Category: General

Κείμενο για την επικείμενη δίκη του Δημήτρη Λιγνάδη

Περίπου ένα χρόνο μετά τη χειμαρρώδη έξαρση του φεμινιστικού κινήματος και του #metoo στην Ελλάδα, ερχόμαστε αντιμέτωπ@ με μία από τις υποθέσεις παιδοβιασμών και κακοποιήσεων από τον πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Δημήτρη Λιγνάδη. Η δίκη ξεκινάει την Παρασκευή 11/2 και ο ίδιος μέχρι και σήμερα δηλώνει αμετανόητος και ότι πρόκειται για σκευωρία εναντίον του. Ο Λιγνάδης βρέθηκε με σειρά κατηγοριών εις βάρος του για βιασμούς ανηλίκων, για εμπλοκή σε κυκλώματα παιδεραστίας και παιδικής πορνογραφίας, για κακοποίηση και εκβιασμούς ανηλίκων, ενώ φαίνεται πως οι έρευνες για το πρόσωπό του είχαν αρχίσει καιρό πριν τις δημόσιες καταγγελίες, αλλά διακοπήκαν για αδιευκρίνιστους λόγους.

Εκτός από στέλεχος του Εθνικού Θεάτρου επί ΝΔ, ο Λιγνάδης υπήρξε στενός συνεργάτης της υπουργού πολιτισμού Λίνα Μενδώνη – η οποία τον διόρισε προσωπικά ως διευθυντή του Εθνικού – και είχε άμεσες σχέσεις με την κυβέρνηση. Το γεγονός αυτό του προσέδιδε μια παραπάνω εξουσία που χρησιμοποιούσε για να διαπράττει και να καλύπτει τα εγκλήματά του. Είναι χαρακτηριστική η ειδική μεταχείριση που δέχτηκε από την αστυνομία, αφού πρώτα αφέθηκε ελεύθερος γιατί «δεν υπήρχε ένταλμα» και έπειτα η έρευνα του σπιτιού του έγινε ένα μήνα μετά, χρόνο υπέρ αρκετό για να καταστραφούν τα οποιαδήποτε ενοχοποιητικά στοιχεία. Μάλιστα ο ίδιος φαίνεται να μην έχασε την ευκαιρία, αφού στο σπίτι του βρέθηκε ολοκαίνουριος υπολογιστής χωρίς τίποτα το ενοχοποιητικό. Ωστόσο, στην αποθήκη του βρέθηκαν δύο αντίγραφα άδειας παραμονής ανήλικου παιδιού από τις Σεϋχέλλες, γεγονός που ενισχύει τις κατηγορίες για εκμετάλλευση ανηλίκων.

Το ρόλο τους στο ξέπλυμα του Λιγνάδη έπαιξαν για άλλη μια φορά και τα ΜΜΕ. Είτε με προβοκατόρικα εξώφυλλα, είτε δίνοντας στο βήμα σε «σοκαρισμένους» ηθοποιούς που ξεπλένανε τον δράστη, είτε ακόμα και μετά τη σύλληψη του Λιγνάδη με εξώφυλλα «ο Λιγνάδης προσεύχεται κάθε μέρα στη φυλακή», με στόχο να εμφανίσουν το δράστη μετανοημένο και να εξομαλύνουν την κοινή γνώμη υπέρ του. Φυσικά ο Λιγνάδης δεν ήταν ο μόνος που δέχτηκε αυτή τη μεταχείριση, άλλοι διάσημοι του θεάτρου ή της τηλεόρασης δέχτηκαν το ίδιο ξέπλυμα από τα ΜΜΕ όπως ο Φιλιππίδης, αργότερα ο Παναγιωτόπουλος και πολύ πρόσφατα τα «καλά παιδιά» που ενώ διέπραξαν ομαδικό βιασμό στη Θεσσαλονίκη και είναι υπόδικοι, τα κανάλια μας ενημέρωναν ότι «είναι τόσο όμορφοι, δε θα χρειάζονταν να βιάσουν για να βρουν σεξ».

Ο ρόλος των ΜΜΕ ως παντός χρήσης πλυντηρίου για βιαστές, κακοποιητές, παιδοβιαστές μας δημιουργεί μόνο οργή. Τον ίδιο και χειρότερο ρόλο έχει παίξει και η κυβέρνηση ΝΔ που όλως περιέργως φαίνεται να συνδέεται με πολλούς από τους κατηγορούμενους του #metoo. Τα κυκλώματα trafficking, παιδικής πορνογραφίας, τόσο στην περίπτωση του Λιγνάδη, όσο και στην υπόθεση της Γεωργίας φαίνεται να εμπλέκονται πολύ έντονα με της αστική τάξη της χώρας και να αναπαράγονται από υψηλόβαθμα στελέχη, ανθρώπους με πολιτική/ οικονομική εξουσία και κύρος. Δεν ξεχνάμε ούτε την υπόθεση του βουλευτή της ΝΔ Νίκο Γεωργιάδη που καταδικάστηκε για παιδεραστία και που η ποινή του «έληξε» συνοπτικά λόγω παραγραφής. Όσο κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να στρέψει τις κατηγορίες και την κοινή γνώμη προς συγκεκριμένα πρόσωπα για να καλύψει όλους τους υπόλοιπους εμπλεκόμενους, ο χείμαρρος καταγγελιών φαίνεται να ξετυλίγει ένα κουβάρι που δε θα μπορέσει εύκολα να φιμωθεί.

Για όλα τα παραπάνω, σε κάθε προσπάθεια συγκάλυψης, φίμωσης, θαψίματος περιστατικών έμφυλης βίας, θα βρισκόμαστε απέναντι. Απέναντι και στην πατριαρχική κουλτούρα που μεταφέρει την ευθύνη στην επιζώσα έμφυλης βίας. Απέναντι στη λογική του συστήματος που λέει πως δεν έχουν όλες οι ζωές την ίδια αξία και ένα έγκλημα εις βάρος μεταναστών και μάλιστα ανηλίκων μπορεί να θαφτεί. Απέναντι στην κυβέρνηση και τα στελέχη της που υποθάλπουν κυκλώματα έμφυλης βίας και κάνουν πλάτες στους βιαστές. Απέναντι και σε καλοθελητές όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που πάει να παράξει πολιτική υπεραξία από την υπόθεση του Λιγνάδη, σαν να μην έπαιξε ποτέ κανένα ρόλο στην φυλάκιση και εκμετάλλευση των μεταναστ(ρι)ών μέσα στα camp, σαν να έκανε ποτέ κάτι για τα κυκλώματα trafficking μεταναστών. Ενάντια στη συστημική βία, στην κουλτούρα του βιασμού και την συγκάλυψη.

Καλούμε σε συγκέντρωση την Παρασκευή 11/2 στις 11:00 έξω από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος / ΚΘΒΕ (Εθνικής Αμύνης 2) για την έναρξη της δίκης του παιδοβιαστή Λιγνάδη. Καμία μόνη, κανένα μόνο.

 

ΕΧΕΤΕ ΛΕΦΤΑ – ΕΧΟΥΜΕ ΦΩΝΗ

ΟΧΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΒΙΑΣΤΗ

 

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ Παρασκευή 11/2 στις 11:00 έξω από το ΚΘΒΕ

 

Witches Fight Back

Κείμενο σχετικά με το slut-shaming και το victim-blaming

Το τελευταίο καιρό, γινόμαστε όλο και συχνότερα μάρτυρες σε περιστατικά βίας, με το αποκορύφωμά τους πλέον να αποτελούν οι περιπτώσεις βιασμών. Το προηγούμενο διάστημα μάθαμε για ένα ακόμα περιστατικό στο ΕΠΑΛ Κορδελιού, αυτή την φορά, όπου μαθητής βίασε μια 15χρονη συμμαθήτριά του. Τέτοια γεγονότα, καθόλου δεν μας ξενίζουν, καθώς όλα μας έχουμε να διηγηθούμε περιστατικά παρενόχλησης σε σχολικούς χώρους.

