Ενάντια στην καταστολή – Να σπάσουμε τον φόβο

Είναι γνωστό ότι ο μηχανισμός του κράτους προστατεύει το κεφάλαιο και τους υπηρέτες του διατηρώντας και επικυρώνοντας την εξουσία τους με κάθε τρόπο. Όποτε κάτι «απειλεί» την εύρυθμη λειτουργία του, το κράτος θα ξεσπάσει βάζοντας στο στόχαστρο τις φωνές που το αμφισβητούν (διώξεις εκπαιδευτικών, συνταξιούχων, φοιτητ(ρι)ών, μαθητ(ρι)ών εργαζόμενων και μεταναστ(ρι)ών).

Αυτό είδαμε να συμβαίνει και την φετινή 6η Δεκέμβρη με το κράτος, όμως, αυτή τη φορά να δείχνει πρωτοφανή λύσσα και να προβαίνει σε 112 συλλήψεις (!) αγωνιστ(ρι)ών με την ανυπόστατη, γενικόλογη και ασαφή πρόφαση της διατάραξης της κοινής ειρήνης. Και εδώ αναρωτιόμαστε για ποια κοινή ειρήνη γίνεται λόγος, όταν δεν έχουμε να βγάλουμε τον μήνα, όταν «οι νόμοι της ελεύθερη αγοράς» μπαίνουν πάνω από τις ζωές των ανθρώπων, όταν το κράτος πνίγει μετανάστ(ρι)ες στην Μεσόγειο και τάσσεται ξεκάθαρα υπέρ των εισβολών σε Παλαιστίνη και Συρία; Η αγωνία του πολέμου και της επιβίωσης δεν είναι ειρήνη αλλά τρομοκρατία!

 
Η ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΜΑΣ ΣΤΑΜΑΤΑ

ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ, ΚΡΑΤΟΣ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΕΞΟΥΣΙΑ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΑ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΑ

ΠΟΡΕΙΑ ΤΡΙΤΗ 17/12 στις 19:00 | ΚΑΜΑΡΑ

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ 18/12 στις 09:00 ΓΙΑ ΤΑ 112 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΑ ΤΗΣ 6ης ΔΕΚΕΜΒΡΗ | ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

 

Hard & Heavy γουιτσόμπαρο @Ovradera

Hard and Heavy γουιτσόμπαρο για να πάνε κάτω τα φαρμάκια, την Τρίτη 17/12 μετά τη λήξη της αντικατασταλτικής πορείας, στο Ovradera.

Το μπαρ θα γίνει για την οικονομική ενίσχυση του χώρου και της συλλογικότητας και θα υπάρχει στον χώρο κουτί οικονομικής ενίσχυσης για τα δικαστικά έξοδα των 112 συλληφθέντων της 6/12.

Η τρομοκρατία δεν μας σταματά. Στον δρόμο του Δεκέμβρη απαντάμε συλλογικά.

Καμία μόνη.

25 Νοέμβρη – Ημέρα κατά της έμφυλης βίας

ΚΑΜΙΑ ΑΔΕΡΦΗ ΜΑΣ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΗ

ΚΑΚΟΠΟΙΗΤΕΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΑΣ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ

Επειδή δεν αντέχουμε να μετράμε δολοφονημένες γυναίκες και θηλυκότητες, να γράφουμε τα ονόματά τους σε πανό ή να τα κλείνουμε σε τραγούδι,

Επειδή μας είναι αποκρουστικός ένας κόσμος όπου μας κακοποιούν και μας βιάζουν μέσα στο ίδιο μας το σπίτι,

Επειδή δεν θέλουμε να αποδεικνύουμε 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα ότι είμαστε γενναίες όταν πρέπει να διασχίσουμε έναν δρόμο, όταν πάμε στο σχολείο, τις σχολές, στη δουλειά μας ή όταν βγαίνουμε για να διασκεδάσουμε,

Επειδή πολλές, πάρα πολλές από εμάς δεν τολμούμε καν να καταγγείλουμε τον βιασμό μας, και όταν κάποτε βρίσκουμε το θάρρος να το κάνουμε, μας αναγκάζουν να τον ξαναζήσουμε μέσα στα αστυνομικά τμήματα, τα ανακριτικά γραφεία και τις δικαστικές αίθουσες,

Επειδή μας εξοργίζει να ακούμε το γνωστό δικηγόρο-σίχαμα να παρουσιάζει βιασμούς ως «εκπλήρωση φαντασιώσεων», όπως στην περίπτωση της 19χρονης στο Α.Τ. Ομόνοιας,

