσεις αναγνωρίζουμε πως ο φεμινισμός μπορεί να πάρει διάφορες μορφές και εκφάνσεις, εμάς όμως μας εκφράζει ένας φεμινισμός που έρχεται από τα κάτω και είναι διαθεματικός και συμπεριληπτικός. Διαθεματικός, γιατί πιστεύουμε ότι οι επιμέρους καταπιέσεις αλληλοδιαπλέκονται (ταξικές, φυλετικές, θρησκείας, σεξουαλικότητας, εργασιακές κ.ά.). Συμπεριληπτικό τον ονομάζουμε γιατί δεν περιλαμβάνει μόνο τα άτομα που έχουν μήτρα, αλλά και όλα τα άτομα που απορρίπτονται από την ετεροκανονικότητα και θέλουν να εναντιωθούν σ’ αυτήν. Στην ουσία κάνουμε λόγο για ένα φεμινισμό ταξικό, αντικαπιταλιστικό, αντιφασιστικό και αντιεξουσιαστικό που αντιτάσσεται σε κάθε εκμεταλλευτική φύση που παράγεται και αναπαράγεται από τον καπιταλισμό και την πατριαρχία.
Η συλλογικότητά μας λειτουργεί με διττό τρόπο, αφενός μέσω της συλλογικής αυτομόρφωσης και της συζήτησης και αφετέρου μέσω της κινηματικής δράσης. Οι διαδικασίες λειτουργούν οριζόντια, μέσω της συζήτησης και της συνδιαμόρφωσης.
Με αυτές τις σκέψεις ως βάση παλεύουμε σε κάθε χώρο που εργαζόμαστε, δρούμε και υπάρχουμε για την άρση κάθε εκμετάλλευσης και για την απελευθέρωση φύλου, σώματος, σεξουαλικότητας.
Θεσσαλονίκη, Σεπτέμβρης 2023
Ως φεμινιστική συλλογικότητα Witches Fight Back, παρακολουθούμε την υπόθεση trafficking της Ηλιούπολης και της 12χρονης στον Κολωνό, της Γεωργίας Μπίκα, του Λιγνάδη, του Φιλιππίδη, του βιασμού της αδερφής μας στο Α.Τ. Ομόνοιας και τόσες άλλες γνωστές ή και άγνωστες στο ευρύ κοινό υποθέσεις. Είτε με την παρουσία μας από κοντά, είτε με την υποστήριξη μας από μακριά, είμαστε δίπλα στις επιζώσες και δεν θα σταματήσουμε να φωνάζουμε πως “Αδερφές μας, εμείς σας πιστεύουμε”.
Θέλουμε να δηλώσουμε την αλληλεγγύη και την υποστήριξή μας προς τις επιζώσες που βρήκαν το θάρρος να καταγγείλουν τους βιαστές/διακινητές/κακοποιητές τους. Απαιτούμε την απονομή δικαιοσύνης για τις καταγγέλλουσες, οι οποίες, παρά τις συνεχόμενες απειλές και τους εκφοβισμούς, συνεχίζουν τον δύσκολο αγώνα στις αίθουσες των δικαστηρίων.
Οι μπάτσοι, το κράτος και η δικαιοσύνη φαίνεται, δυστυχώς, ότι κάνουν ό,τι μπορούν για να διαφυλάξουν τους δράστες και να συμβάλλουν στην αποσιώπηση των εγκλημάτων. Απονομή δικαιοσύνης σημαίνει, για εμάς, καταδίκη των δραστών για τα κακουργήματα τα οποία έχουν καταγγελθεί, χωρίς άλλες κωλυσιεργίες, προσπάθειες συγκάλυψης και περαιτέρω επανατραυματισμό των θυμάτων.
Υπάρχουν, όμως, και εκεινες οι επιζώσες που δεν έφτασαν ποτέ μέχρι την καταγγελία. Αυτό συνέβη γιατί μέχρι τώρα η αστική δικαιοσύνη λειτουργεί με τη συγκάλυψη και αποφυγή προφυλάκισης των θυτών, την απόρριψη των αιτημάτων για περιοριστικά μέτρα, την έκθεση των επιζωσών στα συστημικά ΜΜΕ και τον επανατραυματισμό τους στις δικαστικές αίθουσες, την αποσιώπηση και “απώλεια” πειστηρίων και καταθέσεων. Παράλληλα, δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για ψυχολογική υποστήριξη και φιλοξενία των θυμάτων σε κάποια δομή φροντίδας και προστασίας για θύματα έμφυλης βίας και μαστροπείας.
