Author: witchesfightback

Κείμενο για την Ημέρα Μνήμης Τρανς Θυμάτων 2023

ΓΚΕΙ, ΤΡΑΝΣ, ΛΕΣΒΙΕΣ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ // Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΔΕ ΘΑ’ΡΘΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ

Η 20η Νοέμβρη καθιερώθηκε ως διεθνής ημέρα μνήμης των τρανς θυμάτων, έπειτα από τη δολοφονία της 34χρονης Rita Hester, τρανς αφροαμερικανίδας που διέμενε στη Μασαχουσέτη. Η δολοφονία της Rita Hester μέσα στο ίδιο της το σπίτι από έναν άγνωστο το 1998, πυροδότησε μια σειρά αντιδράσεων που οδήγησαν ένα χρόνο μετά, το 1999, στην πρώτη πορεία για τη μνήμη τρανς θυμάτων.

Η δολοφονία αυτή δεν ήταν η πρώτη και περίπου δύο δεκαετίες μετά, με οργή και θλίψη, συνειδητοποιούμε ότι δεν είναι σίγουρα η τελευταία.

Στην Ελλάδα μετράμε καθημερινά πολλαπλές τρανφοβικές επιθέσεις, ενώ δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τη δολοφονία του Ζακ και την αθώωση των δολοφόνων του και της Δημήτρη στη Λέσβο, το 2018 και 2021 αντίστοιχα.

Η φετινή 20η Νοέμβρη μας βρίσκει με μία ακόμα δολοφονημένη αδελφή μας, την τρανς μετανάστρια Άννα, η οποία ενώ είχε αναφέρει πολλές φορές τη βία και τις διακρίσεις που δεχόταν, βρέθηκε δολοφονημένη στο σπίτι της.

Οι διακρίσεις που δέχονται τα τρανς άτομα είναι πολλαπλές, τόσο στο κοινωνικό όσο και στο εργασιακό πλαίσιο. Πιο συγκεκριμένα, η πρόσβαση στην ορμονοθεραπεία διόρθωσης φύλου και η ιατρική περίθαλψη δεν είναι πάντα δεδομένες, ενώ οι αγωγές που αφορούν το φύλο δεν παρέχονται δωρεάν. Επιπλέον, ο αποκλεισμός των τρανς ατόμων από εργασιακά περιβάλλοντα λόγω των τρανσφοβικών αντιλήψεων βαθιά ριζωμένων στην ελληνική κοινωνια, πολλές φορές τα ωθούν στη σεξεργασία με δυσμενείς όρους.

Οι συνθήκες αυτές δυσκολεύουν την καθημερινότητα των τρανς ατόμων και δυσχεραίνουν την ψυχική τους υγεία, με αποτέλεσμα να υπάρχουν αυξημένα ποσοστά αυτοκτονικού ιδεασμού και αυτοκτονιών στην τρανς κοινότητα.

Για όλους αυτούς τους λόγους, και για πολλούς ακόμα, αύριο στηρίζουμε την πορεία για τη μνήμη των τρανς ατόμων, όχι μόνο με θλίψη, αλλά και με οργή, για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα, την ορατότητά τους, την εξάλειψη της έμφυλης βίας, των διακρίσεων και της τρανφοβίας.

ΟΛΕΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΑΝ ΑΓΓΙΞΕΙΣ ΜΙΑ

Αστική δικαιοσύνη – συγκάλυψη: Ο ρόλος των ΜΜΕ

Το κύκλωμα trafficking με θύμα τη 12χρονη από τον Κολωνό είναι ένα θέμα που το τελευταίο διάστημα έχει σχεδόν ολοκληρωτικά αποσιωπηθεί από την επικαιρότητα, καθώς περιμένουμε πια την υπόθεση να εξελιχθεί στις δικαστικές αίθουσες. Ως συλλογικότητα έχουμε ασχοληθεί στο παρελθόν με το συγκεκριμένο θέμα, εστιάζοντας στο κομμάτι της συγκάλυψης από την πλευρά του κράτους και της αστικής δικαιοσύνης. Με την εισήγησή μας θέλουμε να αναλύσουμε τον τρόπο με τον οποίο τα συστημικά ΜΜΕ, ως συμπληρωματικός μηχανισμός, κάλυψαν την υπόθεση, καθώς και τον ρόλο που έπαιξαν από την αρχή, τόσο στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, όσο και στον εκφοβισμό και επανατραυματισμό του θύματος και το ξέπλυμα του θύτη.

Πιο συγκεκριμένα, με το που βγήκε στο φως η είδηση τον περασμένο Οκτώβριο, είδαμε κανάλια να συγκεντρώνονται κάτω από το σπίτι της 12χρονης και να βγάζουν στη δημοσιότητα τη φωτογραφία της με πίξελ, καθώς και τη φωτογραφία της μητέρας της (βλ. Τατιάνα Στεφανίδου). Λίγες μέρες αργότερα, ο Γιώργος Λιάγκας δε δίστασε να ανακοινώσει κατά τη διάρκεια της τηλεοπτικής του εκπομπής ότι έχει τις φωτογραφίες της 12χρονης στο κινητό του. Είδαμε και πάλι με πόση άνεση τα πρόσωπα με πολιτική και κοινωνική ισχύ ελέγχουν τι θα βγαίνει και τι δε θα βγαίνει στη δημοσιότητα, χωρίς καμιά νομική ή άλλη συνέπεια. Ο Γιώργος Λιάγκας συνέχισε τις εκπομπές του και η Τατιάνα Στεφανίδου συνέχισε να εκφράζει τις απόψεις της χωρίς ντροπή, όπως είδαμε και αργότερα με την απαράδεκτη δήλωσή της για το ναυάγιο στην Πύλο. Επιπλέον, στην προσπάθεια μας να διαβάσουμε και να ψάξουμε για το θέμα, τα πρώτα πράγματα που έβγαιναν στη σελίδα αναζήτησης για τη 12χρονη ήταν αναζητήσεις όπως “δωδεκάχρονη φωτογραφίες”, “δωδεκάχρονη μητέρα”. Για εμάς, όλο αυτό δείχνει ότι τα μίντια με τον έναν ή τον άλλον τρόπο προσπάθησαν να μετατρέψουν την όλη υπόθεση σε μια κουτσομπολίστικη σαπουνόπερα. Με άλλα λόγια, για ακόμα μια φορά τα ΜΜΕ λειτούργησαν εκφοβιστικά, τόσο για την ίδια τη 12χρονη όσο και για άλλα επιζώντα, τα οποία βλέπουν τι θα τους συμβεί σε περίπτωση που αποφασίσουν να μιλήσουν.

Στη συνέχεια της έρευνάς μας πάνω στο θέμα, παρατηρήσαμε άλλη μια τακτική των ΜΜΕ. Ιδιαίτερα στην αρχή της δημοσιότητας της υπόθεσης, τα μίντια βάλθηκαν να καλύψουν εκτενώς με ρεπορτάζ τις διαγραφές μελών των κομμάτων ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ τα οποία σχετίζονταν με την υπόθεση, σε μια προσπάθεια να μας καθησυχάσουν πως οι “κακοί” έχουν πια απομακρυνθεί και μπορούμε να κοιμόμαστε ήσυχες. Με μια βαθύτερη ανάλυση, η τακτική αυτή εξυπηρετεί συμφέροντα των κομμάτων, καθώς με τον τρόπο αυτό προσπαθούν να βγάλουν από πάνω τους τη “ρετσινιά” και να προωθήσουν αντιλήψεις που να παρουσιάζουν το κόμμα τους ως σύγχρονο και υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εμείς όμως δε μπορούμε παρά να υποστηρίξουμε πως όχι μόνο ήσυχες δεν είμαστε, αλλά είμαστε και εξοργισμένες με τον τρόπο που τα ΜΜΕ συγκαλύπτουν τον κρατικό μηχανισμό που βρίσκεται πίσω από αυτή και άλλες παρόμοιες υποθέσεις.

