Προβολή ντοκιμαντέρ & electro bar

(scroll for english text)
Την Παρασκευή 12/04/2024 από τις 19:00 και μετά σας περιμένουμε στο Κοινωνικό Κέντρο Ovradera (Επισκόπου Αμβροσίου 3) για να παρακολουθήσουμε το ντοκιμαντέρ Sisters with Transistors της Lisa Ronver (2020, 86′). Το ντοκιμαντέρ είναι στα Αγγλικά με αγγλικούς υπότιτλους. Μετά την προβολή θα ακολουθήσει electro μπαρ στο χώρο του στεκιού.
Το SISTERS WITH TRANSISTORS είναι η αξιοσημείωτη ιστορία των γυναικών πρωτοπόρων της ηλεκτρονικής μουσικής που αγκάλιασαν τις μηχανές και τις απελευθερωτικές τεχνολογίες τους για να μεταμορφώσουν εντελώς τον τρόπο που παράγουμε και ακούμε μουσική σήμερα.
ΣΥΝΟΨΗ: Ενώ η ηλεκτρονική μουσική θεωρείται συχνά ως “boys’ club”, η αλήθεια είναι ότι από την αρχή οι γυναίκες ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της εφεύρεσης των συσκευών και των τεχνικών που καθόρισαν τη μορφή του σύγχρονου ήχου. Το SISTERS WITH TRANSISTORS χαρτογραφεί μια νέα ιστορία της ηλεκτρονικής μουσικής μέσω των οραματιστών γυναικών των οποίων οι ριζοσπαστικοί πειραματισμοί με μηχανές επαναπροσδιόρισαν τα όρια της μουσικής: Clara Rockmore, Daphne Oram, Bebe Barron, Delia Derbyshire, Maryanne Amacher, Pauline Oliveros, Wendy Carlos, Eliane Radigue, Suzanne Ciani και Laurie Spiegel. Με φόντο το ευρύτερο κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό πλαίσιο του 20ου αιώνα, αυτό το αρχειακό ντοκιμαντέρ αποκαλύπτει έναν μοναδικό αγώνα χειραφέτησης, αποκαθιστώντας τον κεντρικό ρόλο της γυναίκας στην ιστορία της μουσικής και της κοινωνίας γενικότερα.
On Friday 12/04/2024 at 19:00 we are waiting for you at the Social Centre Ovradera (Επισκόπου Αμβροσίου 3) in order to watch together the documentary: Sisters with Transistors (Lisa Ronver, 2020, 86′). The documentary is in English and the subtitles too.
SISTERS WITH TRANSISTORS is the remarkable story of electronic music’s female pioneers who embraced machines and their liberating technologies to utterly transform how we produce and listen to music today.
SYNOPSIS: While electronic music is often perceived as a boy’s club, the truth is from the beginning women have been integral in inventing the devices, techniques and tropes that have defined the shape of modern sound. SISTERS WITH TRANSISTORS maps a new history of electronic music through the visionary women whose radical experimentations with machines redefined the boundaries of music: Clara Rockmore, Daphne Oram, Bebe Barron, Delia Derbyshire, Maryanne Amacher, Pauline Oliveros, Wendy Carlos, Eliane Radigue, Suzanne Ciani, and Laurie Spiegel. With the wider social, political and cultural context of the 20th century as our backdrop, this archival documentary reveals a unique emancipation struggle, restoring the central role of women in the history of music and society at large. More than just the history of a music genre, it’s the story of how we hear and the critical but little-known role female pioneers play in that story.

Κοινή αφίσα συλλογικοτήτων ενάντια στις παραβιαστικές και παρενοχλητικές συμπεριφορές – Πορεία γειτονιάς

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ

Άλλη μια φορά ερχόμαστε αντιμέτωπες με περιστατικό έμφυλης βίας. Αυτή την φορά στην Νεάπολη, όπου συγκεκριμένος τύπος παρενοχλεί συστηματικά θηλυκότητες. 

Εκμεταλλευόμενος τα δικαιώματα που του έχει προσφέρει η πατριαρχία, θεωρεί ότι έχει δικαιοδοσία πάνω στα σώματα και στις ζωές των θηλυκοτήτων τις οποίες μπορεί να εκφοβίζει, να απειλεί και να παρενοχλεί. 