Και όπως γνωρίζουμε αρκετά καλά όλα μας, κάθε παραβιαστική συμπεριφορά συνοδεύεται από μομφή από τον περίγυρο του θύματος, ο οποίος το κατακρίνει και το τοποθετεί σε μια θέση ευθύνης. «Γιατί φορούσε αυτά τα ρούχα;», «γιατί πήγε σε εκείνο το μέρος; », «γιατί είχε πιεί αλκοόλ; » είναι τα καθημερινά ερωτήματα που καλούνται να απαντήσουν τα θύματα.

Ακόμα και στο περιβάλλον του σχολείου, όπου φαινομενικά οι μαθητές μαθαίνουν τον σεβασμό, την αλληλοϋποστήριξη,  το victim-blaming και το slut-shaming είναι συνήθεις πρακτικές, όχι μόνο από τους μαθητές αλλά και από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Αυτές οι δύο συμπεριφορές συγκαλύπτουν τους δράστες μετατίθοντας την ενοχή της πράξης στα ίδια τα θύματα. Χαρακτηριστικό αυτής της τακτικής, αποτελεί το παραπάνω περιστατικό, όπου εκπαιδευτικός του σχολείου, όχι μόνο δεν υπερασπίστηκε τη μαθήτρια αλλά της άσκησε ψυχολογική βία με υβριστικά σχόλια για το άτομό της. Προς την ίδια κατεύθυνση κινήθηκε και ο διευθυντής του σχολείου, ο οποίος αδιαφόρησε για την στάση της καθηγήτριας.

Η ιδεολογία του slut-shaming, η οποία υιοθετείται και από τα νεαρά κορίτσια, προβάλλει έναν συγκεκριμένο τρόπο συμπεριφοράς. Με το φόβο του στιγματισμού να «καραδοκεί», οι έφηβες αναγκάζονται να καταπιέζουν τις ορμές και τις επιθυμίες τους, ενώ παράλληλα ενστερνίζονται απόψεις όπως «εγώ δεν είμαι σαν τις άλλες». Και όσο ο ενδόμυχος αυτός μισογυνισμός προωθείται και αναπαράγεται, άτομα με μια «παρεκκλίνουσα», για το πατριαρχικό σύστημα, συμπεριφορά (πολλοί σεξουαλικοί σύντροφοι, ομοφυλόφιλοι μαθητές, ηλικία σεξουαλικής δραστηριοποίησης) μπαίνουν για ακόμα μια φορά στο στόχαστρο και συνεχίζουν να γίνονται δέκτες χλευαστικών σχολίων. Η σύμπλευση του victim-blaming με το slut-shaming δημιουργούν ένα δυστοπικό περιβάλλον στο οποίο οποιαδήποτε παραβιαστική και σεξιστική συμπεριφορά, έχει αποσιωπηθεί και  καταλήγει στο να κανονικοποιηθεί.

 

Καταδικάζουμε παρόμοιες συμπεριφορές και τασσόμαστε υπέρ των θυμάτων.  Απαιτούμε ασφαλείς δημόσιους χώρους για όλα μας. Να χτίσουμε πλέγμα αλληλεγγύης για κάθε επιζώσα.

ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ, ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΣ

ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΜΠΡΟΣ

Witches Fight Back

Κείμενο για υπόθεση βιασμού στη Θεσσαλονίκη

Στη Θεσσαλονίκη, γόνοι πλούσιων οικογενειών και επιχειρηματίες της νύχτας βίασαν ομαδικά μια 24χρονη κοπέλα. Ένας εκ των βιαστών παραδέχτηκε την ένοχή του μέσω του λογαριασμού του στο Instagram, γεγονός που μετά διέψευσε λέγοντας πως τον ανάγκασαν να κάνει τη δημοσίευση. Μετά τη μήνυση της 24χρονης αδερφής μας, συνελήφθη ο ένας δράστης (Βασίλης Λεβέντης, συνιδιοκτήτης του ομίλου Coca-Cola στην Ελλάδα) και αφέθηκε αμέσως ελεύθερος χωρίς κανέναν περιορισμό. Νωρίτερα μέσα στην εβδομάδα βγήκαν οι τοξικολογικές εξετάσεις του θύματος επιβεβαιώνοντας τα λεγόμενα της, ότι, δηλαδή, βρισκόταν υπό την επήρεια ουσιών εν αγνοία της. Τις τελευταίες μέρες, έχουν δημοσιευθεί δεκάδες ανώνυμες καταγγελίες για βιασμούς, κακοποιήσεις, εξαναγκασμό σε χρήση ναρκωτικών, εκβιασμούς με προσωπικά βίντεο (που τραβήχτηκαν χωρίς το άλλο πρόσωπο να το γνωρίζει), όλες απέναντι στη συγκεκριμένη ομάδα υψηλών στελεχών και επιχειρηματιών. Η πλειοψηφία των καταγγελιών δημοσιεύτηκε μέσω του προφίλ του Ηλία Γκιώνη (λοατκια+ ακτιβιστή) στο Instagram, ο οποίος τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με ποινική δίωξη από έναν από τους δράστες, λόγω των επώνυμων καταγγελιών που δημοσίευσε.
Οι καταγγελίες αυτές βοήθησαν να ξετυλιχτεί ένα ολόκληρο κύκλωμα βιασμών και κακοποιήσεων. Γυναίκες κάνουν λόγω για «έτοιμες λίστες κοριτσιών» που οι συγκεκριμένοι άνθρωποι εκβίαζαν για να παρευρεθούν στα πάρτι τους. Όλες οι καταγγελίες κάνουν λόγω για νάρκωση, αφού μετά καμιά δε θυμόταν τι της συνέβη. Ωστόσο, παρά τη μήνυση οι άνθρωποι αυτοί εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι, γεγονός που αντανακλά την ηθική της ελληνικής κοινωνίας, την κανονικότητα της σεξιστικής βίας και την κοινωνική νομιμοποίηση των κακοποιητών (νέοι επιχειρηματίες, πλούσιοι, καλά παιδιά), ενώ κάνει εξαιρετικά δύσκολη την όποια προσπάθεια των θηλυκοτήτων να καταγγείλουν κοινωνικά και νομικά τους κακοποιητές τους. Με απλά λόγια, έχουμε να κάνουμε με μια ηθική νταβατζή. Δεν είναι τυχαίο ότι οι κακοποιητές παρά τις καταγγελίες, συνεχίζουν τις επιχειρηματικές και «προσωπικές» τους δραστηριότητες και, μάλιστα, όπως καταγγέλλει ο Ηλίας Γκιώνης, συνεχίζουν να καλούν γυναίκες στα πάρτι τους με στόχο τη σεξουαλική κακοποίησή τους.
Και ενώ το θέμα αυτό απευθείας γιγαντώθηκε στα social media με εκατοντάδες δημοσιεύσεις και αποκαλύψεις, τα ΜΜΕ ακολούθησαν γραμμή πρωτοφανούς σιωπής, συγκαλύπτοντας έτσι τους δράστες λόγω της κοινωνικής και ταξικής τους θέσης. Στις περιπτώσεις που το θέμα δημοσιοποιήθηκε στα συστημικά media, αυτό έγινε με εντελώς ακατάλληλο τρόπο, κυκλοφορώντας, δηλαδή, τη φωτογραφία του θύματος. Παράλληλα, βρεθήκαμε για άλλη μια φορά αντιμέτωπες με ολόκληρη τη ρητορική του victimblaming στην ελληνική κοινωνία: τη λογική που αντί να συμπαρασταθεί στις επιζώσες, τους μεταφέρει την ευθύνη του βιασμού τους. Απόψεις όπως ότι «πήγαιναν γυρεύοντας» ή «τι δουλειά είχε σε τέτοιο ροζ πάρτι» μας βρίσκουν απέναντί τους. Για τους βιασμούς φταίνε αποκλειστικά οι βιαστές και όχι οι προσωπικές επιλογές καμιάς από μας.
Στεκόμαστε αλληλέγγυ@ δίπλα σε όλες τις αδερφές μας που έχουν υποστεί έμφυλη βία και αγωνιζόμαστε ενάντια σε όσ@ θεωρούν πως οι πράξεις τους μπορούν να παραμείνουν απαρατήρητες και να συνεχιστούν λόγω της κοινωνικής και ταξικής τους θέσης. Δεν θα σωπάσουμε. Βιαστές, μπάτσοι, δικαστές θα μας βρείτε απέναντι σας.
ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ, ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΣ
ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΜΠΡΟΣ

Witches Fight Back

Κείμενο για τη μέρα ενάντια στην έμφυλη βία (25 Νοέμβρη)

ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΕΣ ΖΟΥΝ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΕΣ
Η 25η Νοέμβρη ανακηρύχθηκε το 1999 από τον ΟΗΕ ως Διεθνής Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών. Την ημερομηνία καθιέρωσαν άτυπα γυναικείες οργανώσεις τη δεκαετία του 80΄, στη μνήμη της δολοφονίας των αδελφών Mirabal.
Η Patria (1924-1960), η Minerva (1926-1960) και η Maria Teresa (1935-1960) Mirabal υπήρξαν μέλη της αντιδικτατορικής αντίστασης ενάντια στο καθεστώς Τρουχίγιο (1930-1961) στη Δομινικανή Δημοκρατία. Φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν αλλεπάλληλα. Στις 25 Νοεμβρίου 1960, κατά την επιστροφή τους από επίσκεψη στους συζύγους της Minerva και της Maria Teresa στη φυλακή, οι τρεις αδελφές μαζί με τον οδηγό Rufino de la Cruz σταματήθηκαν από άνδρες της ασφάλειας, βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν με ρόπαλο και στραγγαλίστηκαν. Τοποθετήθηκαν μέσα στο αυτοκίνητο το οποίο οδηγήθηκε σε γκρεμό για να φανεί ατύχημα. Η τέταρτη αδελφή, η Dedé (1925-2014), μεγάλωσε τα παιδιά των αδελφών της και διατήρησε ζωντανή την κληρονομιά τους. Οι αδελφές Mirabal αναδείχθηκαν σε σύμβολα του λαϊκού και φεμινιστικού κινήματος παγκόσμια και έμειναν γνωστές ως Οι Πεταλούδες / Las Mariposas.
Στην Ελλάδα του 2021 η σεξιστική βία έχει κανονικοποιηθεί σε βαθμό ώστε να μιλάμε για πάνω μια δολοφονημένη το μήνα. Οι γυναικοκτόνοι είναι, κατά πλειοψηφία, νυν και πρώην σύντροφοι ή σύζυγοι. Στις περισσότερες περιπτώσεις βλέπουμε να υπάρχει καταπιεστικό παρελθόν στη σχέση θύτη-θύματος. Πολύ συχνά, γυναίκες σε τέτοιο περιβάλλον έχουν γνωστοποιήσει στον κοντινό τους κύκλο ότι απειλούνται ή, ακόμα, έχουν φτάσει στο σημείο να προβούν σε καταγγελίες στην αστυνομία -καταγγελίες που συχνά είτε απλώς καταγράφονται, είτε αντιμετωπίζονται ως ασήμαντες και αγνοούνται.
Κάθε γυναικοκτονία ακολουθεί η καθιερωμένη προβληματική κάλυψη του θέματος στα κανάλια. Βλέπουμε συχνά προσπάθεια ξεπλύματος του γυναικοκτόνου, με τα συστημικά μίντια να κάνουν λόγο για εγκλήματα πάθους, ζήλειας, ερωτικής εμμονής. Από τα δελτία ειδήσεων ως τα τηλεοπτικά πάνελ, η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την προσωπική ζωή του θύματος, αν ήταν “πιστή”, “καλή μητέρα” και άλλα, με λίγα λόγια “αν εκπλήρωνε σωστά το ρόλο της ως γυναίκα”. Στο αποκορύφωμα, παρακολουθούμε τα μίντια να δίνουν χώρο σε κάθε λογής Μπαλάσκα που μοιράζει σε επόμενους γυναικοκτόνους δωρεάν συμβουλές για μείωση ποινής. Με τη στάση αυτή, τα συστημικά μίντια μεταθέτουν τη συζήτηση σε ψευδεπίγραφη και αποπροσανατολιστική βάση, και τρέφουν λίγο ακόμα τη λογική και τη ρητορική της πατριαρχίας.
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κανένα έγκλημα πάθους. Είναι εμφανές ότι η βασική αιτία των γυναικοκτονιών είναι η αίσθηση δικαιώματος πάνω στα γυναικεία σώματα και στις ζωές μας. Η βαθιά ριζωμένη από την πατριαρχία αντίληψη ότι η σύντροφος, η σύζυγος, η κόρη, η υπάλληλος και οποιαδήποτε θηλυκότητα μπορεί να αντιμετωπίζεται από έναν άνδρα ως κτήμα του, ως κάτι πάνω στο οποίο εκείνος μπορεί να ασκεί εξουσία, να ελέγχει το σώμα της και να αποφασίζει για τη ζωή της. Γι’ αυτούς τους λόγους, ως φεμινιστική συλλογικότητα διεκδικούμε τη νομική κατοχύρωση του όρου γυναικοκτονία, ώστε να τεθεί το ζήτημα στην έμφυλη διάστασή του, καθώς και ουσιαστικά μέτρα προστασίας και δομές για θηλυκότητες που απειλούνται. Θεωρούμε την αναγνώριση της γυναικοκτονίας μέρος του αγώνα μας, ωστε να αναγνωρίζεται ως τέτοια και τα εγκλήματα αυτά να εδραιώνονται στην κοινή γνώμη ως εγκλήματα με έμφυλη αφετηρία. Λύση δεν θα δώσει ένας αυταρχικότερος ποινικός κώδικας, αλλά η ολόπλευρη μάχη ενάντια στην έμφυλη βία με υποστήριξη, ενημέρωση, κινηματική δράση.
Παράλληλα σε αυτά, θύματα κακοποιητικών συμπεριφορών δεν ήταν μόνο cis γυναίκες αλλά και θηλυκότητες και λοάτκι+ άτομα. Η βία της ετεροκανονικότητας και της πατριαρχιας στοχεύει στα σώματα αυτά και ακόμη περισσότερο στα πιο καταπιεσμένα εξ αυτών, σε επίπεδο ταξικό, φυλετικό, ειτε όσο αφορά ζητήματα αναπηρίας, ψυχικής ασθένειας κ.α. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η δολοφονία της Zackie / Oh, πριν τρία χρόνια στην Ομόνοια από αφεντικά, μπάτσους, υπό τη σιωπηλή συνενοχή των περαστικών. Τον Ζακ τον λίντσαραν μέρα μεσημέρι σε ένα πολυσύχναστο σημείο της Αθήνας, με τη ταμπέλα του κλέφτη, του τοξικοεξαρτημένου, του δημοσίου κινδύνου. Ωστόσο αναρωτιόμαστε, αν ο Ζακ δεν ήταν εμφανώς θηλυκότητα, αν δεν ήταν μικρόσωμος, αλλά ψηλός και γεροδεμένος τι αντιμετώπιση θα είχε λάβει; Αν είχαν μπροστά τους μια ηγεμονική φιγούρα αρρενωπότητας η έκβαση “του επεισοδίου” θα ήταν πολύ διαφορετική. Έπειτα ο Ζακ λιντσαρίστηκε ξανά και ξανά στις ειδήσεις των 8, στις εικασίες των “ειδικών” και υπό την σχεδόν ηδονοβλεπτική ματιά των θεατών που πρότρεχαν σε συμπεράσματα. Ξεπλένοντας έτσι όχι μόνο την ελληνική σεξιστική κοινωνία αλλά και την ίδια την κρατική στρατηγική σεξισμού και εξόντωσης μια σειράς θηλυκοτήτων, ταξικά ορισμένων, υποκειμένων όπως των έγκλειστων μεταναστριών, των σεξεργατριών, των “παράνομων” εργατριών, των “αόρατων” τρανς υποκειμένων.
Για όλους αυτούς τους λόγους,
γιατί πατριαρχία, ομοφοβία, σεξισμός, τρανσφοβια μας πνιγουν, θα είμαστε και φέτος στο δρόμο στις 25 Νοέμβρη. Η 25η Νοέμβρη που θέλουμε είναι διεκδικητική, διαθεματική, μας συμπεριλαμβάνει όλ@ όσ@ καταπιεζόμαστε από πατριαρχία και καπιταλισμό.
Θα είμαστε στο δρόμο για να δείξουμε την αλληλεγγύη μας, για να φωνάξουμε και για εκείν@ που δεν μπορούν, για να βάλουμε τέλος σε πατριαρχία και καπιταλισμό. Γιατί κανέν@ δεν είναι ελεύθερ@ όταν δεν είμαστε όλ@!
// Άμεση αναγνώριση του δικαιώματος στην αυτοάμυνα στην έμφυλη βία
// Δωρεάν, νόμιμες και ασφαλείς εκτρώσεις για όλ@
//Δημιουργία δομων υποστήριξης για τα επιζώντα εμφυλης βίας
//Νομική αναγνώριση της γυναικοκτονιας
Witches Fight Back

ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΚΕΙΝΗ, Η ZACKIE ΑΠΑΙΤΕΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

21η Σεπτέμβρη, ακόμα μια ημερομηνία που έχει χαράξει το κίνημα,  η ημέρα που το κράτος δολοφόνησε ξανά.

Το οπτικό υλικό που ήρθε στην δημοσιότητα αποκάλυψε την ωμότητα του εγκλήματος. Ένας άνθρωπος αβοήθητος στο έλεος της ελληνικής αστυ(α)νομίας, η οποία με μεγάλη επιτυχία αποτελείωσε το «έργο» του καταστηματάρχη και του μεσίτη. Η 21η Σεπτεμβρίου του 2018, βρίσκει τον Ζακ/Zackie δολοφονημένο σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας.

Ο Ζακ/Zackie δολοφονήθηκε μπροστά στα μάτια δεκάδων περαστικών που στην συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν φώναξαν, δεν αντέδρασαν, δεν προσπάθησαν να τον βοηθήσουν. Ένα χρόνο πριν ο Ζακ είχε πει «Όταν βλέπεις να επιτίθενται σε κάποιον, γιατί κοιτάς από την άλλη;».

Η παρουσίαση του γεγονότος στηρίζεται για μια ακόμα φορά στο ξέπλυμα και την απενοχοποίηση των κρατικών αρχών. Τα ΜΜΕ αναφέρουν το περιστατικό ως ληστεία και τον Ζακ/Zackie ως επίδοξο ληστή και τοξικομανή, με τον ισχυρισμό της οπλοκατοχής (μαχαίρι), που αυτοτραυματίζεται στην προσπάθεια διαφυγής. Μετά την αποκάλυψη της ταυτότητας και της δράσης του, το αφήγημα γίνεται εύκολα αποδεκτό και προπαγανδίζεται από κάθε είδους ρατσιστή. Από την άλλη, οι δολοφόνοι παρουσιάζονται ως έντιμοι πολίτες, «νοικοκυραίοι» και οικογενειάρχες που οριακά κερδίζουν την συμπάθεια του δέκτη.

Σύμφωνα με την ιατροδικαστική εξέταση, ο θάνατος επήλθε από ισχαιμία μυοκαρδίου έπειτα από τις 23 κακώσεις που προκλήθηκαν στο σώμα του, οι τοξικολογικές εξετάσεις βγήκαν καθαρές και παράλληλα τα αποτυπώματα του Ζακ/Zackie απουσίαζαν από το μαχαίρι και από το εσωτερικό του καταστήματος (απόρριψη υπόθεσης ληστείας).

Με πρόσχημα την υπάρχουσα υγειονομική κρίση, η εκδίκαση της υπόθεσης πραγματοποιείται ύστερα από 3 χρόνια, λαμβάνει ελάχιστη δημοσιογραφική κάλυψη και στερείται δημοσιότητας. Βλέπουμε εκεί τη γραμμή υπεράσπισης να επιμένει στο αρχικό αφήγημα, να διασύρει το όνομα του Ζακ, να αμφισβητεί τα ιατροδικαστικά ευρήματα και να αποδίδει το θάνατο του στην υποτιθέμενα εύθραυστη υγεία του. Στο δικαστήριο για την δολοφονία του Ζακ/Zackie, φαίνεται σαν να τοποθετείται στο εδώλιο του κατηγορουμένου το ίδιο το θύμα, ενώ οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι και θεωρούνται αθώοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου.

Πρόκειται για δολοφονία με πολιτικό περιεχόμενο, συμβατή με τη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία όπου η ιδιοκτησία αναγνωρίζεται ως το ύψιστο αγαθό και έχει αξία μεγαλύτερη από την ανθρώπινη ζωή. Στο πλαίσιο αυτό, πείθεται ο νοικοκυραίος πως πρέπει να την «διαφυλάξει» με κάθε κόστος και συχνά μετατρέπεται σε αυτόκλητο τιμωρό, έτοιμο να διαπράξει και το πιο αισχρό έγκλημα στο όνομα της προστασίας της.

Ας μην ξεχνάμε όμως ότι κατηγορούμενοι για τη δολοφονία του Ζακ δεν είναι μόνο οι δύο νυκοκυραίοι , αλλά και τέσσερις αστυνομικοί. Με τις ευλογίες του κράτους, τόσο πριν όσο ακόμη περισσότερο και στην περίοδο της πανδημίας η κρατική καταστολή και η αστυνομική αυθαιρεσία εντείνονται, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του Σαμπάνη τον προηγούμενο μήνα.

Η σταθερότητα της αφήγησης από τα ΜΜΕ και το κράτος, φανερώνουν την συστηματική συγκάλυψη της υπόθεσης, ενώ τα στοιχεία που φτάνουν στη δικαιοσύνη, παρότι αποκαλύπτουν την ενοχή των δολοφόνων, εξακολουθούν να υποστηρίζουν το αρχικό αφήγημα.

Η δολοφονία του Ζακ/Zackie ήρθε να μας δείξει ότι κόντρα σε εκείνους που ηδονίζονται με την επιβολή εξουσίας και επικροτούν αποτρόπαιες ενέργειες, θα υπάρχουν πάντα και εκείν@ που «δεν θα κοιτάξουν από την άλλη», που θα συνεχίσουν να αγωνίζονται μέχρι να εξαλειφθεί κάθε μορφή έμφυλης και ρατσιστικής βίας και καταπίεσης.

Αν δεν κοιτούσαμε από τη άλλη, ίσως ο Ζακ/Zackie να ήταν εδώ.

Είμαστε εξοργισμέν@, απαιτούμε δικαιοσύνη.