Εξοργιστικός ήταν και ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονταν οι ειδήσεις και η γλώσσα που χρησιμοποιήθηκε για τις αναφορές στην υπόθεση. Παρακολουθήσαμε ρεπορτάζ συνοδευόμενα από εικόνες που παρέπεμπαν σε πορνογραφικό υλικό και διαβάσαμε άρθρα που χρησιμοποιούσαν παραπλανητική ορολογία, όπως για παράδειγμα “πελάτες”, “ραντεβού”, “σεξουαλικές επαφές”, “πορνεία” κ.τ.λ., λέξεις που παραπέμπουν σε συναινετικές πράξεις, ενώ είναι ξεκάθαρο ότι πρόκειται για μια υπόθεση βιασμού, κυκλώματος trafficking και παιδοβιαστών.

Σε σχέση με τα εμπλεκόμενα στην υπόθεση άτομα είδαμε μια συντονισμένη προσπάθεια να στραφεί η κοινή γνώμη ενάντια στη μητέρα. Ίσως γιατί το σενάριο «η μητέρα εκδίδει την κόρη της» και ο τίτλος “μητέρα-τέρας” ανεβάζουν την τηλεθέαση και την επισκεψιμότητα των ιστοσελίδων, ίσως γιατί βρέθηκε πρόσφορο έδαφος επειδή η οικογένεια ανήκει σε κατώτερη κοινωνική τάξη, και σίγουρα σε μια προσπάθεια να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από τον «οικογενειάρχη» Μίχο. Η αντίθεση αυτή φάνηκε και από τον χρόνο και χώρο που δόθηκε σε καθεμιά από τις δύο πλευρές στον αέρα. Από τη μία, ούτε η είδηση ότι η μητέρα έκανε απεργία πείνας ενώ ήταν προφυλακισμένη, ούτε και οι δηλώσεις του αδερφού της 12χρονης καλύφθηκαν αρκετά από τα συστημικά μίντια. Από την άλλη, ο Μίχος έλαβε μια μάλλον ευνοϊκή μεταχείριση σε σύγκριση με τις πράξεις του, μιας και του δόθηκε δημόσιο βήμα ώστε να απολογηθεί. Αξίζει να σημειωθεί ότι κάτι αντίστοιχο δεν έχουμε δει να συμβαίνει όταν ο θύτης είναι κάποιος από κατώτερη κοινωνική τάξη ή μετανάστης/πρόσφυγας. Τον περασμένο Οκτώβριο, μάλιστα, το ΣΚΑΙ κάλεσε –ποιον άλλον;- τον μπάτσο Μπαλάσκα για να δηλώσει ότι ο παιδοβιαστής είναι “πολύ καλό παιδί, επιφανής και με άρτια ζωή, με μια καλή σύζυγο και ένα γιο, πολύ καλό παιδί”. Τα συστημικά ΜΜΕ φρόντισαν γενικά να παρουσιάσουν τον Μίχο ως καλό οικογενειάρχη, καλό χριστιανό και Έλληνα πολίτη, το οποίο προδιαθέτει θετικά την κοινωνική γνώμη απέναντί του, σε αντίθεση με την μητέρα που ήταν καθαρίστρια, από χαμηλή κοινωνική τάξη και “έβαζε το ανήλικο παιδί της να δουλεύει”. Τέτοιοι χαρακτηρισμοί και περιγραφές έχουν κοινωνική και πολιτική χροιά, και στοχεύουν στο να κατασκευάσουν το αφήγημα ότι η φτώχεια είναι συνώνυμη με την εγκληματικότητα και την παραμέληση, δίνοντας το πάτημα στην κοινωνία να κατηγορήσει και να κατασπαράξει τη μητέρα.

Το αποκορύφωμα του κανιβαλισμού ήταν η αποκάλυψη του τόπου διαμονής της 12χρονης από την υφυπουργό Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων της ΝΔ, Δόμνα Μιχαηλίδου, πράγμα που αναδημοσιεύθηκε από τα διάφορα ΜΜΕ. Το γεγονός αυτό, όπως είναι προφανές, έθεσε σε άμεσο κίνδυνο την 12χρονη, η οποία δέχτηκε δολοφονική επίθεση μέσα στο ίδιο της το σπίτι.

Αξίζει να σημειωθεί ότι, σε πρόσφατη συνέντευξή της, η δικηγόρος Αντωνία Λεγάκη εξήγησε πως η υπόθεση του κυκλώματος με θύμα τη 12χρονη, η υπόθεση της Ηλιούπολης και η υπόθεση που έχει γίνει γνωστή ως Greek Mafia συνδέονται μεταξύ τους. Παρόλα αυτά, βλέπουμε ότι τα συστημικά ΜΜΕ τηρούν τη χαρακτηριστική τους στάση, αυτή της συγκάλυψης και του αποπροσανατολισμού, μιας και εξακολουθούν να παρουσιάζουν τις τρεις αυτές υποθέσεις ως μεμονωμένες. Το γεγονός αυτό μας βάζει σε ακόμα περισσότερες σκέψεις σχετικά με το τι κρύβεται από πίσω.

Καμία μας δεν πέφτει από τα σύννεφα παρατηρώντας τη στάση των ΜΜΕ, που όπως και περιμέναμε, σίγουρα δεν ήταν υπέρ της 12χρονης. Προσπάθησαν να την τρομοκρατήσουν και να στρέψουν την κοινή γνώμη εναντίον της μητέρας της ενώ ταυτόχρονα συγκάλυπταν ξεδιάντροπα τον παιδοβιαστή και έθεταν την ίδια σε κίνδυνο. Μέχρι και η φρασεολογία που χρησιμοποιήθηκε επιλέχθηκε έτσι ώστε να υπηρετήσει τη λογική του “τα ‘θελε και τα ‘παθε”, να κανονικοποιήσει το victim blaming. Φυσικά, τα ΜΜΕ δεν είναι αυτά που θα αποφασίσουν για την εξέλιξη της υπόθεσης στο δικαστήριο, σίγουρα όμως διαμορφώνουν την κοινωνική αντίληψη και κουλτούρα. Βλέπουμε για μια ακόμη φορά την καθιερωμένη στάση των συστημικών ΜΜΕ, που χρησιμοποιούν όλα τα μέσα και τις δυνάμεις τους για τον επανατραυματισμό των θυμάτων και τον εκφοβισμό των επιζώντων που θα ήθελαν να καταγγείλουν την κακοποίησή τους, τρέφοντας και συντηρώντας την έμφυλη βία και τη συνολική υποτίμηση των γυναικών, ιδιαίτερα εκείνων της εργατικής τάξης.

Ο,ΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟ ΑΛΛΟ

ΚΑΜΙΑ ΜΟΝΗ – ΚΑΝΕΝΑ ΜΟΝΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΜΦΥΛΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

 

Το κείμενο αποτελεί την εισήγηση της συλλογικότητάς μας στην εκδήλωση-συζήτηση με θέμα “Αστική δικαιοσύνη και συγκάλυψη: Η υπόθεση trafficking της 12χρονης στον Κολωνό”, η οποία  πραγματοποιήθηκε στις 24/09, στο Πάρκο του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης.
Η εκδήλωση συνδιοργανώθηκε από τις Witches Fight Back, τη Φεμινιστική Ομάδα Αντιεξουσιαστικής Κίνησης Θεσσαλονίκης και τη Συλλογικότητα για τον Ελευθεριακό Φεμινισμό Rabbia Viola, και με την εισήγηση της Πρωτοβουλίας Αγώνα στη 12χρονη.
Ηχητικό αρχείο της εκδήλωσης από το Ελεύθερο Κοινωνικό Ραδιόφωνο 1431:

Άλλη μία Γυναικοκτονία

Ο τίτλος δεν είναι τυχαίος. Τα τελευταία χρόνια, ανά (υπερβολικά) τακτά διαστήματα το πρωί η είδηση μιας ακόμη γυναικοκτονίας έρχεται να ενισχύσει τον φόβο που η πατριαρχία προσπαθεί να σπείρει ανάμεσά μας.

Ας μην έχουμε αυταπάτες. Το φαινόμενο δεν είναι πρωτοφανές. Με την εύκολη πρόσβαση στην άμεση ενημέρωση, όμως, πλέον μπορούμε να μαθαίνουμε για όσες γυναικοκτονίες τουλάχιστον καταγράφονται. Οι γυναικοκτόνοι είναι, κατά πλειοψηφία, νυν και πρώην σύντροφοι ή σύζυγοι. Στις περισσότερες περιπτώσεις βλέπουμε να υπάρχει καταπιεστικό παρελθόν στη σχέση θύτη-θύματος. Πολύ συχνά, γυναίκες σε τέτοιο περιβάλλον έχουν γνωστοποιήσει στον κοντινό τους κύκλο ότι απειλούνται ή, ακόμα, έχουν φτάσει στο σημείο να προβούν σε καταγγελίες στην αστυνομία -καταγγελίες που συχνά είτε απλώς καταγράφονται, είτε αντιμετωπίζονται ως ασήμαντες και αγνοούνται. Εξάλλου, αρκετές από τις γυναικοκτονίες διαπράττονται από άτομα που εργάζονται στην αστυνομία.

