Asides

Κείμενο για την επικείμενη δίκη του Δημήτρη Λιγνάδη

Περίπου ένα χρόνο μετά τη χειμαρρώδη έξαρση του φεμινιστικού κινήματος και του #metoo στην Ελλάδα, ερχόμαστε αντιμέτωπ@ με μία από τις υποθέσεις παιδοβιασμών και κακοποιήσεων από τον πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Δημήτρη Λιγνάδη. Η δίκη ξεκινάει την Παρασκευή 11/2 και ο ίδιος μέχρι και σήμερα δηλώνει αμετανόητος και ότι πρόκειται για σκευωρία εναντίον του. Ο Λιγνάδης βρέθηκε με σειρά κατηγοριών εις βάρος του για βιασμούς ανηλίκων, για εμπλοκή σε κυκλώματα παιδεραστίας και παιδικής πορνογραφίας, για κακοποίηση και εκβιασμούς ανηλίκων, ενώ φαίνεται πως οι έρευνες για το πρόσωπό του είχαν αρχίσει καιρό πριν τις δημόσιες καταγγελίες, αλλά διακοπήκαν για αδιευκρίνιστους λόγους.

Εκτός από στέλεχος του Εθνικού Θεάτρου επί ΝΔ, ο Λιγνάδης υπήρξε στενός συνεργάτης της υπουργού πολιτισμού Λίνα Μενδώνη – η οποία τον διόρισε προσωπικά ως διευθυντή του Εθνικού – και είχε άμεσες σχέσεις με την κυβέρνηση. Το γεγονός αυτό του προσέδιδε μια παραπάνω εξουσία που χρησιμοποιούσε για να διαπράττει και να καλύπτει τα εγκλήματά του. Είναι χαρακτηριστική η ειδική μεταχείριση που δέχτηκε από την αστυνομία, αφού πρώτα αφέθηκε ελεύθερος γιατί «δεν υπήρχε ένταλμα» και έπειτα η έρευνα του σπιτιού του έγινε ένα μήνα μετά, χρόνο υπέρ αρκετό για να καταστραφούν τα οποιαδήποτε ενοχοποιητικά στοιχεία. Μάλιστα ο ίδιος φαίνεται να μην έχασε την ευκαιρία, αφού στο σπίτι του βρέθηκε ολοκαίνουριος υπολογιστής χωρίς τίποτα το ενοχοποιητικό. Ωστόσο, στην αποθήκη του βρέθηκαν δύο αντίγραφα άδειας παραμονής ανήλικου παιδιού από τις Σεϋχέλλες, γεγονός που ενισχύει τις κατηγορίες για εκμετάλλευση ανηλίκων.

Το ρόλο τους στο ξέπλυμα του Λιγνάδη έπαιξαν για άλλη μια φορά και τα ΜΜΕ. Είτε με προβοκατόρικα εξώφυλλα, είτε δίνοντας στο βήμα σε «σοκαρισμένους» ηθοποιούς που ξεπλένανε τον δράστη, είτε ακόμα και μετά τη σύλληψη του Λιγνάδη με εξώφυλλα «ο Λιγνάδης προσεύχεται κάθε μέρα στη φυλακή», με στόχο να εμφανίσουν το δράστη μετανοημένο και να εξομαλύνουν την κοινή γνώμη υπέρ του. Φυσικά ο Λιγνάδης δεν ήταν ο μόνος που δέχτηκε αυτή τη μεταχείριση, άλλοι διάσημοι του θεάτρου ή της τηλεόρασης δέχτηκαν το ίδιο ξέπλυμα από τα ΜΜΕ όπως ο Φιλιππίδης, αργότερα ο Παναγιωτόπουλος και πολύ πρόσφατα τα «καλά παιδιά» που ενώ διέπραξαν ομαδικό βιασμό στη Θεσσαλονίκη και είναι υπόδικοι, τα κανάλια μας ενημέρωναν ότι «είναι τόσο όμορφοι, δε θα χρειάζονταν να βιάσουν για να βρουν σεξ».