Όπως και οι υπόλοιπες μορφές έμφυλης βίας που πηγάζουν από την πατριαρχία, έτσι και το cat calling και η παρενόχληση στον δρόμο έχει ως στόχο την επίδειξη κυριαρχίας του θύτη και την ικανοποίηση του ανδρισμού του μέσω της υποτίμησης και της αντικειμενοποίησης των θηλυκοτήτων. 

Αρνούμαστε να φοβόμαστε να κυκλοφορήσουμε στις γειτονιές μας.

Αρνούμαστε να περπατάμε με τα κλειδιά στο χέρι. 

Αρνούμαστε να αλλάζουμε δρόμο για να φτάσουμε σπίτι μας. 

Κυριακή || 31.03.24 || 13.00 

απαντάμε συλλογικά για να αλλάξει πλευρά ο φόβος

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΟΛΛΕΣ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΗΣΥΧΙΑ

ΤΟΝ ΣΕΞΙΣΜΟ ΘΑ ΘΑΨΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

Witches Fight Back

«Αδερφή μου εγώ σε πιστεύω»;

Πριν λίγες μέρες ήρθε στο προσκήνιο η είδηση πως η Γεωργία Μπίκα θα συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο του κόμματος «Πατριώτες» εν όψει των ευρωεκλογών. Με αφορμή αυτό το συμβάν ανοίχτηκε ένας διάλογος γύρω από τα όρια και την εγκυρότητα του συνθήματος «Αδερφή μου εγώ σε πιστεύω».

Ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή του. Για εμάς η πατριαρχία είναι ένα σύστημα που αν και προϋπήρχε του καπιταλισμού, πλέον λειτουργεί παράλληλα με αυτόν, με τις εξουσιαστικές απολήξεις του καθενός να αλληλοδιαπλέκονται.

Η πατριαρχία σε συνδυασμό με τον καπιταλισμό διαιωνίζουν την αντίληψη πως το σώμα αποτελεί κτήμα του ισχυρού. Τα σώματα των μεταναστ(ρι)ών αποτελούν κτήματα των κρατών που μπορούν να τα διαχειριστούν όπως θέλουν. Τα σώματα των εργατ(ρι)ών αποτελούν κτήματα των αφεντικών, οι οποίοι μόνο ως αναλώσιμα θα τα βλέπουν. Τα σώματα των παιδιών αποτελούν κτήματα των γονιών ως αντικείμενα προς διαμόρφωση. Τα σώματα των γυναικών αποτελούν κτήματα των ανδρών, η λεία για κάθε ξέσπασμα, μια μηχανή γονιμοποίησης που λειτουργεί και ως αποδιοπομπαίος τράγος. Είναι βαθιά ριζωμένη από την πατριαρχία η αντίληψη ότι η σύντροφος, η σύζυγος, η κόρη, η υπάλληλος και οποιαδήποτε θηλυκότητα μπορεί να αντιμετωπίζεται από έναν άνδρα ως κτήμα του, ως κάτι πάνω στο οποίο εκείνος μπορεί να ασκεί εξουσία, να ελέγχει το σώμα της και να αποφασίζει για τη ζωή της, ακόμη ενίοτε και να την αφαιρεί.

Ωστόσο, τα συστήματα καταπίεσης θα πρέπει να εξετάζονται και ξεχωριστά. Έτσι, από τη μία διακρίνουμε την έμφυλη βία που πηγάζει από το πατριαρχικό σύστημα και από την άλλη την ταξική βία που πηγάζει από το καπιταλιστικό. Βλέπουμε δύο εξουσιαστικές σχέσεις που μοιάζουν αλλά έχουν άλλες ρίζες. Έτσι, ένα άτομο μπορεί ταυτόχρονα να ανήκει στα καταπιεσμένα του ενός συστήματος και στους καταπιεστές του άλλου (πχ. Λοατκι αφεντικό, γυναίκα σε θέση εξουσίας κλπ).

Με βάση τα παραπάνω, ως φεμινιστική συλλογικότητα όταν ερχόμαστε μπροστά σε μία καταγγελία έμφυλης βίας, η απάντηση «Εγώ αδερφή μου σε πιστεύω» μένει αυτούσια, χωρίς περαιτέρω αστερίσκους. Το θύμα έμφυλης βίας παραμένει θύμα της πατριαρχίας, ανεξαρτήτως καταγωγής, πολιτικού προσανατολισμού, κοινωνικής τάξης κλπ. Ο θύτης παραμένει θύτης επίσης ανεξαρτήτως της καταγωγής του, του πολιτικού προσανατολισμού του, της κοινωνικής του τάξης κλπ.