Κανέν@ άλλ@ δολοφονημέν@.

Συσπειρωνόμαστε, αγωνιζόμαστε.

Θεσμικό ή Αυτοοργανωμένο Pride;

Mιλώντας για ενσωµάτωση των Pride και του ΛΟΑΤΚΙΑ+ κινήµατος είναι σα να βλεπεις να ξετυλίγεται από την αρχή το κουβάρι µε την προσπάθεια του συστήµατος να «εξαγοράσει» ό,τι δεν µπορεί να θέσει υπό τον έλεγχό του.
Το 1969 στο Stonewall της Νέας Υόρκης, η ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα της πόλης εξεγείρεται και συγκρούεται µε τις αστυνοµικές δυνάµεις, βγαίνοντας µε  εκκωφαντικό τρόπο από τη σκιά και το καθεστώς
αποκλεισµού της και διεκδικώντας θέση στο δηµόσιο χώρο.

Στην επέτειο της εξέγερσης εκείνης, Pride διοργανώνονται σε εκατοντάδες πόλεις ανά τον κόσµο ως αναγκαία υπενθύµιση των αγώνων που έχουν
γίνει, αλλά κυρίως εκείνων που πρέπει να γίνουν ώστε να αρθεί κάθε έµφυλη καταπίεση, κάθε νοµικός διαχωρισµός µε βάση το φύλο και τη σεξουαλικότητα και έως ότου η σεξουαλική/έµφυλη ετερότητα δεν αποτελεί διαχωριστική τοµή ανάµεσα στο υποκείµενο.
Η επαναστατική διάθεση όλων αυτών που συµµετείχαν ενεργά στις πρώτες συγκρούσεις της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας ενάντια στην αστυνοµία και στη διαµόρφωση του ΛΟΑΤΚΙΑ+ κινήµατος στις ΗΠΑ«παραήταν» επικίνδυνη.              Πόσο µάλλον τότε, δηλαδή στις εκρηκτικές δεκαετίες του ’60 και ’70, µε ένα κίνηµα συνολικής αµφισβήτησης να σαρώνει τους δρόµους. «Έπρεπε», λοιπόν, να κατασταλεί, µε κάθε τρόπο. Γι’αυτό και η προσέγγιση και η σταδιακή απορρόφηση από το ∆ηµοκρατικό κόµµα, µε όλα όσα -αρνητικά ακολούθησαν.    Οι συστάσεις για µια πιο «ήπια» και µετριοπαθή πολιτική, το χαµήλωµα του πήχη στις διεκδικήσεις µέχρι να «ωριµάσει» η «ανέτοιµη» αµερικανική κοινωνία, η υπόκλιση στις απαιτήσεις της αγοράς, το «ροζ ξέπλυµα» βαθιά εκµεταλλευτικών εταιρειών ή της αµερικανικής κυβέρνησης που, πετώντας δικαιωµατικά ψίχουλα στη ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα των ΗΠΑ, µπορούσε ανενόχλητη να συνεχίζει
την καταπάτηση δικαιωµάτων τόσο µέσα στην αµερικανική κοινωνία όσο και διεθνώς.
Στην ενσωµατωµένη ιστορία των «Gay Pride» η θεσµική διοργάνωση των Pride παρουσιάζεται ως κάτι το θετικό, καθώς τα Pride έπαψαν να είναι κινητοποιήσεις της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας από τα κάτω, ενίοτε και αυθόρµητες, µε µαχητικό κινηµατικό και διεκδικητικό χαρακτήρα, και µετατράπηκαν σε
φεστιβαλικές γιορτές από τα πάνω, γεµάτες και µε αιµατοβαµµένες χορηγίες που ενίοτε λειτουργούσαν και ως ροζ πλυντήριο για όποιους ήθελαν να πλασάρουν ένα προοδευτικό προφίλ βάζοντας το LGBT στην ατζέντα τους, έτσι ώστε οι δολοφονικές πολιτικές τους να µπαίνουν σε δεύτερη µοίρα.
Εµείς είµαστε εδώ γιατί νοµίζουµε ότι κανένα Pride δεν µπορεί να συµβεί µε αυτόν τον τρόπο, γιατί πολύ απλά έτσι παύει να είναι Pride. Γιατί πιστεύουµε ότι δεν µπορεί να υπάρξει αντισεξιστικός, αντιοµοφοβικός, αντιπατριαρχικός ΛΟΑΤΚΙΑ+ αγώνας αν δεν είναι µαχητικός και από τα κάτω.
Η ερώτηση γιατί αυτοοργανωμένο Pride; µπορεί να απαντηθεί πολύ εύκολα αν ρίξουµε µια µατιά στους πραγµατικούς συντελεστές των θεσµικών Pride. Στο 1ο Thessaloniki Pride, όσο εδώ το Αυτοοργανωµένο Pride κατέβαινε στο δρόµο µε το κίνηµα SOS Χαλκιδική ενάντια στην εξόρυξη χρυσού,
το θεσµικό Athens Pride δεχόταν χορηγία από την Eldorado Gold, την εταιρεία που κατέστρεφε και καταστρέφει µε τις εξορύξεις χρυσού τη βόρεια Ελλάδα. Μέχρι και τώρα η εικόνα των θεσµικών Pride
παραµένει ίδια, µε πολυεθνικές εταιρείες ως χορηγούς (Vodafone, Aegean κλπ), διαφηµίσεις, κέρδη και πολλά άλλα.
Χαρακτηριστικό παράδειγµα της αντιδραστικής στροφής των θεσµικών Pride είναι το θεσµικό Athens Pride του 2017, όπου πολλές ΛΟΑΤΚΙΑ+ συλλογικότητες κατήγγειλαν, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, µέσω ανακοινώσεων, την διοργανώτρια αρχή και τον αντιδηµοκρατικό και αδιαφανή τρόπο που
διαχειρίζεται τον θεσµό, για το ζήτηµα των χορηγιών, για την συµµετοχή πρεσβειών ιµπεριαλιστικών κρατών και δηµοτικών αρχών και του κυβερνητικού κόµµατος, το οποίο είχε το θράσος να κατέβει µε πανό
και µε τη συµµετοχή κεντρικών στελεχών του, µία µόλις µέρα µετά από την ψήφιση των τελευταίων βάρβαρων µνηµονιακών µέτρων.