Η καταδίκη τέτοιων εγκλημάτων είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει ένα δικαστικό σύστημα απέναντι στις επιζώσες, όλες εκείνες τις γνωστές αλλά και τις άγνωστες και αφανείς επιζώσες που έχουν βιαστεί, κακοποιηθεί και έχουν γίνει θύματα trafficking.
Παρότι υπάρχουν οι σχετικές οδηγίες και προβλέψεις για το πώς θα έπρεπε να διαχειρίζεται η δικαιοσύνη τέτοιες περιπτώσεις, θεωρούμε απαράδεκτο το γεγονός ότι, στο δικαστήριο, οι αδερφές μας καλούνται να βρίσκονται μέσα στην ίδια αίθουσα με τους κακοποιητές τους, να τους αντικρίζουν ξανά και ξανά, να υπομένουν την ξεδιάντροπη τακτική του “τα ‘θελε και τα ‘παθε” από την πλευρά τους και να έρχονται εκ νέου αντιμέτωπες με το τραύμα τους.
Απέναντι στη στάση αυτή, καθώς και στις χρονοβόρες δικαστικές και θεσμικές διαδικασίες, εμείς απαντάμε συλλογικά, ώστε κανένα άτομο να μην αφεθεί μόνο του ενάντια σε τέτοιου είδους φαινόμενα. Ζητάμε δικαίωση για όλες εκείνες τις γυναίκες και θηλυκότητες που έχουν υπάρξει θύματα της έμφυλης βίας και της μαστροπείας και φοβούνται να μιλήσουν, να καταγγείλουν, να ελευθερωθούν από τους κακοποιητές τους. Επειδή όλα αυτά δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά, αλλά ξεκάθαρες περιπτώσεις κρατικής συγκάλυψης, ενώνουμε τις φωνές μας και διεκδικούμε, μέσα από τους κοινωνικούς μας αγώνες, ψυχολογική υποστήριξη, πραγματική προστασία, ενδυνάμωση και φεμινιστική φροντίδα των θυμάτων. Παλεύουμε, ώστε καμία άλλη και κανένα άλλο να μη γίνει θύμα κακοποίησης, βιασμού, trafficking. Στεκόμαστε στο πλευρό των θυμάτων και απέναντι στην έμφυλη βία και την πατριαρχία που την τροφοδοτεί και τη συντηρεί.
Θεσσαλονίκη, Φεβρουάριος 2023
Ως φεμινιστική συλλογικότητα Witches Fight Back, παρακολουθούμε την υπόθεση της Ηλιούπoλης από την αρχή, με την καταγγελία της Ε. Αν και γεωγραφικά βρισκόμαστε μακριά, είμαστε δίπλα στις επιζώσες και δεν θα σταματήσουμε να φωνάζουμε πως “Αδερφές μας, εμείς σας πιστεύουμε”.
Με το κείμενο που ακολουθεί, θέλουμε να δηλώσουμε την αλληλεγγύη και την υποστήριξή μας προς τα θύματα της υπόθεσης trafficking. Απαιτούμε την απονομή δικαιοσύνης για τις καταγγέλλουσες, οι οποίες, παρά τις συνεχόμενες απειλές και τους εκφοβισμούς, συνεχίζουν τον δύσκολο αγώνα απέναντι στους κακοποιητές και διακινητές τους. Δηλώνουμε τη συμπαράσταση και την υποστήριξή μας σε όσα άτομα είναι πλάι στις επιζώσες στο δικαστικό αυτό αγώνα, και ιδιαίτερα στη συνήγορο των καταγγελλουσών, Αντωνία Λεγάκη. Ζητάμε να πάψει η πειθαρχική της δίωξη, η οποία παρακωλύει την άμεση εκδίκαση της υπόθεσης και παρατείνει την κατάσταση του συνεχούς επανατραυματισμού και εκφοβισμού των επιζωσών.