Έχουμε παρατηρήσει, ωστόσο, ότι στην κοινωνία που ζούμε όταν ο θύτης είναι ισχυρότερος από το θύμα είτε οικονομικά είτε με κάποια θέση εξουσίας, υπάρχει απροκάλυπτη προσπάθεια συγκάλυψής του από την αστική δικαιοσύνη και το κράτος. Θέση μας είναι το να προσπαθούμε να αποτρέψουμε κάθε συγκάλυψη, δίνοντας φωνή στα θύματα που η κοινωνική τους τάξη και θέση τη στερεί.

Όσον αφορά την υπόθεση της Γ. Μπίκα, την στηρίζαμε και τη στηρίζουμε στο βίωμά της που άπτεται της έμφυλης βίας, και όχι για τις πολιτικές της επιλογές -δεν παύει, βέβαια, να μας λυπεί το γεγονός ότι η επιλογή της είναι να ταχθεί με τους καταπιεστές-.

Καταληκτικά, ξέρουμε πως το κράτος, το κεφάλαιο και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης δεν θα φροντίσουν ποτέ τα άτομα που βρίσκονται σε ευάλωτη θέση. Τα άτομα αυτά επιλέγουμε να στηρίζουμε, δίνοντας ολόπλευρη μάχη ενάντια στην έμφυλη βία με υποστήριξη, ενημέρωση, κινηματική δράση και αλληλεγγύη.

Witches Fight Back

8η Μάρτη – Απεργία Φεμινιστική – Στο δρόμο, στο σπίτι, στη δουλειά

8η Μάρτη Απεργία Φεμινιστική    —-    Στο δρόμο, στο σπίτι, στη δουλειά

ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΚΑΙ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΣ

Φέτος στην 8η Μάρτη βγαίνουμε ξανά στο δρόμο. Η «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας», που πλέον γιορτάζεται σαν άλλη μια ακίνδυνη παγκόσμια ημέρα, άλλη μια ευκαιρία για κατανάλωση και για ενσωμάτωση των αγώνων μας, προέρχεται από μια ιστορία που κάθε άλλο παρά ακίνδυνη ήταν. Η φεμινιστική ιστορία της 8ης Μάρτη, καθοριστική για το σημερινό φεμινιστικό κίνημα, είναι αυτή που ορίζει την ημέρα αυτή όχι ως γιορτή, αλλά ως μέρα διεκδίκησης, αγώνα και απεργίας στην παραγωγή και την αναπαραγωγή, στη δουλειά και το σπίτι.

Πιάνουμε το νήμα από την 8η Μάρτη του 1857, την πρώτη απεργία γυναικών, όπου οι εργάτριες στο χώρο της κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη προέβησαν σε μία ιστορική κινητοποίηση και στάση εργασίας για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους, για ανθρώπινα ωράρια εργασίας και καλύτερα μεροκάματα. Μισό αιώνα αργότερα, στις 8 Μάρτη του 1910 η Β’ Διεθνής Συνδιάσκεψη σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη θεσμοθέτησε ομόφωνα την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, μετά από διεκδίκηση της Κλάρα Τσέτκιν, ως μέρα αφιερωμένη στις διεκδικήσεις περί του γυναικείου ζητήματος. Ήταν και πάλι 8η Μάρτη, εκείνη του 1917, όταν πάνω από 200.000 γυναίκες κατέβηκαν σε μία από τις μαζικότερες πορείες στους δρόμους της Πετρούπολης με σύνθημα «Ψωμί και Ειρήνη – Κάτω ο Πόλεμος- Βελτίωση της κατάστασης των Γυναικών».

Σήμερα, παρά τις νίκες του φεμινιστικού κινήματος και τους αγώνες που δίνουμε διαρκώς, εξακολουθούμε να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε. Γυναικοκτονίες, βιασμοί, έμφυλη βία έχουν γίνει καθημερινότητα. Η έμφυλη βία κανονικοποιείται διαρκώς από κεντρικούς πυλώνες του εθνικού κορμού, όσο το κράτος και η αστική δικαιοσύνη απαντούν σε κάθε καταγγελία με συγκαλύψεις. Ο ζόφος της πατριαρχίας βρίσκεται σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής.