Στην αρχή το νέο κάθε γυναικοκτονίας αποτελούσε γεγονός σοκαριστικό. Στο άκουσμά του μουδιάζαμε, ξεσπούσαμε, εξοργιζόμασταν. Στη συνέχεια έγινε μια κανονικότητα, μία ακόμη είδηση. Στη δίνη των συνεχών φυσικών και υγειονομικών καταστροφών, των εγκλημάτων του κεφαλαίου στους εργαζόμενους και της όλο και ασφυκτικότερης καταπίεσης της καθημερινής ζωής μας από τον καπιταλισμό, η είδηση πως μια γυναίκα σκοτώθηκε ως θύμα έμφυλης βίας μάλλον μοιάζει να απορροφάται στη μαύρη τρύπα των όλων κακών που μας βρίσκουν.

Δεν πρέπει να επιτρέψουμε ούτε στις εαυτές μας ούτε και στο σάπιο σύστημα που μας περιβάλλει να μας κάνουν απαθείς σε κάθε έγκλημα. Όπως ποτέ δεν θα δεχτούμε με συγκατάβαση κανένα πολιτικό ή εργατικό έγκλημα, αντίστοιχα ποτέ δεν θα συνηθίσουμε τις γυναικοκτονίες, ποτέ δεν θα σιωπήσουμε όσο χάνονται αδερφές μας!

Ο καπιταλισμός και η πατριαρχία διαιωνίζουν την αντίληψη πως το σώμα αποτελεί κτήμα του ισχυρού. Τα σώματα των μεταναστ(ρι)ών αποτελούν κτήματα των κρατών που μπορούν να τα διαχειριστούν όπως θέλουν. Τα σώματα των εργατ(ρι)ών αποτελούν κτήματα των αφεντικών, οι οποίοι μόνο ως αναλώσιμα θα τα βλέπουν. Τα σώματα των παιδιών αποτελούν κτήματα των γονιών ως αντικείμενα προς διαμόρφωση. Τα σώματα των γυναικών αποτελούν κτήματα των ανδρών, η λεία για κάθε ξέσπασμα, μια μηχανή γονιμοποίησης που λειτουργεί και ως αποδιοπομπαίος τράγος. Η βαθιά ριζωμένη από την πατριαρχία αντίληψη ότι η σύντροφος, η σύζυγος, η κόρη, η υπάλληλος και οποιαδήποτε θηλυκότητα μπορεί να αντιμετωπίζεται από έναν άνδρα ως κτήμα του, ως κάτι πάνω στο οποίο εκείνος μπορεί να ασκεί εξουσία, να ελέγχει το σώμα της και να αποφασίζει για τη ζωή της, ακόμη τελικά και να την αφαιρεί, είναι εκείνη που οπλίζει το χέρι των γυναικοκτόνων.

Δεν υπάρχουν εγκλήματα πάθους, παρά μόνο εγκλήματα έμφυλης βίας. Γιατί οι έμφυλες ανισότητες είναι αυτές που τροφοδοτούν τα εγκλήματα αυτά. Ως φεμινιστική συλλογικότητα θεωρούμε τον νομικό ορισμό της γυναικοκτονίας μέρος του αγώνα μας, ώστε τα εγκλήματα αυτά να εδραιώνονται στην κοινή γνώμη ως εγκλήματα με έμφυλη αφετηρία. Τη λύση, όμως, δεν περιμένουμε να τη δώσει ένας αυταρχικότερος ποινικός κώδικας, ούτε οποιαδήποτε κρατική πρόνοια, αφού ξέρουμε πως το κράτος και το κεφάλαιο δεν θα φροντίσουν ποτέ τα άτομα που βρίσκονται σε ευάλωτη θέση. Πρότασή μας είναι η ολόπλευρη μάχη ενάντια στην έμφυλη βία με υποστήριξη, ενημέρωση, κινηματική δράση και αλληλεγγύη.

Πάντα θα πιστεύουμε πως για να αλλάξει ο κόσμος, για να σταματήσει κάθε εκμετάλλευση από άνθρωπο προς άνθρωπο, για να ξεφορτωθούμε μια για πάντα το νέο-καπιταλιστικό σύστημα που βλέπει τις κατώτερες τάξεις ως αναλώσιμα υλικά, πρέπει πρώτα να πέσει η πατριαρχία. Γιατί μόνο όταν ο άνθρωπος και η φύση φιλιώσουν, μόνο όταν αποκατασταθούν οι σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, μόνο όταν οι θηλυκότητες θα μπορούν να ζουν ελεύθερα μαζί με τους άνδρες, χωρίς τον φόβο και την απειλή, μόνο τότε θα μπουν οι βάσεις για μια νέα, δίκαιη και ελεύθερη ζωή.

Ίσως ό,τι πιο κοντινό έχουμε να είναι ο θάνατος, αλλά η ιδέα αυτή δεν με τρομάζει. Θα πρέπει να συνεχίσουμε να παλεύουμε γι’ αυτό που είναι δίκαιο. – Antonia María Teresa Mirabal Reyes

Αυτοπαρουσιαστικό κείμενο της συλλογικότητας – Σεπτέμβριος 2023

Είμαστε οι Witches Fight Back, φεμινιστική συλλογικότητα της Θεσσαλονίκης. Συσταθήκαμε το 2021. Για να συστηθούμε καλύτερα, θα αναφέρουμε επιγραμματικά τα βασικά σημεία της πολιτικής που εκφράζουμε. Είμαστε μια συλλογικότητα που διατηρεί την αυτονομία στην εσωτερική της λειτουργία. Θεωρούμε αυτό το στοιχείο της ομάδας πολύ σημαντικό, αφού με την παραδοχή πως οι στόχοι των αγώνων μας είναι κοινοί, μέσω της συνδιαμόρφωσης και της ανάπτυξης συντροφικών δεσμών μπορούμε να διαμορφώσουμε και κοινή πορεία προς την επίτευξή τους.

Στις πολιτικές μας θέσεις αναγνωρίζουμε πως ο φεμινισμός μπορεί να πάρει διάφορες μορφές και εκφάνσεις, εμάς όμως μας εκφράζει ένας φεμινισμός που έρχεται από τα κάτω και είναι διαθεματικός και συμπεριληπτικός. Διαθεματικός, γιατί πιστεύουμε ότι οι επιμέρους καταπιέσεις αλληλοδιαπλέκονται (ταξικές, φυλετικές, θρησκείας, σεξουαλικότητας, εργασιακές κ.ά.). Συμπεριληπτικό τον ονομάζουμε γιατί δεν περιλαμβάνει μόνο τα άτομα που έχουν μήτρα, αλλά και όλα τα άτομα που απορρίπτονται από την ετεροκανονικότητα και θέλουν να εναντιωθούν σ’ αυτήν. Στην ουσία κάνουμε λόγο για ένα φεμινισμό ταξικό, αντικαπιταλιστικό, αντιφασιστικό και αντιεξουσιαστικό που αντιτάσσεται σε κάθε εκμεταλλευτική φύση που παράγεται και αναπαράγεται από τον καπιταλισμό και την πατριαρχία.

Η συλλογικότητά μας λειτουργεί με διττό τρόπο, αφενός μέσω της συλλογικής αυτομόρφωσης και της συζήτησης και αφετέρου μέσω της κινηματικής δράσης. Οι διαδικασίες λειτουργούν οριζόντια, μέσω της συζήτησης και της συνδιαμόρφωσης.

Με αυτές τις σκέψεις ως βάση παλεύουμε σε κάθε χώρο που εργαζόμαστε, δρούμε και υπάρχουμε για την άρση κάθε εκμετάλλευσης και για την απελευθέρωση φύλου, σώματος, σεξουαλικότητας.