Ο ρόλος των ΜΜΕ ως παντός χρήσης πλυντηρίου για βιαστές, κακοποιητές, παιδοβιαστές μας δημιουργεί μόνο οργή. Τον ίδιο και χειρότερο ρόλο έχει παίξει και η κυβέρνηση ΝΔ που όλως περιέργως φαίνεται να συνδέεται με πολλούς από τους κατηγορούμενους του #metoo. Τα κυκλώματα trafficking, παιδικής πορνογραφίας, τόσο στην περίπτωση του Λιγνάδη, όσο και στην υπόθεση της Γεωργίας φαίνεται να εμπλέκονται πολύ έντονα με της αστική τάξη της χώρας και να αναπαράγονται από υψηλόβαθμα στελέχη, ανθρώπους με πολιτική/ οικονομική εξουσία και κύρος. Δεν ξεχνάμε ούτε την υπόθεση του βουλευτή της ΝΔ Νίκο Γεωργιάδη που καταδικάστηκε για παιδεραστία και που η ποινή του «έληξε» συνοπτικά λόγω παραγραφής. Όσο κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να στρέψει τις κατηγορίες και την κοινή γνώμη προς συγκεκριμένα πρόσωπα για να καλύψει όλους τους υπόλοιπους εμπλεκόμενους, ο χείμαρρος καταγγελιών φαίνεται να ξετυλίγει ένα κουβάρι που δε θα μπορέσει εύκολα να φιμωθεί.

Για όλα τα παραπάνω, σε κάθε προσπάθεια συγκάλυψης, φίμωσης, θαψίματος περιστατικών έμφυλης βίας, θα βρισκόμαστε απέναντι. Απέναντι και στην πατριαρχική κουλτούρα που μεταφέρει την ευθύνη στην επιζώσα έμφυλης βίας. Απέναντι στη λογική του συστήματος που λέει πως δεν έχουν όλες οι ζωές την ίδια αξία και ένα έγκλημα εις βάρος μεταναστών και μάλιστα ανηλίκων μπορεί να θαφτεί. Απέναντι στην κυβέρνηση και τα στελέχη της που υποθάλπουν κυκλώματα έμφυλης βίας και κάνουν πλάτες στους βιαστές. Απέναντι και σε καλοθελητές όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που πάει να παράξει πολιτική υπεραξία από την υπόθεση του Λιγνάδη, σαν να μην έπαιξε ποτέ κανένα ρόλο στην φυλάκιση και εκμετάλλευση των μεταναστ(ρι)ών μέσα στα camp, σαν να έκανε ποτέ κάτι για τα κυκλώματα trafficking μεταναστών. Ενάντια στη συστημική βία, στην κουλτούρα του βιασμού και την συγκάλυψη.

Καλούμε σε συγκέντρωση την Παρασκευή 11/2 στις 11:00 έξω από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος / ΚΘΒΕ (Εθνικής Αμύνης 2) για την έναρξη της δίκης του παιδοβιαστή Λιγνάδη. Καμία μόνη, κανένα μόνο.

 

ΕΧΕΤΕ ΛΕΦΤΑ – ΕΧΟΥΜΕ ΦΩΝΗ

ΟΧΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΒΙΑΣΤΗ

 

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ Παρασκευή 11/2 στις 11:00 έξω από το ΚΘΒΕ

 

Witches Fight Back

Κείμενο σχετικά με το slut-shaming και το victim-blaming

Το τελευταίο καιρό, γινόμαστε όλο και συχνότερα μάρτυρες σε περιστατικά βίας, με το αποκορύφωμά τους πλέον να αποτελούν οι περιπτώσεις βιασμών. Το προηγούμενο διάστημα μάθαμε για ένα ακόμα περιστατικό στο ΕΠΑΛ Κορδελιού, αυτή την φορά, όπου μαθητής βίασε μια 15χρονη συμμαθήτριά του. Τέτοια γεγονότα, καθόλου δεν μας ξενίζουν, καθώς όλα μας έχουμε να διηγηθούμε περιστατικά παρενόχλησης σε σχολικούς χώρους.

Και όπως γνωρίζουμε αρκετά καλά όλα μας, κάθε παραβιαστική συμπεριφορά συνοδεύεται από μομφή από τον περίγυρο του θύματος, ο οποίος το κατακρίνει και το τοποθετεί σε μια θέση ευθύνης. «Γιατί φορούσε αυτά τα ρούχα;», «γιατί πήγε σε εκείνο το μέρος; », «γιατί είχε πιεί αλκοόλ; » είναι τα καθημερινά ερωτήματα που καλούνται να απαντήσουν τα θύματα.