Επειδή δεν μας κάνει πια εντύπωση ότι, όταν τα κυκλώματα trafficking αποκαλύπτονται, τα ΜΜΕ σπεύδουν να εκθέσουν τα επιζώντα και να ξεπλύνουν τους διακινητές,

Επειδή μας φαίνεται αδιανόητο ότι, όταν ο παιδοβιαστής φτάνει στο δικαστήριο, η αστική δικαιοσύνη φορτώνει κατηγορίες στη μητέρα του παιδιού, ώστε να κάνει την ποινή του πιο ευνοϊκή,

Επειδή βλέπουμε την ίδια αστική δικαιοσύνη να καθυστερεί την καταδίκη του (παιδο)βιαστή Λιγνάδη και τελικά να τον αφήνει ελεύθερο,

Επειδή είμαστε αυτές που θα μας ρωτήσουν επίμονα γιατί φορούσαμε εκείνο ή το άλλο (εσω)ρούχο και πόσο ακάλυπτο δέρμα άφηνε, πόσο αλκοόλ είχαμε καταναλώσει, γιατί καλέσαμε κάποιον σπίτι μας, γιατί πήγαμε στο πάρτι,

Επειδή θα κάνουν όλες αυτές τις ερωτήσεις σε εμάς και όχι σε αυτόν, ποτέ σε αυτόν που μας παρενόχλησε, βίασε, χτύπησε, εκβίασε,

Επειδή, αν είσαι τρανς, μετανάστρια, ντραγκ κουίν κινδυνεύεις να βρεθείς άγρια δολοφονημένη στο διαμέρισμά σου,

Επειδή, για να καταφέρουμε να βρούμε δουλειά, πέφτουμε πάνω σε αγγελίες που ζητούν «κοπέλα, εμφανίσιμη», καλούμαστε να ανεχτούμε απλήρωτα δοκιμαστικά και να παρουσιάσουμε δεκαετές πλάνο της προσωπικής μας ζωής, αν έχουμε σκοπό να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά,

Επειδή, όταν καταφέρνουμε να βρούμε δουλειά, αμειβόμαστε λιγότερο από τους άντρες συναδέλφους μας και είμαστε οι πρώτες στις οποίες θα επιτεθούν λεκτικά, θα μας υποτιμήσουν, θα μας προσβάλλουν, θα γελάσουν με σεξιστικά αστειάκια, θα μας παρενοχλήσουν,

Επειδή αρνούμαστε να ζούμε σε μια κοινωνία που καθημερινά αναγκαζόμαστε να βρίσκουμε καινούριες λέξεις για να περιγράψουν τη βία που δεχόμαστε: stalking, revenge porn, slut shaming, victim blaming, stealthing,

Επειδή έχουμε βαρεθεί να ορίζουν το σώμα μας νομοθέτες, εργοδότες και παπάδες,

Επειδή οι συντρόφισσές μας -μετανάστριες και προσφύγισσες- κλείνονται μέσα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, βιάζονται, πεθαίνουν  αβοήθητες, πνίγονται ή επαναπροωθούνται,

Επειδή λεσβίες, μπάι, τρανς γυναίκες και θηλυκότητες καλούνται καθημερινά να ζήσουν με τις καταπιέσεις που κυβερνήσεις και μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας έχουν εγγράψει πάνω στο σώμα τους,

Επειδή γυναίκες, που -αμυνόμενες- αντιστάθηκαν στη βία, οδηγήθηκαν στις φυλακές,

Επειδή γυναίκες κρατούμενες στις ελληνικές φυλακές βιώνουν καθημερινά εξευτελισμούς και ταπεινώσεις,

Επειδή νιώθουμε συντρόφισσές μας όσες πλημμυρίζουν τους δρόμους σε κάθε γωνιά του πλανήτη, όσες μάχονται στον ένοπλο αγώνα για την ελευθερία στη Μέση Ανατολή, όσες κατεβαίνουν με τα πράσινα μαντίλια στη Λατινική Αμερική, όσες εξεγείρονται στο Ιράν απέναντι στην κρατική καταστολή ή όσες καλούνται στις ΗΠΑ να δώσουν τη μάχη για το δικαίωμά τους στην άμβλωση, για το δικαίωμά τους να έχουν αυτές λόγο για το ίδιο το σώμα τους,

Επειδή δεν μας πείθει η ρητορική περί προοδευτισμού του Ισραήλ, ενός κράτους-ροζ πλυντηρίου, που διαπράττει τη γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης,

Επειδή αυτό το κράτος-δολοφόνος εκτελεί αμάχους, βασανίζει και βιάζει κρατούμενες/ους Παλαιστίνιες/ους,