Θεσσαλονίκη, Σεπτέμβρης 2023

Κείμενο της συλλογικότητας για το Pride 2023

Το Pride ήταν εξέγερση, δεν ήτανε γιορτή  – μια μαύρη τρανς γυναίκα έκανε την αρχή

Στις 28 Ιουνίου του 1969 στο gay bar Stonewall Inn της Νέας Υόρκης άνδρες των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας εισβάλουν στο χώρο με πρόφαση την παράνομη πώληση αλκοόλ και συλλαμβάνουν βίαια άτομα της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας που σύχναζαν εκεί. Οι επιδρομές της αστυνομίας στα gay bars εκείνη την εποχή ήταν συχνές, πόσο μάλλον στο Stonewall Inn το οποίο ήταν το πιο οικονομικό και συμπεριληπτικό αφού πιο εύκολα δεχόταν τρανς άτομα ως θαμώνες. Το βράδυ της 28ης Ιουνίου του 1969 η ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα της πόλης απαντά και συγκρούεται µε τις αστυνομικές δυνάμεις, βγαίνοντας µε εκκωφαντικό τρόπο από τη σκιά και το καθεστώς      αποκλεισμού της διεκδικώντας θέση στο δημόσιο χώρο.

Η Marsha P. Johnson, μια μαύρη trans γυναίκα, και η Sylvia Rivera, μια λατίνα drag queen, πρωτοστάτησαν στους αγώνες του Stonewall. Αργότερα, θα αποτελέσουν σημαντικές μορφές του κινήματος για τη διεκδίκηση των ΛΟΑΤΚΙΑ+ δικαιωμάτων με συνεχείς δράσεις και με τη δημιουργία οργανισμών προκειμένου να υποστηρίξουν ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα που βρίσκονταν στο περιθώριο.

Στην επέτειο της εξέγερσης εκείνης, Pride διοργανώνονται σε εκατοντάδες πόλεις ανά τον κόσμο ως αναγκαία υπενθύμιση των αγώνων που έχουν γίνει, αλλά κυρίως εκείνων που πρέπει να γίνουν ώστε να αρθεί κάθε έµφυλη καταπίεση, κάθε νομικός διαχωρισμός µε βάση το φύλο και τη σεξουαλικότητα και μέχρι η σεξουαλική και η έµφυλη ετερότητα να μην αποτελούν διαχωριστική τομή ανάμεσα στα άτομα.

Τα χρόνια που ακολουθούν το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ προσπαθεί με μετριοπαθείς πολιτικές να κατευνάσει το επαναστατικό μαχητικό κίνημα των ΛΟΑΤΚΙΑ+ με το να το προσεγγίσει και να το απορροφήσει πετώντας του δικαιωματικά ψίχουλα, μέχρι να «ωριμάσουν οι συνθήκες». Στην πραγματικότητα, το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι οι απαιτήσεις της αγοράς, και μέσω του ροζ ξεπλύματος ενσωματώνει το ΛΟΑΤΚΙΑ+ κίνημα ενώ συνεχίζει να αισχροκερδεί σε βάρος του και να καταπατά τα δικαιώματά του τόσο μέσα στην αμερικανική κοινωνία όσο και διεθνώς.

Στην ενσωματωμένη ιστορία των «Gay Pride» η θεσμική διοργάνωση των Pride παρουσιάζεται ως κάτι το θετικό, καθώς τα Pride έπαψαν να είναι κινητοποιήσεις της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας μαχητικές, από τα κάτω, µε κινηματικό και διεκδικητικό χαρακτήρα. Αντίθετα, μετατράπηκαν σε φεστιβαλικές γιορτές από τα πάνω, γεμάτες µε αιµατοβαµµένες χορηγίες που λειτουργούν και ως ροζ πλυντήριο για όποιους θέλουν να πλασάρουν ένα προοδευτικό προφίλ βάζοντας το LGBT στην ατζέντα τους, με σκοπό να καλύψουν τις δολοφονικές πολιτικές τους.

Εμείς είμαστε εδώ γιατί νομίζουμε ότι κανένα Pride δεν πρέπει να συμβαίνει µε αυτόν τον τρόπο, γιατί πολύ απλά έτσι παύει να είναι Pride. Γιατί πιστεύουμε ότι δεν µπορεί να υπάρξει αντισεξιστικός, αντιοµοφοβικός, αντιτρανσφοβικός και αντιπατριαρχικός ΛΟΑΤΚΙΑ+ αγώνας αν δεν είναι μαχητικός και από τα κάτω.

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ PRIDE; το ερώτημα αυτό µπορεί να απαντηθεί πολύ εύκολα αν ρίξουμε µια µατιά στους πραγματικούς συντελεστές των θεσµικών Pride. Στο 1ο Thessaloniki Pride, όσο το Αυτοοργανωµένο Pride της πόλης κατέβαινε στο δρόµο µε το κίνηµα SOS Χαλκιδική ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, το θεσµικό Athens Pride δεχόταν χορηγία από την Eldorado Gold, την εταιρεία που κατέστρεφε και καταστρέφει µε τις εξορύξεις χρυσού τη βόρεια Ελλάδα. Μέχρι και τώρα η εικόνα των θεσµικών Pride παραµένει ίδια, µε πολυεθνικές εταιρείες ως χορηγούς (Vodafone, Aegean κλπ.), διαφηµίσεις και κέρδη.

Χαρακτηριστικό παράδειγµα της αντιδραστικής στροφής των θεσµικών Pride είναι το θεσµικό Athens Pride του 2017, όπου πολλές ΛΟΑΤΚΙΑ+ συλλογικότητες κατήγγειλαν, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, µέσω ανακοινώσεων την διοργανώτρια αρχή και τον αντιδηµοκρατικό και αδιαφανή τρόπο που διαχειρίζεται τον θεσµό για το ζήτηµα των χορηγιών, για την συµµετοχή πρεσβειών ιµπεριαλιστικών κρατών και δηµοτικών αρχών και του τότε κυβερνητικού κόµµατος, το οποίο είχε το θράσος να κατέβει µε πανό και µε τη συµµετοχή κεντρικών στελεχών του, µία µόλις µέρα µετά από την ψήφιση των τελευταίων βάρβαρων µνηµονιακών µέτρων.

Ακόμα περισσότερο αυτό σφραγίστηκε µε την παρουσία της αστυνομίας στο θεσµικό Athens Pride του 2017 µε διακριτό µπλοκ «∆ράση Αστυνοµικών ενάντια στον Ρατσισµό», το οποίο προσπάθησαν να διώξουν η «Πρωτοβουλία για Αυτοοργανωµένο Pride» και άλλες ΛΟΑΤΚΙΑ+ συλλογικότητες, όμως, βρήκαν απέναντί τους το κυβερνητικό µπλοκ το οποίο προσπάθησε να τις εµποδίσει λεκτικά και όχι µόνο. Ενάντια σε τέτοιες πρακτικές εμείς βροντοφωνάζουµε ότι τα µνηµόνια, η φτωχοποίηση, η προσφυγική κρίση, ο ρατσισµός, ο σεξισµός, η φασιστική βία, ο πόλεμος ενάντια στα κινήματα και τις καταλήψεις δεν ξεπλένονται µε καμιά συµµετοχή στο Athens Pride. Όλη αυτή η κριτική είναι απότοκο µιας συνολικής αµφισβήτησης και του διαλόγου που έχει ανοίξει στη διεθνή κοινότητα για το ΛΟΑΤΚΙΑ+ κίνηµα και την ενσωµάτωσή του. Και είναι η ίδια αµφισβήτηση που οδήγησε στη δηµιουργία των αυτοοργανωµένων Pride σε διάφορες πόλεις, όπως στην Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, την Κρήτη και τα Γιάννενα.

Όπως τίποτα από τα παραπάνω δε θα µπορούσαµε να φανταστούµε να συµβαίνει σε ένα αυτοοργανωµένο Pride φτιαγµένο για να µας χωράει όλα, έτσι δεν µπορούµε µε τίποτα να δεχθούµε την παρουσία και στήριξη των θεσµικών Pride από πρεσβείες της ΗΠΑ, του Ισραήλ και της ρατσιστικής ΕΕ, που τολµούν να µιλούν στο όνοµα των ανθρώπινων δικαιωµάτων εν γένει και της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας ειδικά, την ίδια στιγµή που δολοφονούν Παλαιστίνιους, Σύριους και Ιρακινούς όσο και τα ίδια τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτοµα στις χώρες τους. ∆εν πρόκειται να ξεπλύνουµε κανένα κράτος από τις εξουσιαστικές πολιτικές και τα εγκλήματά του. Και γι’ αυτό βρισκόµαστε διαµετρικά απέναντι από αυτές τις τακτικές.