Ακόμα και στο περιβάλλον του σχολείου, όπου φαινομενικά οι μαθητές μαθαίνουν τον σεβασμό, την αλληλοϋποστήριξη,  το victim-blaming και το slut-shaming είναι συνήθεις πρακτικές, όχι μόνο από τους μαθητές αλλά και από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Αυτές οι δύο συμπεριφορές συγκαλύπτουν τους δράστες μετατίθοντας την ενοχή της πράξης στα ίδια τα θύματα. Χαρακτηριστικό αυτής της τακτικής, αποτελεί το παραπάνω περιστατικό, όπου εκπαιδευτικός του σχολείου, όχι μόνο δεν υπερασπίστηκε τη μαθήτρια αλλά της άσκησε ψυχολογική βία με υβριστικά σχόλια για το άτομό της. Προς την ίδια κατεύθυνση κινήθηκε και ο διευθυντής του σχολείου, ο οποίος αδιαφόρησε για την στάση της καθηγήτριας.

Η ιδεολογία του slut-shaming, η οποία υιοθετείται και από τα νεαρά κορίτσια, προβάλλει έναν συγκεκριμένο τρόπο συμπεριφοράς. Με το φόβο του στιγματισμού να «καραδοκεί», οι έφηβες αναγκάζονται να καταπιέζουν τις ορμές και τις επιθυμίες τους, ενώ παράλληλα ενστερνίζονται απόψεις όπως «εγώ δεν είμαι σαν τις άλλες». Και όσο ο ενδόμυχος αυτός μισογυνισμός προωθείται και αναπαράγεται, άτομα με μια «παρεκκλίνουσα», για το πατριαρχικό σύστημα, συμπεριφορά (πολλοί σεξουαλικοί σύντροφοι, ομοφυλόφιλοι μαθητές, ηλικία σεξουαλικής δραστηριοποίησης) μπαίνουν για ακόμα μια φορά στο στόχαστρο και συνεχίζουν να γίνονται δέκτες χλευαστικών σχολίων. Η σύμπλευση του victim-blaming με το slut-shaming δημιουργούν ένα δυστοπικό περιβάλλον στο οποίο οποιαδήποτε παραβιαστική και σεξιστική συμπεριφορά, έχει αποσιωπηθεί και  καταλήγει στο να κανονικοποιηθεί.

 

Καταδικάζουμε παρόμοιες συμπεριφορές και τασσόμαστε υπέρ των θυμάτων.  Απαιτούμε ασφαλείς δημόσιους χώρους για όλα μας. Να χτίσουμε πλέγμα αλληλεγγύης για κάθε επιζώσα.

ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ, ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΣ

ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΜΠΡΟΣ

Witches Fight Back

Κείμενο για υπόθεση βιασμού στη Θεσσαλονίκη

Στη Θεσσαλονίκη, γόνοι πλούσιων οικογενειών και επιχειρηματίες της νύχτας βίασαν ομαδικά μια 24χρονη κοπέλα. Ένας εκ των βιαστών παραδέχτηκε την ένοχή του μέσω του λογαριασμού του στο Instagram, γεγονός που μετά διέψευσε λέγοντας πως τον ανάγκασαν να κάνει τη δημοσίευση. Μετά τη μήνυση της 24χρονης αδερφής μας, συνελήφθη ο ένας δράστης (Βασίλης Λεβέντης, συνιδιοκτήτης του ομίλου Coca-Cola στην Ελλάδα) και αφέθηκε αμέσως ελεύθερος χωρίς κανέναν περιορισμό. Νωρίτερα μέσα στην εβδομάδα βγήκαν οι τοξικολογικές εξετάσεις του θύματος επιβεβαιώνοντας τα λεγόμενα της, ότι, δηλαδή, βρισκόταν υπό την επήρεια ουσιών εν αγνοία της. Τις τελευταίες μέρες, έχουν δημοσιευθεί δεκάδες ανώνυμες καταγγελίες για βιασμούς, κακοποιήσεις, εξαναγκασμό σε χρήση ναρκωτικών, εκβιασμούς με προσωπικά βίντεο (που τραβήχτηκαν χωρίς το άλλο πρόσωπο να το γνωρίζει), όλες απέναντι στη συγκεκριμένη ομάδα υψηλών στελεχών και επιχειρηματιών. Η πλειοψηφία των καταγγελιών δημοσιεύτηκε μέσω του προφίλ του Ηλία Γκιώνη (λοατκια+ ακτιβιστή) στο Instagram, ο οποίος τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με ποινική δίωξη από έναν από τους δράστες, λόγω των επώνυμων καταγγελιών που δημοσίευσε.
Οι καταγγελίες αυτές βοήθησαν να ξετυλιχτεί ένα ολόκληρο κύκλωμα βιασμών και κακοποιήσεων. Γυναίκες κάνουν λόγω για «έτοιμες λίστες κοριτσιών» που οι συγκεκριμένοι άνθρωποι εκβίαζαν για να παρευρεθούν στα πάρτι τους. Όλες οι καταγγελίες κάνουν λόγω για νάρκωση, αφού μετά καμιά δε θυμόταν τι της συνέβη. Ωστόσο, παρά τη μήνυση οι άνθρωποι αυτοί εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι, γεγονός που αντανακλά την ηθική της ελληνικής κοινωνίας, την κανονικότητα της σεξιστικής βίας και την κοινωνική νομιμοποίηση των κακοποιητών (νέοι επιχειρηματίες, πλούσιοι, καλά παιδιά), ενώ κάνει εξαιρετικά δύσκολη την όποια προσπάθεια των θηλυκοτήτων να καταγγείλουν κοινωνικά και νομικά τους κακοποιητές τους. Με απλά λόγια, έχουμε να κάνουμε με μια ηθική νταβατζή. Δεν είναι τυχαίο ότι οι κακοποιητές παρά τις καταγγελίες, συνεχίζουν τις επιχειρηματικές και «προσωπικές» τους δραστηριότητες και, μάλιστα, όπως καταγγέλλει ο Ηλίας Γκιώνης, συνεχίζουν να καλούν γυναίκες στα πάρτι τους με στόχο τη σεξουαλική κακοποίησή τους.
Και ενώ το θέμα αυτό απευθείας γιγαντώθηκε στα social media με εκατοντάδες δημοσιεύσεις και αποκαλύψεις, τα ΜΜΕ ακολούθησαν γραμμή πρωτοφανούς σιωπής, συγκαλύπτοντας έτσι τους δράστες λόγω της κοινωνικής και ταξικής τους θέσης. Στις περιπτώσεις που το θέμα δημοσιοποιήθηκε στα συστημικά media, αυτό έγινε με εντελώς ακατάλληλο τρόπο, κυκλοφορώντας, δηλαδή, τη φωτογραφία του θύματος. Παράλληλα, βρεθήκαμε για άλλη μια φορά αντιμέτωπες με ολόκληρη τη ρητορική του victimblaming στην ελληνική κοινωνία: τη λογική που αντί να συμπαρασταθεί στις επιζώσες, τους μεταφέρει την ευθύνη του βιασμού τους. Απόψεις όπως ότι «πήγαιναν γυρεύοντας» ή «τι δουλειά είχε σε τέτοιο ροζ πάρτι» μας βρίσκουν απέναντί τους. Για τους βιασμούς φταίνε αποκλειστικά οι βιαστές και όχι οι προσωπικές επιλογές καμιάς από μας.
Στεκόμαστε αλληλέγγυ@ δίπλα σε όλες τις αδερφές μας που έχουν υποστεί έμφυλη βία και αγωνιζόμαστε ενάντια σε όσ@ θεωρούν πως οι πράξεις τους μπορούν να παραμείνουν απαρατήρητες και να συνεχιστούν λόγω της κοινωνικής και ταξικής τους θέσης. Δεν θα σωπάσουμε. Βιαστές, μπάτσοι, δικαστές θα μας βρείτε απέναντι σας.
ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ, ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΣ
ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΜΠΡΟΣ

Witches Fight Back

Κείμενο για τη μέρα ενάντια στην έμφυλη βία (25 Νοέμβρη)

ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΕΣ ΖΟΥΝ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΕΣ
Η 25η Νοέμβρη ανακηρύχθηκε το 1999 από τον ΟΗΕ ως Διεθνής Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών. Την ημερομηνία καθιέρωσαν άτυπα γυναικείες οργανώσεις τη δεκαετία του 80΄, στη μνήμη της δολοφονίας των αδελφών Mirabal.
Η Patria (1924-1960), η Minerva (1926-1960) και η Maria Teresa (1935-1960) Mirabal υπήρξαν μέλη της αντιδικτατορικής αντίστασης ενάντια στο καθεστώς Τρουχίγιο (1930-1961) στη Δομινικανή Δημοκρατία. Φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν αλλεπάλληλα. Στις 25 Νοεμβρίου 1960, κατά την επιστροφή τους από επίσκεψη στους συζύγους της Minerva και της Maria Teresa στη φυλακή, οι τρεις αδελφές μαζί με τον οδηγό Rufino de la Cruz σταματήθηκαν από άνδρες της ασφάλειας, βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν με ρόπαλο και στραγγαλίστηκαν. Τοποθετήθηκαν μέσα στο αυτοκίνητο το οποίο οδηγήθηκε σε γκρεμό για να φανεί ατύχημα. Η τέταρτη αδελφή, η Dedé (1925-2014), μεγάλωσε τα παιδιά των αδελφών της και διατήρησε ζωντανή την κληρονομιά τους. Οι αδελφές Mirabal αναδείχθηκαν σε σύμβολα του λαϊκού και φεμινιστικού κινήματος παγκόσμια και έμειναν γνωστές ως Οι Πεταλούδες / Las Mariposas.
Στην Ελλάδα του 2021 η σεξιστική βία έχει κανονικοποιηθεί σε βαθμό ώστε να μιλάμε για πάνω μια δολοφονημένη το μήνα. Οι γυναικοκτόνοι είναι, κατά πλειοψηφία, νυν και πρώην σύντροφοι ή σύζυγοι. Στις περισσότερες περιπτώσεις βλέπουμε να υπάρχει καταπιεστικό παρελθόν στη σχέση θύτη-θύματος. Πολύ συχνά, γυναίκες σε τέτοιο περιβάλλον έχουν γνωστοποιήσει στον κοντινό τους κύκλο ότι απειλούνται ή, ακόμα, έχουν φτάσει στο σημείο να προβούν σε καταγγελίες στην αστυνομία -καταγγελίες που συχνά είτε απλώς καταγράφονται, είτε αντιμετωπίζονται ως ασήμαντες και αγνοούνται.
Κάθε γυναικοκτονία ακολουθεί η καθιερωμένη προβληματική κάλυψη του θέματος στα κανάλια. Βλέπουμε συχνά προσπάθεια ξεπλύματος του γυναικοκτόνου, με τα συστημικά μίντια να κάνουν λόγο για εγκλήματα πάθους, ζήλειας, ερωτικής εμμονής. Από τα δελτία ειδήσεων ως τα τηλεοπτικά πάνελ, η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την προσωπική ζωή του θύματος, αν ήταν “πιστή”, “καλή μητέρα” και άλλα, με λίγα λόγια “αν εκπλήρωνε σωστά το ρόλο της ως γυναίκα”. Στο αποκορύφωμα, παρακολουθούμε τα μίντια να δίνουν χώρο σε κάθε λογής Μπαλάσκα που μοιράζει σε επόμενους γυναικοκτόνους δωρεάν συμβουλές για μείωση ποινής. Με τη στάση αυτή, τα συστημικά μίντια μεταθέτουν τη συζήτηση σε ψευδεπίγραφη και αποπροσανατολιστική βάση, και τρέφουν λίγο ακόμα τη λογική και τη ρητορική της πατριαρχίας.