Ακόµα περισσότερο αυτό σφραγίστηκε µε την παρουσία της αστυνοµίας στο θεσµικό Athens Pride του 2017 µε διακριτό µπλοκ «∆ράση Αστυνοµικών ενάντια στον Ρατσισµό», το οποίο προσπάθησαν να διώξουν η «Πρωτοβουλία για Αυτοοργανωµένο Pride» και άλλες ΛΟΑΤΚΙΑ+ συλλογικότητες, οι
οποίες βρήκαν απέναντί τους το κυβερνητικό µπλοκ το οποίο προσπάθησε να τις εµποδίσει λεκτικά και όχι µόνο. Ενάντια σε τέτοιες πρακτικές εµείς βροντοφωνάζουµε ότι τα µνηµόνια, η φτωχοποίηση, η
προσφυγική κρίση, ο ρατσισµός, ο σεξισµός, η φασιστική βία, ο πόλεµος ενάντια στα κινήµατα και τις καταλήψεις δεν ξεπλένονται µε καµιά συµµετοχή στο Athens Pride.
Όλη αυτή η κριτική είναι απότοκο µιας συνολικής αµφισβήτησης και του διαλόγου που έχει ανοίξει στη διεθνή κοινότητα για το ΛΟΑΤΚΙΑ+ κίνηµα και την ενσωµάτωσή του. Και είναι η ίδια αµφισβήτηση που οδήγησε στη δηµιουργία τριών αυτοοργανωµένων Pride σε Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Κρήτη. Ωστόσο, το ίδιο δεν συµβαίνει στην Αθήνα, αφού η ΜΚΟ Athens Pride έχει κατοχυρώσει το ρόλο της µέσω θεσµικών παρεµβάσεων για την εκµετάλλευση του θεσµού, µιας και πρόκειται για χρυσωρυχείο και µεγάλο πλυντήριο κυβερνήσεων, πρεσβειών, δηµοτικών αρχών και πολυεθνικών, που δυσκολεύουν την αµφισβήτησή του. Παρόλα αυτά, έχουν γίνει προσπάθειες για τη δηµιουργία
αυτοοργανωµένου Pride και ελπίζουµε στο µέλλον κάτι τέτοιο να γίνει πραγµατικότητα.
Όπως τίποτα από τα παραπάνω δε θα µπορούσαµε να φανταστούµε να συµβαίνει σε ένα αυτοοργανωµένο Pride φτιαγµένο για να µας χωράει ολ@, έτσι δεν µπορούµε µε τίποτα να δεχθούµε την παρουσία και στήριξη των θεσµικών Pride από πρεσβείες της ΗΠΑ, του Ισραήλ και της ρατσιστικής ΕΕ, που τολµούν να µιλούν στο όνοµα των ανθρώπινων δικαιωµάτων εν γένει και της ΛΟΑΤΚΙΑ+
κοινότητας ειδικά, την ίδια στιγµή που δολοφονούν Παλαιστίνιους, Σύριους και Ιρακινούς όσο και τα ίδια τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτοµα στις χώρες τους. ∆εν πρόκειται να ξεπλύνουµε κανένα κράτος από τις εξουσιαστικές πολιτικές και τα εγκλήµατά του. Και γι’ αυτό βρισκόµαστε διαµετρικά απέναντι από αυτές
τις τακτικές. Ένα από τα προηγούµενα Αυτοοργανωµένα Thessaloniki Pride έφερε µεταξύ άλλων το
σύνθηµα «ΛΟΑΤΚΙΑ+ αλληλέγγυες στην Παλαιστίνη – κανένα ροζ πλυντήριο δε θα σας ξεπλύνει», και
για εµάς η κριτική σε όλα τα παραπάνω, η αλληλεγγύη στους/ις πρόσφυγες, ο αντι-ιµπεριαλιστικός και
αντιφασιστικός αγώνας είναι κοµµάτια αναπόσπαστα του δικού µας αγώνα.

Για αυτούς αλλά και για τόσους άλλους λόγους τα ενσωµατωµένα, θεσµικά Pride δε µας κάνουν. Για εµάς το Pride είναι διεκδικητικό, διαθεµατικό και επικοινωνεί µε τα κοινωνικά και αγωνιστικά κινήµατα. Τίθεται ενάντια στην πατριαρχία και κάθε µορφής κανονικότητα, ενάντια στον εθνικισµό και ό,τι τον αναπαράγει. Και για αυτό κάθε χρόνο καλούµε άτοµα και συλλογικότητες που στέκονται υπέρ των ΛΟΑΤΚΙΑ+, αντισεξιστικών, φεµινιστικών αγώνων, να έρθουν να πλαισιώσουν το συντονιστικό Reclaim Pride για τη δηµιουργία του αυτοοργανωµένου Thessaloniki Pride, έτσι ώστε να γίνει αυτή η µέρα
ακόµα πιο µαζική, πιο δυναµική, ηµέρα αγώνα και ελευθερίας.
Σε ένα Pride φτιαγµένο από τα κάτω και από όλ@ µας, δεν έχουν καµία θέση οι οργανωτικές πρακτικές της ΑΜΚΕ Thessaloniki Pride όπως και καµιάς άλλης κλειστής οργανωτικής επιτροπής που διοργανώνει θεσµικά Pride. Θέλουµε οι αποφάσεις µας να παίρνονται από όλ@, αµεσοδηµοκρατικά και
όχι από 10-15 άτοµα πίσω από κλειστές πόρτες. Θέλουµε ό,τι αποφασίζουµε να το υλοποιούµε εµείς συλλογικά και χωρίς απλήρωτους «εθελοντές».                        Γιατί για εµάς λογικές ανάθεσης δεν έχουν καµιά θέση στη διοργάνωση των Pride και ενάντια σ’ αυτό προβάλλουµε τις ανοιχτές συνελεύσεις, τη συνδιαµόρφωση και το διάλογο.
Η ίδια η δηµιουργία των αυτοοργανωµένων Pride στην πόλη µας είναι σηµαντική, όχι µόνο για τη ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα αλλά για το κίνηµα συνολικά.    Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία, το κράτος, το
ρατσισµό, τον καπιταλισµό, ενάντια σε κάθε καταπιεστικό σύστηµα εξουσίας είναι αγώνας όλων µας, για να µπορούµε να ζούµε ελεύθερα.

pride-witches-3 (2)

Ποιοι αποφασίζουν για τα σώματά μας; Κείμενο της συλλογικότητας για το δικαίωμα στην έκτρωση και την αυτοδιάθεση του σώματος

 

Τον τελευταίο καιρό προκάλεσε πολλές συζητήσεις η ψήφος του Ευρωβουλευτή Κυμπουρόπουλου υπέρ ψηφίσματος ακροδεξιάς έμπνευσης που αναφερόταν στην προστασία του παιδιού από τη στιγμή της σύλληψης. Μια τέτοια στάση μόνο αδιάφορ@ δεν μπορεί να μας αφήσει, αν σκεφτούμε ότι εν έτει 2021 τίθεται ακόμα υπό διαπραγμάτευση στο ευρωκοινοβούλιο το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος και η δυνατότητα ελέγχου της αναπαραγωγής μας. Την ίδια στιγμή παρακολουθούμε στην Πολωνία, ένα κράτος εντός της ΕΕ, την καθολική απαγόρευση των εκτρώσεων. Κάπως πιο ελπιδοφόρα είναι η κατάσταση στη Σκωτία και στην Αργεντινή• έπειτα από έντονους και συντονισμένους μαζικούς αγώνες, στην πρώτη έγινε πιο άμεση η πρόσβαση στο χάπι χημικής έκτρωσης, ενώ στη δεύτερη νομιμοποιήθηκε η διακοπή της κύησης. Θέτουμε λοιπόν το ερώτημα: Πώς φτάσαμε ως εδώ;

 

Θυμόμαστε πολύ καλά τις αφίσες ενάντια στις αμβλώσεις που τοποθετήθηκαν στο μετρό της Αθήνας τον Ιανουάριο του 2020 από την οργάνωση «Αφήστε με να ζήσω». Φυσικά δεν ξεχνάμε και την περίπτωση των αναισθησιολόγων στη Σάμο το 2017, που αρνούνταν να παρέχουν υπηρεσίες διακοπής κύησης για λόγους ηθικής, επικαλούμενοι αντίστοιχη πρόβλεψη από νόμο του 2005. Υπάρχει μέχρι και ιστοσελίδα με το όνομα ektrosi.com, η οποία χρησιμοποιεί μια σειρά από θρησκευτικές «ιστορίες», fake news και καταστροφολογία για να τρομοκρατήσει τις γυναίκες ώστε να μην επιλέξουν την άμβλωση. Μάλιστα, η ιστοσελίδα αυτή είναι από τις πρώτες σελίδες που εμφανίζονται όταν ψάχνει κάποι@ στο google πληροφορίες για το ζήτημα των εκτρώσεων. Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι κύρια όπλα των υποστηρικτών του “αγέννητου παιδιού” αποτελούν οι ηθικολογίες, ο εκφοβισμός και ο συναισθηματικός εκβιασμός.