Επειδή οι Παλαιστίνιες αδερφές μας μετά από κάθε βομβαρδισμό πρέπει να μαζεύουν τα παιδιά τους σε κομμάτια,

Επειδή γνωρίζουμε ότι τίποτα δεν θα αλλάξει ουσιαστικά με πολιτικές-τσιρότο, όπως επετειακές «φεμινιστικές» καμπάνιες, ποσόστωση σε κόμματα και ομάδες γυναικών σε πολυεθνικές εταιρείες,

Επειδή βλέπουμε κάθε μέρα να γινόμαστε φτωχότερες και η φτώχεια είναι μια από τις μεγαλύτερες και σκληρότερες μορφές βίας,

Επειδή το πρόβλημα δεν λύνεται με panic buttons και υποστελεχωμένες δομές για επιζώσες,

Επειδή “το περιπολικό δεν είναι ταξί”,

Επειδή έχουμε περπατήσει χιλιόμετρα κι έχουμε δώσει σκληρές μάχες ως φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα για το δικαίωμα στην άμβλωση και δεν πρόκειται να αφήσουμε κανέναν να το αμφισβητήσει ή να μας το στερήσει, με καμπάνιες για το “αγέννητο παιδί”, με κηρύγματα στις εκκλησίες και νομοθετήματα με το ρολόι της Ιστορίας σταματημένο δεκαετίες πίσω,

Επειδή τίποτα δεν μας χαρίστηκε, τίποτα δεν μας παραχωρήθηκε και όλα τα δικαιώματα έχουν κερδηθεί με αγώνες δεκαετιών

και

Επειδή το μόνο που έχουμε είναι η μία την άλλη,

στις 25 Νοέμβρη είμαστε στους δρόμους

Ανοιχτή συζήτηση και φεμινιστικό μπαρ

Εν όψει της 25ης Νοέμβρη, Διεθνή ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, σας περιμένουμε την Τρίτη 19/11 στις 19.30 στο κοινωνικό κέντρο Ovradera. Θα συζητήσουμε για τις έμφυλες καταπιέσεις, το πώς αυτές οδηγούν στις γυναικοκτονίες, πώς αντιμετώπιζεται θεσμικά η έμφυλη βία και αν τελικά οι γυναικοκτονίες κανονικοποιούνται από τα ΜΜΕ.
Θα ακολουθήσει φεμινιστικό μπαρ, όπως και κάθε Τρίτη.

💜 Υπάρχουμε συλλογικά, προστατευόμαστε κοινοτικά, είμαστε εδώ η μία για την άλλη.

The (5th) Season of the Witch: Opening Party

H νέα χρονιά μας βρίσκει στο νέο στέκι/κοινωνικό κέντρο Ovradera (Επισκόπου Αμβροσίου 14).
Τα έσοδα θα διατεθούν για την οικονομική ενίσχυση του κοινωνικού κέντρου Ovradera και του ταμείου αλληλεγγύης της συλλογικότητας.
Σας περιμένουμε να παρτάρουμε παρέα!
Σεξιστικές, παραβιαστικές, ομοφοβικές, τρανσφοβικές συμπεριφορές δεν είναι αποδεκτές.
Art by Virgil Finlay for “The Lady is a Witch” by Norman A. Daniels in “Startling Stories,” Vol. 21, No. 1 (March, 1950).

Arts & Crafts workshop

Στα πλαίσια των εκδηλώσεων στο διήμερο εγκαινίων του νέου χώρου του Κοινωνικού Κέντρου Ovradera πραγματοποιήσαμε ένα Arts & Crafts workshop και φτιάξαμε στένσιλ φεμινιστικού περιεχομένου:

“Άνοιξε πέτρα για να βγω” μπαρ – λαϊκή βραδιά

Λαϊκή βραδιά με τις μεγάλες κυρίες του λαϊκού τραγουδιού (και με εκλεκτούς κυρίους)…
Παρασκευή 17/5/24, στις 20:00 στο Κοινωνικό Κέντρο Ovradera.
Σας περιμένουμε να διασκεδάσουμε συλλογικά! 💜🧡💙