Σε ένα Pride φτιαγµένο από τα κάτω και από όλα µας, δεν έχουν καµία θέση οι οργανωτικές πρακτικές της ΑΜΚΕ Thessaloniki Pride όπως και καµιάς άλλης κλειστής οργανωτικής επιτροπής που διοργανώνει θεσµικά Pride. Θέλουµε οι αποφάσεις µας να παίρνονται από όλα, αµεσοδηµοκρατικά και όχι από 10-15 άτοµα πίσω από κλειστές πόρτες. Θέλουµε ό,τι αποφασίζουµε να το υλοποιούµε εµείς συλλογικά και χωρίς απλήρωτους «εθελοντές». Γιατί για εµάς λογικές ανάθεσης δεν έχουν καµιά θέση στη διοργάνωση των Pride και ενάντια σ’ αυτό προβάλλουµε τις ανοιχτές συνελεύσεις, τη συνδιαµόρφωση και το διάλογο.

Η ίδια η δηµιουργία των αυτοοργανωµένων Pride στην πόλη µας είναι σηµαντική, όχι µόνο για τη ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα αλλά για το κίνηµα συνολικά. Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία, το κράτος, το ρατσισµό, τον καπιταλισµό, ενάντια σε κάθε καταπιεστικό σύστηµα εξουσίας είναι αγώνας όλων µας, για να µπορούµε να ζούµε ελεύθερα.

Για αυτούς αλλά και για τόσους άλλους λόγους τα ενσωµατωµένα, θεσµικά Pride δε µας κάνουν. Για εµάς το Pride είναι διεκδικητικό, διαθεµατικό και επικοινωνεί µε τα κοινωνικά και αγωνιστικά κινήµατα. Τίθεται ενάντια στην πατριαρχία και κάθε µορφής κανονικότητα, ενάντια στον εθνικισµό και ό,τι τον αναπαράγει. Και για αυτό κάθε χρόνο καλούµε άτοµα και συλλογικότητες που στέκονται υπέρ των ΛΟΑΤΚΙΑ+, αντισεξιστικών, φεµινιστικών αγώνων, να έρθουν να πλαισιώσουν την πορεία του Αυτοοργανωµένου Thessaloniki Pride, έτσι ώστε να γίνει αυτή η µέρα ακόµα πιο µαζική, πιο δυναµική, ηµέρα αγώνα και ελευθερίας.

 

Κείμενο της συλλογικότητας για την 8η Μάρτη 2023

✩ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΚΑΙ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΣ✩

☽ Φέτος στην 8η Μάρτη βγαίνουμε ξανά στο δρόμο. Η «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας», που πλέον γιορτάζεται σαν άλλη μια ακίνδυνη παγκόσμια ημέρα, άλλη μια ευκαιρία για κατανάλωση και για ενσωμάτωση των αγώνων μας, προέρχεται από μια ιστορία που κάθε άλλο παρά ακίνδυνη ήταν.

☽ Πιάνουμε το νήμα από τις 8 Μάρτη του 1857, την πρώτη απεργία γυναικών, όπου οι εργάτριες στο χώρο της κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη προέβησαν σε μία ιστορική κινητοποίηση και στάση εργασίας για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους, ανθρώπινα ωράρια εργασίας και καλύτερα μεροκάματα. Μισό αιώνα αργότερα, στις 8 Μάρτη του 1910 η Β’ Διεθνής Συνδιάσκεψη σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη θεσμοθέτησε ομόφωνα την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, μετά από διεκδίκηση της Κλάρα Τσέτκιν, ως μέρα αφιερωμένη στις διεκδικήσεις περί του γυναικείου ζητήματος. Ήταν και πάλι 8η Μάρτη, εκείνη του 1917, όταν πάνω από 200.000 γυναίκες κατέβηκαν σε μία από τις μαζικότερες πορείες στους δρόμους της Πετρούπολης με σύνθημα «Ψωμί και Ειρήνη – Κάτω ο Πόλεμος – Βελτίωση της κατάστασης των Γυναικών».

☽ Η φεμινιστική ιστορία της 8ης Μάρτη, καθοριστική για το σημερινό φεμινιστικό κίνημα, είναι αυτή που ορίζει την ημέρα αυτή όχι ως γιορτή, αλλά ως μέρα διεκδίκησης, αγώνα και απεργίας στην παραγωγή και την αναπαραγωγή, στη δουλειά και το σπίτι.

☽ Σήμερα, παρά τις νίκες του φεμινιστικού κινήματος και τους αγώνες που δίνουμε διαρκώς, εξακολουθούμε να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε. Γυναικοκτονίες, βιασμοί, έμφυλη βία έχουν γίνει καθημερινότητα. Η έμφυλη βία κανονικοποιείται διαρκώς από κεντρικούς πυλώνες του εθνικού κορμού, όσο το κράτος και η αστική δικαιοσύνη απαντούν σε κάθε καταγγελία με συγκαλύψεις. Ο ζόφος της πατριαρχίας βρίσκεται σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής και καμιά/κανένα δεν είναι ελεύθερη/ο μέχρι να είμαστε όλες/α.

☽ Και σε θεσμικό επίπεδο όμως, βλέπουμε ξανά και ξανά να μπαίνουν στο στόχαστρο δικαιώματά μας. Βλέπουμε να αμφισβητείται το δικαίωμα στην ασφαλή και δωρεάν έκτρωση, τις ίσες συνθήκες εργασίας (νόμος Χατζηδάκη), το δικαίωμα στη μητρότητα και την εργασία, όπως και να εισάγονται νέοι αναχρονιστικοί και μισογυνιστικοί νόμοι που ξεπλένουν την έμφυλη βία και μας θέτουν ξανά σε κίνδυνο, βλ. νόμο Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια. Κι όλα αυτά ενώ παραμένουμε οι διπλά και τριπλά εργαζόμενες της κοινωνίας, με την -απλήρωτη- οικιακή εργασία και τη φροντίδα όλων να εξαρτάται από εμάς.

☽ Καπιταλισμός και πατριαρχία βρίσκουν διαρκώς νέους τρόπους να αναπαράγουν την έμφυλη καταπίεση και να εκμεταλλεύονται τα πιο ευάλωτα. Η έμφυλη βία δεν στοχεύει μόνο στις cis γυναίκες, άλλα και σε όλες τις θηλυκότητες και τα λοατκια+ άτομα. Ο αγώνας για την απελευθέρωση φύλου, σώματος και σεξουαλικότητας είναι αναπόσπαστο κομμάτι του φεμινιστικού κινήματος.

☽ Έτσι και αυτήν την 8η Μάρτη θέλουμε να παλέψουμε με όλ@ όσ@ καταπιέζονται από την πατριαρχία, όσες βιώνουν τη βία της επισφάλειας και της ανεργίας, των έμφυλων διακρίσεων, της έμφυλης βίας. Στεκόμαστε δίπλα σε κάθε εργάτρια, στις αόρατες εργάτριες της οικιακής εργασίας, τις μετανάστριες, τις άνεργες φίλες μας και τις επιζώσες αδερφές μας και σε όλες αυτές που μετράμε τα ρέστα μας για να βγάλουμε το μήνα. Ενάντια στην κανονικοποίηση της έμφυλης βίας προβάλλουμε τη φεμινιστική αλληλεγγύη και τη μαχητικότητα, μέχρι η πατριαρχία να είναι παρελθόν.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

 

Αστική δικαιοσύνη και συγκάλυψη

Ως φεμινιστική συλλογικότητα Witches Fight Back, παρακολουθούμε την υπόθεση trafficking της Ηλιούπολης και της 12χρονης στον Κολωνό, της Γεωργίας Μπίκα, του Λιγνάδη, του Φιλιππίδη, του βιασμού της αδερφής μας στο Α.Τ. Ομόνοιας και τόσες άλλες γνωστές ή και άγνωστες στο ευρύ κοινό υποθέσεις. Είτε με την παρουσία μας από κοντά, είτε με την υποστήριξη μας από μακριά, είμαστε δίπλα στις επιζώσες και δεν θα σταματήσουμε να φωνάζουμε πως “Αδερφές μας, εμείς σας πιστεύουμε”.