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κανένα έγκλημα πάθους. Είναι εμφανές ότι η βασική αιτία των γυναικοκτονιών είναι η αίσθηση δικαιώματος πάνω στα γυναικεία σώματα και στις ζωές μας. Η βαθιά ριζωμένη από την πατριαρχία αντίληψη ότι η σύντροφος, η σύζυγος, η κόρη, η υπάλληλος και οποιαδήποτε θηλυκότητα μπορεί να αντιμετωπίζεται από έναν άνδρα ως κτήμα του, ως κάτι πάνω στο οποίο εκείνος μπορεί να ασκεί εξουσία, να ελέγχει το σώμα της και να αποφασίζει για τη ζωή της. Γι’ αυτούς τους λόγους, ως φεμινιστική συλλογικότητα διεκδικούμε τη νομική κατοχύρωση του όρου γυναικοκτονία, ώστε να τεθεί το ζήτημα στην έμφυλη διάστασή του, καθώς και ουσιαστικά μέτρα προστασίας και δομές για θηλυκότητες που απειλούνται. Θεωρούμε την αναγνώριση της γυναικοκτονίας μέρος του αγώνα μας, ωστε να αναγνωρίζεται ως τέτοια και τα εγκλήματα αυτά να εδραιώνονται στην κοινή γνώμη ως εγκλήματα με έμφυλη αφετηρία. Λύση δεν θα δώσει ένας αυταρχικότερος ποινικός κώδικας, αλλά η ολόπλευρη μάχη ενάντια στην έμφυλη βία με υποστήριξη, ενημέρωση, κινηματική δράση.
Παράλληλα σε αυτά, θύματα κακοποιητικών συμπεριφορών δεν ήταν μόνο cis γυναίκες αλλά και θηλυκότητες και λοάτκι+ άτομα. Η βία της ετεροκανονικότητας και της πατριαρχιας στοχεύει στα σώματα αυτά και ακόμη περισσότερο στα πιο καταπιεσμένα εξ αυτών, σε επίπεδο ταξικό, φυλετικό, ειτε όσο αφορά ζητήματα αναπηρίας, ψυχικής ασθένειας κ.α. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η δολοφονία της Zackie / Oh, πριν τρία χρόνια στην Ομόνοια από αφεντικά, μπάτσους, υπό τη σιωπηλή συνενοχή των περαστικών. Τον Ζακ τον λίντσαραν μέρα μεσημέρι σε ένα πολυσύχναστο σημείο της Αθήνας, με τη ταμπέλα του κλέφτη, του τοξικοεξαρτημένου, του δημοσίου κινδύνου. Ωστόσο αναρωτιόμαστε, αν ο Ζακ δεν ήταν εμφανώς θηλυκότητα, αν δεν ήταν μικρόσωμος, αλλά ψηλός και γεροδεμένος τι αντιμετώπιση θα είχε λάβει; Αν είχαν μπροστά τους μια ηγεμονική φιγούρα αρρενωπότητας η έκβαση “του επεισοδίου” θα ήταν πολύ διαφορετική. Έπειτα ο Ζακ λιντσαρίστηκε ξανά και ξανά στις ειδήσεις των 8, στις εικασίες των “ειδικών” και υπό την σχεδόν ηδονοβλεπτική ματιά των θεατών που πρότρεχαν σε συμπεράσματα. Ξεπλένοντας έτσι όχι μόνο την ελληνική σεξιστική κοινωνία αλλά και την ίδια την κρατική στρατηγική σεξισμού και εξόντωσης μια σειράς θηλυκοτήτων, ταξικά ορισμένων, υποκειμένων όπως των έγκλειστων μεταναστριών, των σεξεργατριών, των “παράνομων” εργατριών, των “αόρατων” τρανς υποκειμένων.
Για όλους αυτούς τους λόγους,
γιατί πατριαρχία, ομοφοβία, σεξισμός, τρανσφοβια μας πνιγουν, θα είμαστε και φέτος στο δρόμο στις 25 Νοέμβρη. Η 25η Νοέμβρη που θέλουμε είναι διεκδικητική, διαθεματική, μας συμπεριλαμβάνει όλ@ όσ@ καταπιεζόμαστε από πατριαρχία και καπιταλισμό.
Θα είμαστε στο δρόμο για να δείξουμε την αλληλεγγύη μας, για να φωνάξουμε και για εκείν@ που δεν μπορούν, για να βάλουμε τέλος σε πατριαρχία και καπιταλισμό. Γιατί κανέν@ δεν είναι ελεύθερ@ όταν δεν είμαστε όλ@!
// Άμεση αναγνώριση του δικαιώματος στην αυτοάμυνα στην έμφυλη βία
// Δωρεάν, νόμιμες και ασφαλείς εκτρώσεις για όλ@
//Δημιουργία δομων υποστήριξης για τα επιζώντα εμφυλης βίας
//Νομική αναγνώριση της γυναικοκτονιας
Witches Fight Back