 

Ποιοι όμως εναντιώνονται στις εκτρώσεις;

Οι πρωτοβουλίες κατά των εκτρώσεων αποτελούν ένα παμβαλκανικό φαινόμενο τα τελευταία χρόνια, με την Ελλάδα να έχει μακρά παράδοση σε συντηρητικές και αντιδραστικές προσεγγίσεις του ζητήματος της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος. Από τη μία η Εκκλησία και οι εκπρόσωποί της, θεωρώντας την έκτρωση ως «αμαρτία», επιχειρούν να καθορίσουν τις δικές μας ζωές με βάση τις δικές τους αξίες. Από την άλλη, πολλοί αντιτίθενται στις εκτρώσεις επικαλούμενοι το λεγόμενο «δημογραφικό πρόβλημα» της Ελλάδας, τη μείωση δηλαδή του πληθυσμού. Ακούμε συχνά εθνικιστικές φωνές που μιλούν για «αλλοίωση» του έθνους ή κίνδυνο αφανισμού του, με πρόσχημα την υπογεννητικότητα και την αύξηση του αριθμού των μεταναστών. Πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη ρατσιστική και φασιστική ρητορική, η οποία ουσιαστικά ταυτίζει την εθνική ταυτότητα με τη φυλή και τη γενετική καταγωγή και συμβάλλει στην διάδοση φασιστικών αντιλήψεων και πρακτικών, όπως οι επιθέσεις σε μετανάστ(ρι)ες ή ο αποκλεισμός τους από την κοινωνική ζωή. Επίσης, αντιμετωπίζει τα σώματά μας ως μηχανές αναπαραγωγής του έθνους και αναδεικνύει ως κυρίαρχο ρόλο για μια γυναίκα το να γεννάει και να μεγαλώνει νέους Έλληνες.

 

Αξίζει να σημειωθεί ότι η πλευρά των αρνητών της έκτρωσης αποφεύγει να αγγίξει δύο σημαντικά ζητήματα, με πρώτο την ίδια τη διαδικασία της κύησης. Ένα έγκυο άτομο αναγκάζεται επί 9 μήνες να αναδιαμορφώσει τον τρόπο ζωής και τις συνήθειές του, χρειάζεται συστηματική παρακολούθηση από γιατρό και βλέπει δραστικές αλλαγές να συμβαίνουν στο σώμα του, με όλα αυτά να προστίθενται στις δυσκολίες που ίσως υπάρχουν ήδη στη ζωή του. Επίσης, η προθυμία των υποστηρικτών του “αγέννητου παιδιού” παύει από τη στιγμή που το εν λόγω παιδί αρχίζει να υπάρχει, δηλαδή στη γέννα. Αγνοούν εντελώς το κομμάτι της φροντίδας και της ανατροφής ενός παιδιού, δεν ενδιαφέρονται για το αν θα υπάρχει η δυνατότητα το παιδί να μεγαλώσει σε ένα κατάλληλο περιβάλλον και με όλες τις παροχές που έχει ανάγκη.

Άλλες προσεγγίσεις κατά των αμβλώσεων δεν φέρουν στοιχεία του παραδοσιακού θρησκευτικού λόγου, αλλά κάνουν επίκληση στα ανθρώπινα δικαιώματα ή σε ψευδοεπιστημονικά δεδομένα σχετικά με την ασφάλεια των εγκύων και την ανάπτυξη του σώματος και της συνείδησης του εμβρύου στις πρώτες εβδομάδες κύησης. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν είτε να τρομάξουν τα έγκυα άτομα με υποτιθέμενους κινδύνους και παρενέργειες της άμβλωσης, σε σωματικό και ψυχικό επίπεδο (π.χ. αναφορά στην επιλόχεια κατάθλιψη) είτε να ασκήσουν συναισθηματικό εκβιασμό, υποστηρίζοντας ότι τα έμβρυα νιώθουν, έχουν συναισθήματα, βιώνουν πόνο κλπ. Φυσικά η άμβλωση είναι ένα ιδιαίτερο και ενίοτε έντονο βίωμα για την κάθε μία, παρόλα αυτά τα αισθήματα ενοχής και φόβου πυροδοτούνται άμεσα από το κοινωνικό στίγμα που επικρατεί γύρω από τη συγκεκριμένη επέμβαση και όχι από την ίδια τη διαδικασία.

 

Ο συναισθηματικός εκβιασμός και τα ψευδοεπιστημονικά δεδομένα δεν περιορίζονται  μόνο στο επίπεδο του λόγου  αλλα εντοπίζονται εξίσου και στην εικονογραφια. Μπορεί η εφεύρεση του μικροσκόπιου και του υπέρηχου το 1930 να έδωσαν στοιχεία για την εικόνα ενος εμβρύου, όμως οι αναπαραστάσεις αυτού, ακόμα και αν σε πρώτη όψη φαίνονται αληθοφανείς, πολλές φορές απέχουν από την πραγματικότητα. Αυτό επιτυγχάνεται με  μικρές αυθαιρεσίες που ωστόσο αρκούν για να αποπλανήσουν και να επιφέρουν την επιδιωκόμενη  συναισθηματική ένταση, π.χ. η κίνηση των δακτύλων του εμβρύου ή αντί της μήτρας η επιλογή μιας φαντασμαγορικής εικόνας, όπως το διάστημα. Οι εικόνες διατυμπανίζουν το θαύμα της σύλληψης, επιβεβαιώνουν τον μύθο του ταξιδιού μέχρι τη γέννηση και, εν τέλει, όσο περισσότερο απέχουν από την πραγματικότητα τόσο πιο πειστικές φαίνονται να είναι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα που επηρέασε πολυ τις προπαγανδιστικές αναπαραστάσεις μέχρι και σήμερα αποτελεί η πρώτη φωτογράφιση εμβρύου, από τον  Lennart Nilsson στο περιοδικό LIFE  το 1965.

 

Πόση βάση έχουν όμως όλα αυτά;

Τα επιστημονικά δεδομένα είναι σαφή. Η άμβλωση, ειδικά όταν γίνεται υπό τις κατάλληλες συνθήκες, είναι μια πολύ ασφαλής επέμβαση με ελάχιστους κινδύνους για τα έγκυα άτομα. Ο πρόωρος τερματισμός της κύησης έχει λιγότερους κινδύνους για ένα άτομο σε σύγκριση με την συνέχισή της, τη γέννα κλπ. Επίσης, σε αντίθεση με ό,τι ακούγεται, η ασφαλής άμβλωση δεν επηρεάζει την μελλοντική γονιμότητα του ατόμου που την κάνει. Επιπλέον, τα έμβρυα στους πρώτους μήνες κύησης δεν είναι ανεπτυγμένα όντα με συνείδηση. Οι επιστημονικές μελέτες αποκλείουν το ενδεχόμενο τα έμβρυα να νιώθουν πόνο τουλάχιστον μέχρι τις 22 εβδομάδες κύησης. Οι περισσότερες αμβλώσεις γίνονται μέχρι τις 12 εβδομάδες, εκτός από ειδικές περιπτώσεις (Οι αμβλώσεις στη χώρα μας είναι νόμιμες μέχρι τις 12 εβδομάδες της κύησης, ενώ μετά το πέρας των τριών μηνών επιτρέπονται σε περιπτώσεις βιασμού, αιμομιξίας, παθολογικών προβλημάτων του εμβρύου ή κινδύνου της σωματικής και ψυχικής υγείας της εγκύου). Κατά τη γνώμη μας, η έκτρωση θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται σαν μια εύκολα προσβάσιμη και ασφαλής επέμβαση που γίνεται με γνώμονα το δικαίωμα (και την ασφάλεια) ενός έγκυου ατόμου να αποφασίζει το ίδιο για τη ζωή του και το σώμα του.