Ο καπιταλισμός και η πατριαρχία διαιωνίζουν την αντίληψη πως το σώμα αποτελεί κτήμα του ισχυρού. Τα σώματα των μεταναστ(ρι)ών αποτελούν κτήματα των κρατών που μπορούν να τα διαχειριστούν όπως θέλουν. Τα σώματα των εργατ(ρι)ών αποτελούν κτήματα των αφεντικών, οι οποίοι μόνο ως αναλώσιμα θα τα βλέπουν. Τα σώματα των παιδιών αποτελούν κτήματα των γονιών ως αντικείμενα προς διαμόρφωση. Τα σώματα των γυναικών αποτελούν κτήματα των ανδρών, η λεία για κάθε ξέσπασμα, μια μηχανή γονιμοποίησης που λειτουργεί και ως αποδιοπομπαίος τράγος. Είναι βαθιά ριζωμένη από την πατριαρχία αντίληψη ότι η σύντροφος, η σύζυγος, η κόρη, η υπάλληλος και οποιαδήποτε θηλυκότητα μπορεί να αντιμετωπίζεται από έναν άνδρα ως κτήμα του, ως κάτι πάνω στο οποίο εκείνος μπορεί να ασκεί εξουσία, να ελέγχει το σώμα της και να αποφασίζει για τη ζωή της, ακόμη τελικά και να την αφαιρεί.

Και σε θεσμικό επίπεδο, όμως, βλέπουμε ξανά και ξανά να μπαίνουν στο στόχαστρο δικαιώματά μας. Βλέπουμε να αμφισβητείται το δικαίωμα στην ασφαλή και δωρεάν έκτρωση, τις ίσες συνθήκες εργασίας (νόμος Χατζηδάκη), το δικαίωμα στη μητρότητα και την εργασία. Βλέπουμε επίσης να εισάγονται νέοι αναχρονιστικοί και μισογυνιστικοί νόμοι που ξεπλένουν την έμφυλη βία και μας θέτουν ξανά σε κίνδυνο (βλ. νόμο Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια και νέο Ποινικό Κώδικα). Μέσα σε όλα αυτά η απλήρωτη οικιακή εργασία και η φροντίδα όλων των μελών της οικογένειας έχει συνδεθεί αποκλειστικά με τη θηλυκότητα, η οποία οδηγείται στο να είναι διπλά, πολλές φορές και τριπλά, εργαζόμενη.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, και με τη σκέψη πως το κράτος ως θεσμός συντηρεί και συντηρείται από το σύστημα της πατριαρχίας, έχουμε πάψει να περιμένουμε τη λύση από αυτό. Δεν θα μας σώσει ούτε ένας αυταρχικότερος ποινικός κώδικας, ούτε οποιαδήποτε κρατική πρόνοια, αφού ξέρουμε πως το κράτος και το κεφάλαιο δεν θα φροντίσουν ποτέ τα άτομα που βρίσκονται σε ευάλωτη θέση. Πρότασή μας είναι η ολόπλευρη μάχη ενάντια στην έμφυλη βία με υποστήριξη, ενημέρωση, κινηματική δράση και αλληλεγγύη. Ο αγώνας για την απελευθέρωση φύλου, σώματος και σεξουαλικότητας είναι αναπόσπαστο κομμάτι του φεμινιστικού κινήματος.

Έτσι και αυτήν την 8η Μάρτη θέλουμε να παλέψουμε με όλα όσα καταπιέζονται από την πατριαρχία, όσες βιώνουν τη βία της επισφάλειας και της ανεργίας, των έμφυλων διακρίσεων, της έμφυλης βίας. Στεκόμαστε δίπλα σε κάθε εργάτρια, στις αόρατες εργάτριες της οικιακής εργασίας, τις μετανάστριες, τις άνεργες φίλες μας και τις επιζώσες αδερφές μας και σε όλες αυτές που μετράμε τα ρέστα μας για να βγάλουμε το μήνα. Ενάντια στην κανονικοποίηση της έμφυλης και της οικονομικής βίας προβάλλουμε τη φεμινιστική αλληλεγγύη και τη μαχητικότητα, μέχρι η πατριαρχία να είναι παρελθόν.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

Συγέντρωση και πορεία: Καμάρα 6μμ

Συλλογική προετοιμασία για την 8η Μάρτη

Τη Δευτέρα 4 Μαρτίου, σας περιμένουμε από τις 18:00 και μετά στο στέκι Ovradera, για να προετοιμαστούμε συλλογικά για την 8η Μάρτη!
Θα φτιάξουμε πανό, τρικάκια και αφίσα για την πορεία και μετά θα ακολουθήσει μπαρ.
Σας περιμένουμε όλα!