Θέλουμε να δηλώσουμε την αλληλεγγύη και την υποστήριξή μας προς τις επιζώσες που βρήκαν το θάρρος να καταγγείλουν τους βιαστές/διακινητές/κακοποιητές τους. Απαιτούμε την απονομή δικαιοσύνης για τις καταγγέλλουσες, οι οποίες, παρά τις συνεχόμενες απειλές και τους εκφοβισμούς, συνεχίζουν τον δύσκολο αγώνα στις αίθουσες των δικαστηρίων.

Οι μπάτσοι, το κράτος και η δικαιοσύνη φαίνεται, δυστυχώς, ότι κάνουν ό,τι μπορούν για να διαφυλάξουν τους δράστες και να συμβάλλουν στην αποσιώπηση των εγκλημάτων. Απονομή δικαιοσύνης σημαίνει, για εμάς, καταδίκη των δραστών για τα κακουργήματα τα οποία έχουν καταγγελθεί, χωρίς άλλες κωλυσιεργίες, προσπάθειες συγκάλυψης και περαιτέρω επανατραυματισμό των θυμάτων.

Υπάρχουν, όμως, και εκεινες οι επιζώσες που δεν έφτασαν ποτέ μέχρι την καταγγελία. Αυτό συνέβη γιατί μέχρι τώρα η αστική δικαιοσύνη λειτουργεί με τη συγκάλυψη και αποφυγή προφυλάκισης των θυτών, την απόρριψη των αιτημάτων για περιοριστικά μέτρα, την έκθεση των επιζωσών στα συστημικά ΜΜΕ και τον επανατραυματισμό τους στις δικαστικές αίθουσες, την αποσιώπηση και “απώλεια” πειστηρίων και καταθέσεων. Παράλληλα, δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για ψυχολογική υποστήριξη και φιλοξενία των θυμάτων σε κάποια δομή φροντίδας και προστασίας για θύματα έμφυλης βίας και μαστροπείας.

Η καταδίκη τέτοιων εγκλημάτων είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει ένα δικαστικό σύστημα απέναντι στις επιζώσες, όλες εκείνες τις γνωστές αλλά και τις άγνωστες και αφανείς επιζώσες που έχουν βιαστεί, κακοποιηθεί και έχουν γίνει θύματα trafficking.

Παρότι υπάρχουν οι σχετικές οδηγίες και προβλέψεις για το πώς θα έπρεπε να διαχειρίζεται η δικαιοσύνη τέτοιες περιπτώσεις, θεωρούμε απαράδεκτο το γεγονός ότι, στο δικαστήριο, οι αδερφές μας καλούνται να βρίσκονται μέσα στην ίδια αίθουσα με τους κακοποιητές τους, να τους αντικρίζουν ξανά και ξανά, να υπομένουν την ξεδιάντροπη τακτική του “τα ‘θελε και τα ‘παθε” από την πλευρά τους και να έρχονται εκ νέου αντιμέτωπες με το τραύμα τους.

Απέναντι στη στάση αυτή, καθώς και στις χρονοβόρες δικαστικές και θεσμικές διαδικασίες, εμείς απαντάμε συλλογικά, ώστε κανένα άτομο να μην αφεθεί μόνο του ενάντια σε τέτοιου είδους φαινόμενα. Ζητάμε δικαίωση για όλες εκείνες τις γυναίκες και θηλυκότητες που έχουν υπάρξει θύματα της έμφυλης βίας και της μαστροπείας και φοβούνται να μιλήσουν, να καταγγείλουν, να ελευθερωθούν από τους κακοποιητές τους. Επειδή όλα αυτά δεν αποτελούν μεμονωμένα περιστατικά, αλλά ξεκάθαρες περιπτώσεις κρατικής συγκάλυψης, ενώνουμε τις φωνές μας και διεκδικούμε, μέσα από τους κοινωνικούς μας αγώνες, ψυχολογική υποστήριξη, πραγματική προστασία, ενδυνάμωση και φεμινιστική φροντίδα των θυμάτων. Παλεύουμε, ώστε καμία άλλη και κανένα άλλο να μη γίνει θύμα κακοποίησης, βιασμού, trafficking. Στεκόμαστε στο πλευρό των θυμάτων και απέναντι στην έμφυλη βία και την πατριαρχία που την τροφοδοτεί και τη συντηρεί.

Θεσσαλονίκη, Φεβρουάριος 2023

Σχετικά με την υπόθεση της Ηλιούπολης – Αλληλεγγύη στις επιζώσες trafficking

Ως φεμινιστική συλλογικότητα Witches Fight Back, παρακολουθούμε την υπόθεση της Ηλιούπoλης από την αρχή, με την καταγγελία της Ε. Αν και γεωγραφικά βρισκόμαστε μακριά, είμαστε δίπλα στις επιζώσες και δεν θα σταματήσουμε να φωνάζουμε πως “Αδερφές μας, εμείς σας πιστεύουμε”.

Με το κείμενο που ακολουθεί, θέλουμε να δηλώσουμε την αλληλεγγύη και την υποστήριξή μας προς τα θύματα της υπόθεσης trafficking. Απαιτούμε την απονομή δικαιοσύνης για τις καταγγέλλουσες, οι οποίες, παρά τις συνεχόμενες απειλές και τους εκφοβισμούς, συνεχίζουν τον δύσκολο αγώνα απέναντι στους κακοποιητές και διακινητές τους. Δηλώνουμε τη συμπαράσταση και την υποστήριξή μας σε όσα άτομα είναι πλάι στις επιζώσες στο δικαστικό αυτό αγώνα, και ιδιαίτερα στη συνήγορο των καταγγελλουσών, Αντωνία Λεγάκη. Ζητάμε να πάψει η πειθαρχική της δίωξη, η οποία παρακωλύει την άμεση εκδίκαση της υπόθεσης και παρατείνει την κατάσταση του συνεχούς επανατραυματισμού και εκφοβισμού των επιζωσών.

Απονομή δικαιοσύνης σημαίνει, για εμάς, καταδίκη των δραστών για τα κακουργήματα τα οποία έχουν καταγγελθεί, χωρίς άλλες κωλυσιεργίες, προσπάθειες συγκάλυψης και περαιτέρω επανατραυματισμό των θυμάτων. Η καταδίκη τέτοιων εγκλημάτων είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει ένα δικαστικό σύστημα απέναντι στις επιζώσες, τόσο εκείνες που εμπλέκονται στην υπόθεση, όσο και για όλες τις άλλες, τις άγνωστες και αφανείς επιζώσες που έχουν βιαστεί, κακοποιηθεί και έχουν γίνει θύματα trafficking στα χέρια του μαστροπού αστυνομικού Μπουγιούκου και των συνεργών του.

Από την αρχή της ιστορίας αυτής μέχρι και σήμερα, η ελληνική αστυνομία, το κράτος και η δικαιοσύνη φαίνεται, δυστυχώς, ότι κάνουν ό,τι μπορούν για να διαφυλάξουν τους δράστες και να συμβάλλουν στην αποσιώπηση των εγκλημάτων. Η Ε. ουσιαστικά απήχθη από την αστυνομία όταν πήγε να καταγγείλει και μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο ως κρατούμενη. Δεν υπήρξε καμία πρόβλεψη για φιλοξενία των θυμάτων σε κάποια δομή φροντίδας και προστασίας για θύματα έμφυλης βίας και μαστροπείας.

Ακόμα και ο καθορισμός της ημερομηνίας έναρξης της δίκης (η οποία σύντομα θα έχει παρέλθει του χρονικού διαστήματος προφυλακισμού των κατηγορουμένων, με ενδεχόμενο σενάριο οι κακοποιητές σε λίγο καιρό να κυκλοφορούν ελεύθεροι, απειλώντας ακόμα περισσότερο τα θύματα), η μέχρι τώρα ανεπαρκής έρευνα για την εξάρθρωση του κυκλώματος, καθώς και η αδράνεια της δικαιοσύνης σε σχέση με τις συνεχόμενες απειλές που δέχονται οι επιζώσες είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα αυτής της στάσης.