Απονομή δικαιοσύνης σημαίνει, για εμάς, καταδίκη των δραστών για τα κακουργήματα τα οποία έχουν καταγγελθεί, χωρίς άλλες κωλυσιεργίες, προσπάθειες συγκάλυψης και περαιτέρω επανατραυματισμό των θυμάτων. Η καταδίκη τέτοιων εγκλημάτων είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει ένα δικαστικό σύστημα απέναντι στις επιζώσες, τόσο εκείνες που εμπλέκονται στην υπόθεση, όσο και για όλες τις άλλες, τις άγνωστες και αφανείς επιζώσες που έχουν βιαστεί, κακοποιηθεί και έχουν γίνει θύματα trafficking στα χέρια του μαστροπού αστυνομικού Μπουγιούκου και των συνεργών του.
Από την αρχή της ιστορίας αυτής μέχρι και σήμερα, η ελληνική αστυνομία, το κράτος και η δικαιοσύνη φαίνεται, δυστυχώς, ότι κάνουν ό,τι μπορούν για να διαφυλάξουν τους δράστες και να συμβάλλουν στην αποσιώπηση των εγκλημάτων. Η Ε. ουσιαστικά απήχθη από την αστυνομία όταν πήγε να καταγγείλει και μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο ως κρατούμενη. Δεν υπήρξε καμία πρόβλεψη για φιλοξενία των θυμάτων σε κάποια δομή φροντίδας και προστασίας για θύματα έμφυλης βίας και μαστροπείας.
Ακόμα και ο καθορισμός της ημερομηνίας έναρξης της δίκης (η οποία σύντομα θα έχει παρέλθει του χρονικού διαστήματος προφυλακισμού των κατηγορουμένων, με ενδεχόμενο σενάριο οι κακοποιητές σε λίγο καιρό να κυκλοφορούν ελεύθεροι, απειλώντας ακόμα περισσότερο τα θύματα), η μέχρι τώρα ανεπαρκής έρευνα για την εξάρθρωση του κυκλώματος, καθώς και η αδράνεια της δικαιοσύνης σε σχέση με τις συνεχόμενες απειλές που δέχονται οι επιζώσες είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της στάσης.
Παρακολουθώντας τις εξελίξεις της δίκης, βλέπουμε για μία ακόμα φορά στο προσκήνιο την κανονικοποίηση της επαναθυματοποίησης των επιζωσών έμφυλης βίας. Θεωρούμε απαράδεκτο το γεγονός ότι, στο δικαστήριο, οι αδερφές μας καλούνται να βρίσκονται μέσα στην ίδια αίθουσα με τους κακοποιητές τους, να τους αντικρίζουν ξανά και ξανά, να υπομένουν την ξεδιάντροπη τακτική του victim blaming από την πλευρά τους και να έρχονται εκ νέου αντιμέτωπες με το τραύμα τους (με ό,τι συνεπάγονται όλα τα παραπάνω για την ψυχολογική τους κατάσταση), παρότι υπάρχουν οι σχετικές οδηγίες και προβλέψεις για το πώς θα έπρεπε να διαχειρίζεται η δικαιοσύνη τέτοιες περιπτώσεις.
Απέναντι στη στάση αυτή, καθώς και στις χρονοβόρες δικαστικές και θεσμικές διαδικασίες, εμείς απαντάμε συλλογικά, ώστε κανένα άτομο να μην αφεθεί μόνο του ενάντια σε τέτοιου είδους φαινόμενα. Ζητάμε δικαίωση, τόσο για τις δύο επιζώσες της Ηλιούπολης, όσο και για όλες εκείνες τις γυναίκες και θηλυκότητες που έχουν υπάρξει θύματα της έμφυλης βίας και της μαστροπείας και φοβούνται να μιλήσουν, να καταγγείλουν, να ελευθερωθούν από τους κακοποιητές τους. Επειδή όλα αυτά δεν αποτελούν μεμονωμένο περιστατικό, αλλά πρόκειται για μία ακόμη περίπτωση κρατικής συγκάλυψης, ενώνουμε τις φωνές μας και διεκδικούμε, μέσα από τους κοινωνικούς μας αγώνες, ψυχολογική υποστήριξη, πραγματική προστασία, ενδυνάμωση και φεμινιστική φροντίδα των θυμάτων. Συνεχίζουμε να παρακολουθούμε την εξέλιξη της υπόθεσης και παράλληλα παλεύουμε ώστε καμία άλλη και κανένα άλλο να μη γίνει θύμα κακοποίησης, βιασμού, trafficking. Στεκόμαστε στο πλευρό των θυμάτων και απέναντι στην έμφυλη βία και την πατριαρχία που την τροφοδοτεί και τη συντηρεί.
Θεσσαλονίκη, Δεκέμβρης 2022