Στιγμιότυπα από την εκδήλωση:

Πορεία αλληλεγγύης για τη 12χρονη επιζώσα από τον Κολωνό

Το κύκλωμα trafficking με θύμα τη 12χρονη από τον Κολωνό είναι ένα θέμα που το τελευταίο διάστημα τείνει να αποσιωπηθεί από την επικαιρότητα, καθώς η υπόθεση εξελίσσεται πλέον στις δικαστικές αίθουσες. Ως συλλογικότητα έχουμε ασχοληθεί στο παρελθόν με το συγκεκριμένο θέμα, εστιάζοντας στο κομμάτι της συγκάλυψης από την πλευρά του κράτους και της αστικής δικαιοσύνης, καθώς και στον ρόλο που ανέλαβαν τα συστημικά ΜΜΕ για την κάλυψη της υπόθεσης. Με την έναρξη της δίκης και τα νέα στοιχεία που έρχονται στο φως της δημοσιότητας, βλέπουμε ότι έχουμε κάθε λόγο να συνεχίσουμε να παρακολουθούμε την υπόθεση και να βρισκόμαστε σε εγρήγορση.

Η εκδίκαση της υπόθεσης ξεκίνησε στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών στις 8 Ιανουαρίου 2024. Για την υπόθεση έχουν σχηματιστεί 2 δικογραφίες. Η πρώτη αφορά 26 κατηγορούμενους, στους οποίους περιλαμβάνεται ο Ηλίας Μίχος. Οι κατηγορίες για τις οποίες παραπέμπεται είναι μεταξύ άλλων: βιασμός ανηλίκου κατ’ εξακολούθηση, πορνογραφία ανηλίκου, εμπορία ανθρώπων κατ’ επάγγελμα σε βάρος ανηλίκου, τέλεση γενετήσιας πράξης με πρόσωπο που είναι εν γνώσει του δράστη θύμα εμπορίας ανθρώπων. Ο Μίχος έχει ήδη αποδεχθεί τις κατηγορίες κατάχρησης ανηλίκου και προμήθειας και κατοχής υλικού πορνογραφίας ανηλίκων και αρνείται, μέχρι στιγμής, οποιαδήποτε άλλη κατηγορία. Η υπερασπιστική του γραμμή στηρίζεται στη θέση ότι η ανήλικη επιδίωκε η ίδια την τέλεση γενετήσιας πράξης και φαινόταν, κατά τα λεγόμενά του, “πεπειραμένη”.

Η υπεράσπιση των 26 κατηγορουμένων επιμένει περίπου στις ίδιες δηλώσεις. Οι περισσότεροι παραδέχονται πως έδωσαν χρήματα στην ανήλικη, καθώς “συμπονούσαν την κατάστασή της”, αλλά αρνούνται ότι συνευρέθηκαν μαζί της. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι την πέρασαν για μεγαλύτερη, γύρω στα 16 με 17 χρονών, όπως και την παρουσίαζε ο Μίχος, πιθανότατα για να έχουν ευνοϊκότερη ποινή.

Δε χρειάζεται να είναι κανείς νομικός για να μπορεί να διακρίνει τις σημαντικές ελλείψεις στη διερεύνηση κρίσιμων σημείων της υπόθεσης. Είναι σημαντικό να μην ξεχνάμε πως ο βασικός κατηγορούμενος είναι ένας άνθρωπος που έχαιρε εκτίμησης, όχι μόνο της τοπικής κοινωνίας αλλά και πολιτικών προσώπων, ενώ είχε σχέσεις και με την αστυνομία. Η εικόνα του ευυπόληπτου πολίτη ίσως είναι αυτή που μπήκε εμπόδιο στις έρευνες, σε συνδυασμό με τις επαφές του με ισχυρά άτομα. Συγκεκριμένα, ο οίκος ανοχής, τον οποίο θυμάται το θύμα ως τόπο που την πήγαινε συχνά ο Μίχος δεν ερευνήθηκε παρά μόνο ένα μήνα μετά αφού ταυτοποιήθηκε, και δεν έχει σχηματιστεί καμιά δικογραφία εναντίον των ατόμων που τον διατηρούν (η ταυτοποίηση του κτιρίου έγινε την 1η Νοέμβρη ενώ η έρευνα την 1η Δεκέμβρη). Επίσης δεν έχουν ελεγχθεί οι κάμερες στο μαγαζί του Μίχου.

