Ο τίτλος δεν είναι τυχαίος. Τα τελευταία χρόνια, ανά (υπερβολικά) τακτά διαστήματα το πρωί η είδηση μιας ακόμη γυναικοκτονίας έρχεται να ενισχύσει τον φόβο που η πατριαρχία προσπαθεί να σπείρει ανάμεσά μας.
Ας μην έχουμε αυταπάτες. Το φαινόμενο δεν είναι πρωτοφανές. Με την εύκολη πρόσβαση στην άμεση ενημέρωση, όμως, πλέον μπορούμε να μαθαίνουμε για όσες γυναικοκτονίες τουλάχιστον καταγράφονται. Οι γυναικοκτόνοι είναι, κατά πλειοψηφία, νυν και πρώην σύντροφοι ή σύζυγοι. Στις περισσότερες περιπτώσεις βλέπουμε να υπάρχει καταπιεστικό παρελθόν στη σχέση θύτη-θύματος. Πολύ συχνά, γυναίκες σε τέτοιο περιβάλλον έχουν γνωστοποιήσει στον κοντινό τους κύκλο ότι απειλούνται ή, ακόμα, έχουν φτάσει στο σημείο να προβούν σε καταγγελίες στην αστυνομία -καταγγελίες που συχνά είτε απλώς καταγράφονται, είτε αντιμετωπίζονται ως ασήμαντες και αγνοούνται. Εξάλλου, αρκετές από τις γυναικοκτονίες διαπράττονται από άτομα που εργάζονται στην αστυνομία.
Στην αρχή το νέο κάθε γυναικοκτονίας αποτελούσε γεγονός σοκαριστικό. Στο άκουσμά του μουδιάζαμε, ξεσπούσαμε, εξοργιζόμασταν. Στη συνέχεια έγινε μια κανονικότητα, μία ακόμη είδηση. Στη δίνη των συνεχών φυσικών και υγειονομικών καταστροφών, των εγκλημάτων του κεφαλαίου στους εργαζόμενους και της όλο και ασφυκτικότερης καταπίεσης της καθημερινής ζωής μας από τον καπιταλισμό, η είδηση πως μια γυναίκα σκοτώθηκε ως θύμα έμφυλης βίας μάλλον μοιάζει να απορροφάται στη μαύρη τρύπα των όλων κακών που μας βρίσκουν.
Δεν πρέπει να επιτρέψουμε ούτε στις εαυτές μας ούτε και στο σάπιο σύστημα που μας περιβάλλει να μας κάνουν απαθείς σε κάθε έγκλημα. Όπως ποτέ δεν θα δεχτούμε με συγκατάβαση κανένα πολιτικό ή εργατικό έγκλημα, αντίστοιχα ποτέ δεν θα συνηθίσουμε τις γυναικοκτονίες, ποτέ δεν θα σιωπήσουμε όσο χάνονται αδερφές μας!
Ο καπιταλισμός και η πατριαρχία διαιωνίζουν την αντίληψη πως το σώμα αποτελεί κτήμα του ισχυρού. Τα σώματα των μεταναστ(ρι)ών αποτελούν κτήματα των κρατών που μπορούν να τα διαχειριστούν όπως θέλουν. Τα σώματα των εργατ(ρι)ών αποτελούν κτήματα των αφεντικών, οι οποίοι μόνο ως αναλώσιμα θα τα βλέπουν. Τα σώματα των παιδιών αποτελούν κτήματα των γονιών ως αντικείμενα προς διαμόρφωση. Τα σώματα των γυναικών αποτελούν κτήματα των ανδρών, η λεία για κάθε ξέσπασμα, μια μηχανή γονιμοποίησης που λειτουργεί και ως αποδιοπομπαίος τράγος. Η βαθιά ριζωμένη από την πατριαρχία αντίληψη ότι η σύντροφος, η σύζυγος, η κόρη, η υπάλληλος και οποιαδήποτε θηλυκότητα μπορεί να αντιμετωπίζεται από έναν άνδρα ως κτήμα του, ως κάτι πάνω στο οποίο εκείνος μπορεί να ασκεί εξουσία, να ελέγχει το σώμα της και να αποφασίζει για τη ζωή της, ακόμη τελικά και να την αφαιρεί, είναι εκείνη που οπλίζει το χέρι των γυναικοκτόνων.
Δεν υπάρχουν εγκλήματα πάθους, παρά μόνο εγκλήματα έμφυλης βίας. Γιατί οι έμφυλες ανισότητες είναι αυτές που τροφοδοτούν τα εγκλήματα αυτά. Ως φεμινιστική συλλογικότητα θεωρούμε τον νομικό ορισμό της γυναικοκτονίας μέρος του αγώνα μας, ώστε τα εγκλήματα αυτά να εδραιώνονται στην κοινή γνώμη ως εγκλήματα με έμφυλη αφετηρία. Τη λύση, όμως, δεν περιμένουμε να τη δώσει ένας αυταρχικότερος ποινικός κώδικας, ούτε οποιαδήποτε κρατική πρόνοια, αφού ξέρουμε πως το κράτος και το κεφάλαιο δεν θα φροντίσουν ποτέ τα άτομα που βρίσκονται σε ευάλωτη θέση. Πρότασή μας είναι η ολόπλευρη μάχη ενάντια στην έμφυλη βία με υποστήριξη, ενημέρωση, κινηματική δράση και αλληλεγγύη.
Πάντα θα πιστεύουμε πως για να αλλάξει ο κόσμος, για να σταματήσει κάθε εκμετάλλευση από άνθρωπο προς άνθρωπο, για να ξεφορτωθούμε μια για πάντα το νέο-καπιταλιστικό σύστημα που βλέπει τις κατώτερες τάξεις ως αναλώσιμα υλικά, πρέπει πρώτα να πέσει η πατριαρχία. Γιατί μόνο όταν ο άνθρωπος και η φύση φιλιώσουν, μόνο όταν αποκατασταθούν οι σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, μόνο όταν οι θηλυκότητες θα μπορούν να ζουν ελεύθερα μαζί με τους άνδρες, χωρίς τον φόβο και την απειλή, μόνο τότε θα μπουν οι βάσεις για μια νέα, δίκαιη και ελεύθερη ζωή.
Ίσως ό,τι πιο κοντινό έχουμε να είναι ο θάνατος, αλλά η ιδέα αυτή δεν με τρομάζει. Θα πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε γι’ αυτό που είναι δίκαιο. – Antonia María Teresa Mirabal Reyes