(*από το τραγούδι αλεκζάντρα κολλοντάι των hello Taiwan)
Φέτος στην 8η Μάρτη βγαίνουμε ξανά στο δρόμο. Η «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας», που πλέον γιορτάζεται σαν άλλη μια ακίνδυνη παγκόσμια ημέρα, άλλη μια ευκαιρία για κατανάλωση και για ενσωμάτωση των αγώνων μας προέρχεται από μια ιστορία που κάθε άλλο παρά ακίνδυνη ήταν.
Πιάνουμε το νήμα από τις 8 Μάρτη του 1857, την πρώτη απεργία γυναικών, όπου οι εργάτριες στο χώρο της κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη προέβησαν σε μία ιστορική κινητοποίηση και στάση εργασίας για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους, ανθρώπινα ωράρια εργασίας και καλύτερα μεροκάματα. Μισό αιώνα αργότερα, στις 8 Μάρτη του 1910 η Β’ Διεθνής Συνδιάσκεψη σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη θεσμοθέτησε ομόφωνα την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, μετά από διεκδίκηση της Κλάρα Τσέτκιν, ως μέρα αφιερωμένη στις διεκδικήσεις περί του γυναικείου ζητήματος. Ήταν και πάλι 8η Μάρτη, εκείνη του 1917, όταν πάνω από 200.000 γυναίκες κατέβηκαν σε μία από τις μαζικότερες πορείες στους δρόμους της Πετρούπολης με σύνθημα «Ψωμί και Ειρήνη – Κάτω ο Πόλεμος – Βελτίωση της κατάστασης των Γυναικών».
Η φεμινιστική ιστορία της 8ης Μάρτη, καθοριστική για το σημερινό φεμινιστικό κίνημα, είναι αυτή που ορίζει την ημέρα αυτή όχι ως γιορτή, αλλά ως μέρα διεκδίκησης, αγώνα και απεργίας στην παραγωγή και την αναπαραγωγή, στη δουλειά και το σπίτι.
Σήμερα, παρά τις νίκες του φεμινιστικού κινήματος και τους αγώνες που δίνουμε διαρκώς, εξακολουθούμε να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε. Γυναικοκτονίες, βιασμοί, έμφυλη βία είναι καθημερινότητα, όταν φοβόμαστε να διαβάσουμε ειδήσεις για να μη διαβάσουμε για άλλη μία γυναικοκτονία. Ενώ παράλληλα η έμφυλη βία κανονικοποιείται διαρκώς από κεντρικούς πυλώνες του εθνικού κορμού, με τα ΜΜΕ να ξεπλένουν τους βιαστές/γυναικοκτόνους, το κράτος να συγκαλύπτει και τον κάθε Μπαλάσκα να δίνει οδηγίες στους γυναικοκτόνους για το πως να φάνε λιγότερα χρόνια. “41 χρονών, την πυροβόλησε ο πρώην της μέσα σε καφέ”, ο πρώην της για τον οποίο είχε βγάλει περιοριστικά μέτρα και απ’ τον οποίο πάλευε να ξεφύγει. Ο ζόφος της πατριαρχίας βρίσκεται σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής και καμιά/κανένα δεν είναι ελέυθερη/ο μέχρι να είμαστε όλες/α.
Και σε θεσμικό επίπεδο όμως, βλέπουμε ξανά και ξανά να μπαίνουν στο στόχαστρο δικαιώματά μας. Βλέπουμε να αμφισβητείται το δικαίωμα στην ασφαλή και δωρεάν έκτρωση, τις ίσες συνθήκες εργασίας (νόμος Χατζηδάκη), το δικαίωμα στη μητρότητα και την εργασία, όπως και να εισάγονται νέοι αναχρονιστικοί και μισογυνιστικοί νόμοι που ξεπλένουν την έμφυλη βία και μας θέτουν ξανά σε κίνδυνο, όπως ο νόμος Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια. Κι όλα αυτά ενώ παραμένουμε οι διπλά και τριπλά εργαζόμενες της κοινωνίας, με την -απλήρωτη- οικιακή εργασία και τη φροντίδα όλων να εξαρτάται από εμάς.
Καπιταλισμός και πατριαρχία βρίσκουν διαρκώς νέους τρόπους να αναπαράγουν την έμφυλη καταπίεση και να εκμεταλλεύονται τα πιο ευάλωτα. Η έμφυλη βία δεν στοχεύει μόνο στις cis γυναίκες, άλλα και σε όλες τις θηλυκότητες και τα λοατκια+ άτομα. Ο αγώνας για την απελευθέρωση φύλου, σώματος και σεξουαλικότητας είναι αναπόσπαστο κομμάτι του φεμινιστικού κινήματος.
Έτσι και αυτήν την 8η Μάρτη θέλουμε να παλέψουμε με όλ@ όσ@ καταπιέζονται από την πατριαρχία, όσες βιώνουν τη βία της επισφάλειας και της ανεργίας, των έμφυλων διακρίσεων, της κουλτούρας του βιασμού. Στεκόμαστε δίπλα σε κάθε εργάτρια, στις αόρατες εργάτριες της οικιακής εργασίας, τις μετανάστριες, τις άνεργες φίλες μας και τις επιζώσες αδερφές μας κι όλες όσες μετράμε τα ρέστα μας για να βγάλουμε το μήνα. Ενάντια στην κανονικοποίηση της έμφυλης βίας προβάλλουμε τη φεμινιστική αλληλεγγύη και τη μαχητικότητα, μέχρι η πατριαρχία να είναι παρελθόν.
Witches Fight Back