Μέσα σε όλα πρέπει να θυμόμαστε και πως η 12χρονη έχει καταθέσει ήδη πέντε φορές για την πρώτη δικογραφία, που εκδικάζεται τώρα, καθώς και άλλες δύο φορές για την δεύτερη δικογραφία που παραμένει ανοιχτή. Όπως μαθαίνουμε από σχετικά δημοσιεύματα (κυρίως από ανεξάρτητα μέσα), η 12χρονη κατά τις καταθέσεις της φαίνεται να θυμάται με μεγάλη λεπτομέρεια και να περιγράφει με ακρίβεια τα πρόσωπα που συνάντησε και τα μέρη στα οποία είχε βρεθεί. Παρόλα αυτά, κατά τη 2η δικάσιμο (10/01/24), υποβλήθηκε αίτημα από την πλευρά των κατηγορουμένων για συμπληρωματική κατάθεση με νέες ερωτήσεις στην ανήλικη. Προφανώς αυτή η διαδικασία, ακόμα και αν πραγματοποιηθεί με τον τρόπο που προβλέπεται σε τέτοιες περιπτώσεις (γραπτές οι ερωτήσεις από την υπεράσπιση, κατάθεση με ηλεκτρονικά μέσα σε ανακριτικό υπάλληλο διορισμένο από το δικαστήριο και βιντεοσκόπηση της κατάθεσης για να προβληθεί στη δικαστική αίθουσα) μπορεί να επανατραυματίσει το θύμα και να δώσει στην υπεράσπιση την ευκαιρία να ασκήσει ακόμα παραπάνω πίεση στο παιδί.

Τα συστημικά ΜΜΕ έπαιξαν από την αρχή πολύ σημαντικό ρόλο, τόσο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, όσο και στον εκφοβισμό και επανατραυματισμό του θύματος και το ξέπλυμα του θύτη. Είδαμε κανάλια να συγκεντρώνονται κάτω από το σπίτι της 12χρονης, να βγάζουν στη δημοσιότητα τη φωτογραφία της με πίξελ, καθώς και τη φωτογραφία της μητέρας της. Παρακολουθήσαμε ρεπορτάζ συνοδευόμενα από εικόνες που παρέπεμπαν σε πορνογραφικό υλικό και διαβάσαμε άρθρα που χρησιμοποιούσαν παραπλανητική ορολογία, όπως για παράδειγμα “πελάτες”, “ραντεβού”, “σεξουαλικές επαφές”, “πορνεία” κ.τ.λ., λέξεις που παραπέμπουν σε συναινετικές πράξεις, ενώ είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για μια υπόθεση βιασμού, κυκλώματος trafficking και παιδοβιαστών. Η φρασεολογία που χρησιμοποιήθηκε επιλέχθηκε έτσι ώστε να υπηρετήσει τη λογική του “τα ‘θελε και τα ‘παθε”, να κανονικοποιήσει το victim blaming. Το αποκορύφωμα του κανιβαλισμού ήταν η αποκάλυψη του τόπου διαμονής της 12χρονης από την υφυπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων της ΝΔ, Δόμνα Μιχαηλίδου, πράγμα που αναδημοσιεύθηκε από τα διάφορα ΜΜΕ και έθεσε σε άμεσο κίνδυνο την 12χρονη, η οποία δέχτηκε δολοφονική επίθεση μέσα στο ίδιο της το σπίτι.