Παρακολουθώντας τις εξελίξεις της δίκης, βλέπουμε για μία ακόμα φορά στο προσκήνιο την κανονικοποίηση της επαναθυματοποίησης των επιζωσών έμφυλης βίας. Θεωρούμε απαράδεκτο το γεγονός ότι, στο δικαστήριο, οι αδερφές μας καλούνται να βρίσκονται μέσα στην ίδια αίθουσα με τους κακοποιητές τους, να τους αντικρίζουν ξανά και ξανά, να υπομένουν την ξεδιάντροπη τακτική του victim blaming από την πλευρά τους και να έρχονται εκ νέου αντιμέτωπες με το τραύμα τους (με ό,τι συνεπάγονται όλα τα παραπάνω για την ψυχολογική τους κατάσταση), παρότι υπάρχουν οι σχετικές οδηγίες και προβλέψεις για το πώς θα έπρεπε να διαχειρίζεται η δικαιοσύνη τέτοιες περιπτώσεις.

Απέναντι στη στάση αυτή, καθώς και στις χρονοβόρες δικαστικές και θεσμικές διαδικασίες, εμείς απαντάμε συλλογικά, ώστε κανένα άτομο να μην αφεθεί μόνο του ενάντια σε τέτοιου είδους φαινόμενα. Ζητάμε δικαίωση, τόσο για τις δύο επιζώσες της Ηλιούπολης, όσο και για όλες εκείνες τις γυναίκες και θηλυκότητες που έχουν υπάρξει θύματα της έμφυλης βίας και της μαστροπείας και φοβούνται να μιλήσουν, να καταγγείλουν, να ελευθερωθούν από τους κακοποιητές τους. Επειδή όλα αυτά δεν αποτελούν μεμονωμένο περιστατικό, αλλά πρόκειται για μία ακόμη περίπτωση κρατικής συγκάλυψης, ενώνουμε τις φωνές μας και διεκδικούμε, μέσα από τους κοινωνικούς μας αγώνες, ψυχολογική υποστήριξη, πραγματική προστασία, ενδυνάμωση και φεμινιστική φροντίδα των θυμάτων. Συνεχίζουμε να παρακολουθούμε την εξέλιξη της υπόθεσης και παράλληλα παλεύουμε ώστε καμία άλλη και κανένα άλλο να μη γίνει θύμα κακοποίησης, βιασμού, trafficking. Στεκόμαστε στο πλευρό των θυμάτων και απέναντι στην έμφυλη βία και την πατριαρχία που την τροφοδοτεί και τη συντηρεί.

Θεσσαλονίκη, Δεκέμβρης 2022

Αδερφή μας, εμείς σε πιστεύουμε

Το βράδυ της Πρωτοχρονιάς στη Θεσσαλονίκη, γόνοι πλούσιων οικογενειών και επιχειρηματίες της νύχτας βίασαν ομαδικά μια 24χρονη κοπέλα. Μετά τη μήνυση της 24χρονης αδερφής μας, συνελήφθη ο ένας δράστης (Βασίλης Λεβέντης, συνιδιοκτήτης του ομίλου Coca-Cola στην Ελλάδα) και αφέθηκε αμέσως ελεύθερος χωρίς κανέναν περιορισμό.

Τη δική της καταγγελία ακολούθησαν δεκάδες άλλες ανώνυμες καταγγελίες στα social media για βιασμούς, κακοποιήσεις, εξαναγκασμό σε χρήση ναρκωτικών,εκβιασμούς με προσωπικά βίντεο, όλες απέναντι στη συγκεκριμένη ομάδα υψηλών στελεχών και  επιχειρηματιών.Οι καταγγελίες αυτές βοήθησαν να ξετυλιχτεί ένα ολόκληρο κύκλωμα βιασμών και κακοποιήσεων. Καταγγέλλουσες κάνουν λόγω για «έτοιμες λίστες κοριτσιών» που οι συγκεκριμένοι άνθρωποι εκβίαζαν για να παρευρεθούν στα πάρτι τους. Όλες οι καταγγελίες κάνουν λόγο για νάρκωση, αφού μετά καμιά δε θυμόταν τι της συνέβη.

Και ενώ το θέμα αυτό απευθείας γιγαντώθηκε στα social media με εκατοντάδες δημοσιεύσεις και αποκαλύψεις, τα ΜΜΕ ακολούθησαν γραμμή πρωτοφανούς σιωπής, συγκαλύπτοντας έτσι τους δράστες λόγω της κοινωνικής και ταξικής τους
θέσης και δύναμης. Στις περιπτώσεις που το θέμα δημοσιοποιήθηκε στα συστημικά media, αυτό έγινε με εντελώς ακατάλληλο τρόπο, και περιορίστηκε στη γνωστή ρητορική του victim blaming μέσα από ερωτήσεις όπως «τι δουλειά είχε σε εκείνο το πάρτι», πρακτική που μεταφέρει στις επιζώσες την ευθύνη του βιασμού τους και τις
βάζει να απολογηθούν για την κακοποίησή τους.

Η μεγάλη κινητοποίηση του κόσμου μέσα από πορείες, παρεμβάσεις,κινητοποιήσεις σε πανελλαδικό επίπεδο ανέδειξε ένα τεράστιο κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς τη Γεωργία. Σήμερα, 7 μήνες μετά, η υπόθεση έχει πάρει την αναμενόμενη τροπή για την αστική δικαιοσύνη που ξεπλένει τους βιαστές και συγκαλύπτει εγκλήματα. Η εισαγγελική πρόταση ονομάζει το βιασμό της Γεωργίας Μπίκα «χονδροειδές ψέμα». Η εισαγγελέας της υπόθεσης έχει υιοθετήσει ένα επικίνδυνο προς τις απανταχού επιζώσες αφήγημα, μιλάει για υποτιθέμενο συμφέρον της Γεωργίας από την καταγγελία της και την χαρακτηρίζει μάλιστα «ηρωίδα» ενός αφηγήματος που έστησε η ίδια.

Πολύ βολικά αγνοεί ότι η αδελφή μας έμεινε 3 μέρες άπλυτη μέχρι να την εξετάσει ιατροδικαστής, ότι της πήραν δείγμα ούρων με 16 ώρες καθυστέρηση και ποτέ δείγμα αίματος, ότι πολύ βολικά λείπουν οι επίμαχες ώρες από τα βίντεο που έχουν δοθεί στην αστυνομία, ότι η ίδια η αστυνομία έδρασε και πάλι ανεπαρκώς, παρά την έγκαιρη κινητοποίηση της επιζώσας και ότι οι υποτιθέμενοι μάρτυρες στους οποίους βασίζεται η εισαγγελική πρόταση έχουν καταγραφεί να αποχωρούν από το ξενοδοχείο πολύ πριν το συμβάν.

Κυρίως αγνοεί ότι καμία μας δεν θέλει να γίνει «ηρωίδα» μιας τέτοιας ιστορίας. Η γυναίκα που καταγγέλλει το βιασμό της κακοποιείται ξανά και ξανά, μέσα από την θύμηση αλλά και τη δημόσια εξιστόρηση τραυματικών γεγονότων, μέσα από την εισβολή των ΜΜΕ στην προσωπική της ζωή και τον σχολιασμό των προσωπικών επιλογών της. Η Γεωργία, και κάθε άλλη επιζώσα που καταγγέλλει την κακοποίησή της, βλέπει τη ζωή της να έχει μπει στο μικροσκόπιο, καλείται να απαντήσει για τις κοινωνικές συναναστροφές της, γιατί πήγε στο πάρτι, με ποιον, τι ήπιε και γιατί και τι περίμενε να συμβεί εκεί. Σίγουρα όχι να βιαστεί.

Πριν λίγες μέρες είδαμε την εισαγγελική πρόταση τελικά να υιοθετείται και τον
βιαστή να αθωώνεται. Μια απόφαση που έρχεται να επιβεβαιώσει πως η ταξική και πατριαρχική αστική δικαιοσύνη φυλάει «τα παιδιά της», τους πλούσιους, τους ανθρώπους με ισχύ και διασυνδέσεις. Μια απόφαση που εμποδίζει την υπόθεση της Γεωργίας από το να πάει σε δίκη.

Δεν θα μας βάλετε σε γυάλα, δεν θα προσέχουμε τι φοράμε, τι πίνουμε και πού πάμε, για να μην βιαστούμε. Γιατί εμείς ξέρουμε ότι οι βιασμοί συμβαίνουν σε ξενοδοχεία, σπίτια και γραφεία, από φίλους, αγνώστους ή συντρόφους, αργά το βράδυ ή μέρα μεσημέρι, από καλά παιδιά που δεν έχουν δώσει δικαιώματα και προέρχονται από καλές οικογένειες.

