Πριν λίγες μέρες ήρθε στο προσκήνιο η είδηση πως η Γεωργία Μπίκα θα συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο του κόμματος «Πατριώτες» εν όψει των ευρωεκλογών. Με αφορμή αυτό το συμβάν ανοίχτηκε ένας διάλογος γύρω από τα όρια και την εγκυρότητα του συνθήματος «Αδερφή μου εγώ σε πιστεύω».
Ας πιάσουμε το νήμα από την αρχή του. Για εμάς η πατριαρχία είναι ένα σύστημα που αν και προϋπήρχε του καπιταλισμού, πλέον λειτουργεί παράλληλα με αυτόν, με τις εξουσιαστικές απολήξεις του καθενός να αλληλοδιαπλέκονται.
Η πατριαρχία σε συνδυασμό με τον καπιταλισμό διαιωνίζουν την αντίληψη πως το σώμα αποτελεί κτήμα του ισχυρού. Τα σώματα των μεταναστ(ρι)ών αποτελούν κτήματα των κρατών που μπορούν να τα διαχειριστούν όπως θέλουν. Τα σώματα των εργατ(ρι)ών αποτελούν κτήματα των αφεντικών, οι οποίοι μόνο ως αναλώσιμα θα τα βλέπουν. Τα σώματα των παιδιών αποτελούν κτήματα των γονιών ως αντικείμενα προς διαμόρφωση. Τα σώματα των γυναικών αποτελούν κτήματα των ανδρών, η λεία για κάθε ξέσπασμα, μια μηχανή γονιμοποίησης που λειτουργεί και ως αποδιοπομπαίος τράγος. Είναι βαθιά ριζωμένη από την πατριαρχία η αντίληψη ότι η σύντροφος, η σύζυγος, η κόρη, η υπάλληλος και οποιαδήποτε θηλυκότητα μπορεί να αντιμετωπίζεται από έναν άνδρα ως κτήμα του, ως κάτι πάνω στο οποίο εκείνος μπορεί να ασκεί εξουσία, να ελέγχει το σώμα της και να αποφασίζει για τη ζωή της, ακόμη ενίοτε και να την αφαιρεί.
Ωστόσο, τα συστήματα καταπίεσης θα πρέπει να εξετάζονται και ξεχωριστά. Έτσι, από τη μία διακρίνουμε την έμφυλη βία που πηγάζει από το πατριαρχικό σύστημα και από την άλλη την ταξική βία που πηγάζει από το καπιταλιστικό. Βλέπουμε δύο εξουσιαστικές σχέσεις που μοιάζουν αλλά έχουν άλλες ρίζες. Έτσι, ένα άτομο μπορεί ταυτόχρονα να ανήκει στα καταπιεσμένα του ενός συστήματος και στους καταπιεστές του άλλου (πχ. Λοατκι αφεντικό, γυναίκα σε θέση εξουσίας κλπ).
Με βάση τα παραπάνω, ως φεμινιστική συλλογικότητα όταν ερχόμαστε μπροστά σε μία καταγγελία έμφυλης βίας, η απάντηση «Εγώ αδερφή μου σε πιστεύω» μένει αυτούσια, χωρίς περαιτέρω αστερίσκους. Το θύμα έμφυλης βίας παραμένει θύμα της πατριαρχίας, ανεξαρτήτως καταγωγής, πολιτικού προσανατολισμού, κοινωνικής τάξης κλπ. Ο θύτης παραμένει θύτης επίσης ανεξαρτήτως της καταγωγής του, του πολιτικού προσανατολισμού του, της κοινωνικής του τάξης κλπ.
Έχουμε παρατηρήσει, ωστόσο, ότι στην κοινωνία που ζούμε όταν ο θύτης είναι ισχυρότερος από το θύμα είτε οικονομικά είτε με κάποια θέση εξουσίας, υπάρχει απροκάλυπτη προσπάθεια συγκάλυψής του από την αστική δικαιοσύνη και το κράτος. Θέση μας είναι το να προσπαθούμε να αποτρέψουμε κάθε συγκάλυψη, δίνοντας φωνή στα θύματα που η κοινωνική τους τάξη και θέση τη στερεί.
Όσον αφορά την υπόθεση της Γ. Μπίκα, την στηρίζαμε και τη στηρίζουμε στο βίωμά της που άπτεται της έμφυλης βίας, και όχι για τις πολιτικές της επιλογές -δεν παύει, βέβαια, να μας λυπεί το γεγονός ότι η επιλογή της είναι να ταχθεί με τους καταπιεστές-.
Καταληκτικά, ξέρουμε πως το κράτος, το κεφάλαιο και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης δεν θα φροντίσουν ποτέ τα άτομα που βρίσκονται σε ευάλωτη θέση. Τα άτομα αυτά επιλέγουμε να στηρίζουμε, δίνοντας ολόπλευρη μάχη ενάντια στην έμφυλη βία με υποστήριξη, ενημέρωση, κινηματική δράση και αλληλεγγύη.
Witches Fight Back