Αξίζει να σημειωθεί ότι, σε συνέντευξή της, η δικηγόρος Αντωνία Λεγάκη εξήγησε πως η υπόθεση του κυκλώματος με θύμα τη 12χρονη, η υπόθεση της Ηλιούπολης και η υπόθεση που έχει γίνει γνωστή ως Greek Mafia συνδέονται μεταξύ τους. Παρόλα αυτά, βλέπουμε ότι τα συστημικά ΜΜΕ τηρούν τη χαρακτηριστική τους στάση, αυτή της συγκάλυψης και του αποπροσανατολισμού, μιας και εξακολουθούν να παρουσιάζουν τις τρεις αυτές υποθέσεις ως μεμονωμένες. Το γεγονός αυτό μας βάζει σε ακόμα περισσότερες σκέψεις σχετικά με το τι κρύβεται από πίσω.

Καμία μας δεν πέφτει από τα σύννεφα παρατηρώντας τη στάση των ΜΜΕ, της αστικής δικαιοσύνης και του πολιτικού συστήματος. Ήδη από την αρχή της υπόθεσης οι προσπάθειες αποσιώπησης είναι εμφανείς, αφού, όταν η θεία και η μητέρα του θύματος κατήγγειλαν τον Μίχο στο Α.Τ. Κολωνού, η απάντηση που έλαβαν ήταν να φύγουν. Έπρεπε, τελικά, να πάνε ξανά την επόμενη μέρα, ώστε να τις παραπέμψουν στην Υποδιεύθυνση Προστασίας Ανηλίκων. Επιπλέον, η σύλληψη του Μίχου έγινε ένα μήνα μετά την καταγγελία, και έτσι του δόθηκε ο χρόνος να εξαφανίσει τα τυχόν αποδεικτικά στοιχεία.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ερχόμαστε αντιμέτωπες με υποθέσεις trafficking, αντιθέτως (και δυστυχώς, έχουμε φτάσει στο σημείο να) αναγνωρίζουμε αμέσως το μοτίβο που ακολουθείται, κάθε φορά. Οι κωλυσιεργίες των αρχών, οι μη έγκαιρες ή ελλιπείς έρευνες, οι πιέσεις για αποσιώπηση “επιφανών” εμπλεκομένων και οι προσπάθειες για εκφοβισμό και επανατραυματισμό του θύματος αποτελούν, όλα μαζί, μια καθιερωμένη τακτική του συστήματος για τη συγκάλυψη τέτοιων κυκλωμάτων. Η καταδίκη τέτοιων εγκλημάτων είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει ένα δικαστικό σύστημα απέναντι στις επιζώσες, όλες εκείνες τις γνωστές αλλά και τις άγνωστες και αφανείς επιζώσες που έχουν βιαστεί και κακοποιηθεί. Ζητάμε δικαίωση για τα θύματα χωρίς να έχουμε αυταπάτες για τη λειτουργία της αστικής δικαιοσύνης. Είμαστε και θα είμαστε στο δρόμο, ώστε να μην αφήσουμε την υπόθεση του Κολωνού να ξεχαστεί. Στεκόμαστε στο πλευρό των θυμάτων και απέναντι στην έμφυλη βία και την πατριαρχία που την τροφοδοτεί και τη συντηρεί.

Ο,ΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ Η ΜΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΑ ΚΥΚΛΩΜΑΤΑ TRAFFICKING

ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ ΣΤΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ

Προβολή ντοκιμαντέρ & after bar

Το Σάββατο 10/02/24 μαζευόμαστε στο Κοινωνικό Κέντρο Ovradera:
Στις 19:00, προβολή του ντοκιμαντέρ “Νόμιμη Αυτοάμυνα” (Legítima Defesa, Βραζιλία, 2017) και συζήτηση.
Θα ακολουθήσει μπαρ (από τις 21:00) για τα ιατρικά έξοδα τετράποδου φίλου της συλλογικότητας.
Σας περιμένουμε όλα! 💜

Κύκλος Αυτομόρφωσης – Sex Education

Το Σάββατο 13/01/2024 συναντιόμαστε στο Κοινωνικό Κέντρο Ovradera, σε έναν διαφορετικό κύκλο αυτομόρφωσης, για ένα θέμα sos της καθημερινότητάς μας, τα ΣΜΝ υπό την καθοδήγηση των γιατρίνων και της κοινωνικής λειτουργού της συλλογικότητας.

Μαθαίνουμε συλλογικά, προστατευόμαστε κοινοτικά, είμαστε εδώ η μία για την άλλη!

Εννοείται πως θα ακολουθήσει bar στον χώρο.