Εμείς δε χρειαζόμαστε ούτε τοξικολογικές εξετάσεις ούτε μαρτυρίες για να πιστέψουμε την αδελφή μας. Απόψεις όπως ότι «πήγαιναν γυρεύοντας» ή «τι δουλειά είχε σε τέτοιο πάρτι» μας βρίσκουν απέναντί τους. Για τους βιασμούς φταίνε αποκλειστικά οι βιαστές.

Στεκόμαστε αλληλέγγυ@ δίπλα σε όλες τις αδερφές μας που έχουν υποστεί έμφυλη βία και αγωνιζόμαστε μαζί μέχρι να δικαιωθούν. Ενάντια σε όσους θεωρούν πως οι πράξεις τους μπορούν να μείνουν ατιμώρητες λόγω της κοινωνικής και ταξικής τους θέσης. Βιαστές, μπάτσοι, δικαστές θα μας βρείτε απέναντί σας.

Με τις Γεωργίες όλου του κόσμου. Απαιτούμε η υπόθεση να πάει σε δίκη.

ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΚΑΙ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΣ

Δευτέρα 4/07: Πανελλαδική ημέρα δράσης για την υπόθεση Λιγνάδη

Περίπου ένα χρόνο μετά τη χειμαρρώδη έξαρση του φεμινιστικού κινήματος και του #metoo στην Ελλάδα, ήρθαμε αντιμέτωπ@ με μία από τις υποθέσεις παιδοβιασμών και κακοποιήσεων από τον πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Δημήτρη Λιγνάδη. Η δίκη ξεκίνησε τον Φεβρουάριο,συνεχίζεται τώρα τον Ιούλιο και η απόφαση θα ανακοινωθεί μέσα στις επόμενες μέρες. Ο ίδιος μέχρι και σήμερα δηλώνει αμετανόητος και πως πρόκειται για σκευωρία εναντίον του. Ο Λιγνάδης βρέθηκε με σειρά κατηγοριών εις βάρος του για βιασμούς ανηλίκων, για εμπλοκή σε κυκλώματα παιδοβιασμού και παιδικής πορνογραφίας, για κακοποίηση και εκβιασμούς ανηλίκων, ενώ φαίνεται πως οι έρευνες για το πρόσωπό του είχαν αρχίσει καιρό πριν τις δημόσιες καταγγελίες,αλλά διακοπήκαν για αδιευκρίνιστους λόγους.

Εκτός από στέλεχος του Εθνικού Θεάτρου επί ΝΔ, ο Λιγνάδης υπήρξε στενός συνεργάτης της υπουργού πολιτισμού Λίνας Μενδώνη – η οποία τον διόρισε προσωπικά ως διευθυντή του Εθνικού – και έχει άμεσες σχέσεις με την κυβέρνηση. Το γεγονός αυτό του προσέδιδε μια παραπάνω εξουσία που χρησιμοποιούσε για να διαπράττει και να καλύπτει τα εγκλήματά του. Είναι χαρακτηριστική η ειδική μεταχείριση που δέχτηκε από την αστυνομία, αφού στην αρχή αφέθηκε ελεύθερος γιατί «δεν υπήρχε ένταλμα», ενώ η έρευνα του σπιτιού του έγινε ένα μήνα μετά, δίνοντάς του χρόνο υπέρ αρκετό για να καταστραφούν τα οποιαδήποτε ενοχοποιητικά στοιχεία. Μάλιστα ο ίδιος φαίνεται να μην έχασε την ευκαιρία, αφού στο σπίτι του βρέθηκε ολοκαίνουριος υπολογιστής χωρίς τίποτα το ενοχοποιητικό. Ωστόσο, στην αποθήκη του βρέθηκαν δύο αντίγραφα άδειας παραμονής ανήλικου παιδιού από τις Σεϋχέλλες, γεγονός που ενισχύει τις κατηγορίες για εκμετάλλευση ανηλίκων.

Το ρόλο τους στο ξέπλυμα του Λιγνάδη έπαιξαν για άλλη μια φορά και τα ΜΜΕ. Είτε με προβοκατόρικα εξώφυλλα, είτε δίνοντας το βήμα σε «σοκαρισμένους» ηθοποιούς που ξεπλένανε τον δράστη, είτε ακόμα και μετά τη σύλληψή του με εξώφυλλα «ο Λιγνάδης προσεύχεται κάθε μέρα στη φυλακή», με στόχο να εμφανίσουν το δράστη μετανοημένο και να εξομαλύνουν την κοινή γνώμη υπέρ του.Φυσικά ο Λιγνάδης δεν ήταν ο μόνος που δέχτηκε αυτή τη μεταχείριση. Άλλοι διάσημοι του θεάτρου ή της τηλεόρασης δέχτηκαν το ίδιο ξέπλυμα από τα ΜΜΕ όπως ο Φιλιππίδης, αργότερα ο Παναγιωτόπουλος και πολύ πρόσφατα τα «καλά παιδιά» που ενώ διέπραξαν ομαδικό βιασμό στη Θεσσαλονίκη και είναι υπόδικοι, τα κανάλια μας ενημέρωναν ότι «είναι τόσο όμορφοι, δε θα χρειάζονταν να βιάσουν για να βρουν σεξ».

Ο ρόλος των ΜΜΕ ως παντός χρήσης πλυντηρίου για βιαστές, κακοποιητές, παιδοβιαστές μας δημιουργεί μόνο οργή. Τον ίδιο και χειρότερο ρόλο έχει παίξει και η κυβέρνηση ΝΔ που όλως περιέργως φαίνεται να συνδέεται με πολλούς από τους κατηγορούμενους του #metoo. Τα κυκλώματα trafficking, παιδικής πορνογραφίας, τόσο στην περίπτωση του Λιγνάδη, όσο και στην υπόθεση της Γεωργίας φαίνεται να εμπλέκονται πολύ έντονα με την αστική τάξη της χώρας και να αναπαράγονται από υψηλόβαθμα στελέχη, ανθρώπους με πολιτική/οικονομική εξουσία και κύρος. Δεν ξεχνάμε ούτε την υπόθεση του βουλευτή της ΝΔ Νίκου Γεωργιάδη που καταδικάστηκε για παιδοβιασμό και η ποινή του «έληξε» συνοπτικά λόγω παραγραφής. Όσο κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να στρέψει τις κατηγορίες και την κοινή γνώμη προς συγκεκριμένα πρόσωπα για να καλύψει όλους τους υπόλοιπους εμπλεκόμενους, ο χείμαρρος καταγγελιών φαίνεται να ξετυλίγει ένα κουβάρι που δε θα μπορέσει εύκολα να φιμωθεί.

Για όλα τα παραπάνω, σε κάθε προσπάθεια συγκάλυψης, φίμωσης, θαψίματος περιστατικών έμφυλης βίας, θα βρισκόμαστε απέναντι. Απέναντι και στην πατριαρχική κουλτούρα που μεταφέρει την ευθύνη στα επιζώντα έμφυλης βίας. Απέναντι στη λογική του συστήματος που λέει πως δεν έχουν όλες οι ζωές την ίδια αξία και ένα έγκλημα εις βάρος μεταναστών και μάλιστα ανηλίκων μπορεί να θαφτεί. Απέναντι στην κυβέρνηση και τα στελέχη της που υποθάλπουν κυκλώματα έμφυλης βίας και κάνουν πλάτες στους βιαστές. Απέναντι και σε καλοθελητές όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που πάει να παράξει πολιτική υπεραξία από την υπόθεση του Λιγνάδη, σαν να μην έπαιξε ποτέ κανένα ρόλο στην φυλάκιση και εκμετάλλευση των μεταναστ(ρι)ών μέσα στα camp, σαν να έκανε ποτέ κάτι για τα κυκλώματα trafficking μεταναστών. Ενάντια στη συστημική βία, στην κουλτούρα του βιασμού και την συγκάλυψη.

Καμία μόνη, κανένα μόνο.

ΕΧΕΤΕ ΛΕΦΤΑ – ΕΧΟΥΜΕ ΦΩΝΗ

ΟΧΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΒΙΑΣΤΗ

Silvia Rivera για ένα κινηματικό Thessaloniki Pride

Witches Fight Back