 

Μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη μπορεί να προκύψει για διάφορους λόγους. Είτε επειδή η αντισύλληψη και το ασφαλές σεξ δυστυχώς κοστίζουν, είτε επειδή υπάρχει ελλιπής πληροφόρηση για τέτοια ζητήματα, είτε απλά επειδή ατυχήματα κατά την πράξη του σεξ είναι αρκετά συχνά και συμβαίνουν σε όλους. Κι επίσης, υπάρχουν και οι περιπτώσεις που μια εγκυμοσύνη προκύπτει μετά από έναν βιασμό. Η απαγόρευση των εκτρώσεων δεν θα έχει ως αποτέλεσμα το να μην θεωρούνται πια επιλογή για τα έγκυα άτομα. Όλες οι έρευνες δείχνουν ότι ακόμα και εκεί που δεν επιτρέπονται, οι εκτρώσεις συνεχίζουν να γίνονται, με μη νόμιμους ούτε ασφαλείς τρόπους, οι οποίοι θέτουν σε κίνδυνο την υγεία των εγκύων ατόμων και ταυτόχρονα ενισχύουν το ήδη υπάρχον αρνητικό στίγμα γύρω από αυτήν την επιλογή.

 

ΤΟΝ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ ΤΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!

Αμφισβήτηση του δικαιώματος στην έκτρωση σημαίνει αμφισβήτηση της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος. Η κύηση είναι μια διαδικασία που αφορά τα έγκυα άτομα και τα σώματά τους. Δεν έχουν κανένα λόγο σε αυτό το ζήτημα η εκκλησία και οι διάφοροι θρησκευτικοί φορείς, η οικογένεια ή ο κοινωνικός περίγυρος. Διεκδικούμε το δικαίωμα στην επιλογή, είτε αυτή η επιλογή είναι η συνέχιση της κύησης είτε ο τερματισμός της.

Ζητάμε την εφαρμογή της ουσιαστικής σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης, την έγκυρη ενημέρωση σχετικά με τα ζητήματα σεξουαλικότητας, τις μεθόδους αντισύλληψης, την κύηση, την άμβλωση κλπ. Παλεύουμε για την ενίσχυση των δομών υποστήριξης και ενημέρωσης των γυναικών και των εγκύων ατόμων για το ζήτημα της έκτρωσης. Να σταματήσει το στίγμα γύρω από τις αμβλώσεις! Διεκδικούμε νόμιμες, ασφαλείς, δωρεάν και προσβάσιμες εκτρώσεις!

 

 

Παρεμβάσεις για την 8η Μάρτη

Δεν είναι τέχνη, είναι κακοποίηση.
Παρέμβαση στα πλαίσια της 8ης Μάρτη και πλακάτ στη μεσημεριανή πορεία. Όλ@ στη φεμινιστική συγκέντρωση στις 17:00 στο Άγαλμα Βενιζέλου!
Περιγραφή εικόνας: πρώτη εικόνα, χρωματιστό πανό κρεμασμένο όπου αναγράφεται το σύνθημα: Στο δρόμο, στη σχολή, στο σπίτι, στη δουλειά μας, κάτω τα χέρια από τα σώματα μας! Αδερφή μου, εγώ σε πιστεύω. Δεν είναι τέχνη, είναι κακοποίηση. Υπογραφή: Witches Fight Back
Δεύτερη εικόνα: μωβ πλακάτ με πράσινο γκλίτερ που γράφει: Η πατριαρχία βλάπτει σοβαρά εμάς και τ@ γύρω μας. Δίπλα έχει το τρανφεμινιστικό σύμβολο.
Μπορεί να είναι εικόνα εξωτερικοί χώροι
Μπορεί να είναι εικόνα κείμενο που λέει "Î ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΒΛΑΠΤΕΙ ΣΟΒΑΡΑ ΕΜΑΣ ΚΑΙ Τ@ ΓΥΡΩ ΜΑΣ! P WFB"
Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.
Μπορεί να είναι εικόνα κείμενο που λέει "8n Μάρτη Φεμινιστική απεργία στην παραγωγή και την WITCHE αναπαραγωγή FIGHT × BACK 一 Αδερφή μου, εγώ σε πιστεύω WITCHES 平 FIGH"

Κείμενο αυτοπαρουσίασης της συλλογικότητας

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια άνοδος φεμινισμών παγκοσμίως, η οποία εκφράστηκε με κινήματα όπως αυτά για την αυτοδιάθεση του σώματος, τη νομιμοποίηση των εκτρώσεων και την ισότητα στην παραγωγή (Πολωνία, Αργεντινή, Μεξικό κ.ά.). Στην Ελλάδα, τους τελευταίους μήνες είδαμε να εκδηλώνεται το #metoo, με πρωταρχικό χώρο έκφρασης τα ΜΜΕ, παίρνοντας τη μορφή καταγγελιών για έμφυλη βία σε μια σειρά από εργασιακούς κλάδους, καθώς και στον χώρο του πανεπιστημίου.
Αυτή η συγκυρία δεν μας άφησε ανεπηρέαστ@, αφού ζώντας μέσα στην πατριαρχία ως γυναίκες, ΛΟΑΤΚΙΑ+ και θηλυκότητες αντιμετωπίζουμε τον καθημερινό σεξισμό και την έμφυλη βία. Εξαιτίας αυτού, νιώσαμε την ανάγκη να επικοινωνήσουμε τα συναισθήματα και τις σκέψεις που μας γεννήθηκαν στο άκουσμα όλων αυτών των καταγγελιών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε τη συλλογικότητα Witches Fight Back, για να έρθουμε κοντά, να ακουμπήσουμε τα βιώματα μας το ένα πάνω στο άλλο, να συζητήσουμε για τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας. Για να μιλήσουμε για τις καταπιέσεις που μας κάνουν να ασφυκτιούμε και τους τρόπους να έρθουμε σε ρήξη με αυτές.
Αναγνωρίζουμε πως ο φεμινισμός μπορεί να πάρει διάφορες μορφές και εκφάνσεις, εμάς όμως μας εκφράζει ένας φεμινισμός που έρχεται από τα κάτω και είναι διαθεματικός και συμπεριληπτικός. Διαθεματικός, γιατί πιστεύουμε ότι οι επιμέρους καταπιέσεις αλληλοδιαπλέκονται (ταξικές, φυλετικές, θρησκείας, σεξουαλικότητας, εργασιακές κ.ά.) και συμπεριληπτικός, περιλαμβάνοντας όλα τα άτομα που απορρίπτονται από την ετεροκανονικότητα και θέλουν να εναντιωθούν σ’ αυτήν. Στην ουσία κάνουμε λόγο για ένα ταξικό φεμινισμό που αντιτάσσεται σε κάθε εκμεταλλευτική φύση που παράγεται και αναπαράγεται από τον καπιταλισμό και την πατριαρχία.
Ως συλλογικότητα Witches Fight Back επιλέγουμε την ανοιχτή και ισότιμη συμμετοχή των μελών μας, λειτουργώντας με συνελεύσεις βάσει της συνδιαμόρφωσης και του διαλόγου. Στη συνέλευσή μας δεν υπάρχει χώρος για ρατσιστικές, σεξιστικές, τρανσφοβικές συμπεριφορές και απόψεις που αναπαράγουν μορφές καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Η συλλογικότητά μας λειτουργεί με διττό τρόπο, αφενός μέσω της συλλογικής αυτομόρφωσης και της συζήτησης και αφετέρου μέσω της κινηματικής δράσης στο δρόμο.
Παλεύουμε σε κάθε χώρο που δρούμε και υπάρχουμε, για την άρση κάθε εκμετάλλευσης, για την απελευθέρωση φύλου, σώματος, σεξουαλικότητας!
Witches Fight Back