Προβολή ντοκιμαντέρ & electro bar

(scroll for english text)
Την Παρασκευή 12/04/2024 από τις 19:00 και μετά σας περιμένουμε στο Κοινωνικό Κέντρο Ovradera (Επισκόπου Αμβροσίου 3) για να παρακολουθήσουμε το ντοκιμαντέρ Sisters with Transistors της Lisa Ronver (2020, 86′). Το ντοκιμαντέρ είναι στα Αγγλικά με αγγλικούς υπότιτλους. Μετά την προβολή θα ακολουθήσει electro μπαρ στο χώρο του στεκιού.
Το SISTERS WITH TRANSISTORS είναι η αξιοσημείωτη ιστορία των γυναικών πρωτοπόρων της ηλεκτρονικής μουσικής που αγκάλιασαν τις μηχανές και τις απελευθερωτικές τεχνολογίες τους για να μεταμορφώσουν εντελώς τον τρόπο που παράγουμε και ακούμε μουσική σήμερα.
ΣΥΝΟΨΗ: Ενώ η ηλεκτρονική μουσική θεωρείται συχνά ως “boys’ club”, η αλήθεια είναι ότι από την αρχή οι γυναίκες ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της εφεύρεσης των συσκευών και των τεχνικών που καθόρισαν τη μορφή του σύγχρονου ήχου. Το SISTERS WITH TRANSISTORS χαρτογραφεί μια νέα ιστορία της ηλεκτρονικής μουσικής μέσω των οραματιστών γυναικών των οποίων οι ριζοσπαστικοί πειραματισμοί με μηχανές επαναπροσδιόρισαν τα όρια της μουσικής: Clara Rockmore, Daphne Oram, Bebe Barron, Delia Derbyshire, Maryanne Amacher, Pauline Oliveros, Wendy Carlos, Eliane Radigue, Suzanne Ciani και Laurie Spiegel. Με φόντο το ευρύτερο κοινωνικό, πολιτικό και πολιτιστικό πλαίσιο του 20ου αιώνα, αυτό το αρχειακό ντοκιμαντέρ αποκαλύπτει έναν μοναδικό αγώνα χειραφέτησης, αποκαθιστώντας τον κεντρικό ρόλο της γυναίκας στην ιστορία της μουσικής και της κοινωνίας γενικότερα.
On Friday 12/04/2024 at 19:00 we are waiting for you at the Social Centre Ovradera (Επισκόπου Αμβροσίου 3) in order to watch together the documentary: Sisters with Transistors (Lisa Ronver, 2020, 86′). The documentary is in English and the subtitles too.
SISTERS WITH TRANSISTORS is the remarkable story of electronic music’s female pioneers who embraced machines and their liberating technologies to utterly transform how we produce and listen to music today.
SYNOPSIS: While electronic music is often perceived as a boy’s club, the truth is from the beginning women have been integral in inventing the devices, techniques and tropes that have defined the shape of modern sound. SISTERS WITH TRANSISTORS maps a new history of electronic music through the visionary women whose radical experimentations with machines redefined the boundaries of music: Clara Rockmore, Daphne Oram, Bebe Barron, Delia Derbyshire, Maryanne Amacher, Pauline Oliveros, Wendy Carlos, Eliane Radigue, Suzanne Ciani, and Laurie Spiegel. With the wider social, political and cultural context of the 20th century as our backdrop, this archival documentary reveals a unique emancipation struggle, restoring the central role of women in the history of music and society at large. More than just the history of a music genre, it’s the story of how we hear and the critical but little-known role female pioneers play in that story.

8η Μάρτη – Απεργία Φεμινιστική – Στο δρόμο, στο σπίτι, στη δουλειά

8η Μάρτη Απεργία Φεμινιστική    —-    Στο δρόμο, στο σπίτι, στη δουλειά

ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΚΑΙ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΣ

Φέτος στην 8η Μάρτη βγαίνουμε ξανά στο δρόμο. Η «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας», που πλέον γιορτάζεται σαν άλλη μια ακίνδυνη παγκόσμια ημέρα, άλλη μια ευκαιρία για κατανάλωση και για ενσωμάτωση των αγώνων μας, προέρχεται από μια ιστορία που κάθε άλλο παρά ακίνδυνη ήταν. Η φεμινιστική ιστορία της 8ης Μάρτη, καθοριστική για το σημερινό φεμινιστικό κίνημα, είναι αυτή που ορίζει την ημέρα αυτή όχι ως γιορτή, αλλά ως μέρα διεκδίκησης, αγώνα και απεργίας στην παραγωγή και την αναπαραγωγή, στη δουλειά και το σπίτι.

Πιάνουμε το νήμα από την 8η Μάρτη του 1857, την πρώτη απεργία γυναικών, όπου οι εργάτριες στο χώρο της κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη προέβησαν σε μία ιστορική κινητοποίηση και στάση εργασίας για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους, για ανθρώπινα ωράρια εργασίας και καλύτερα μεροκάματα. Μισό αιώνα αργότερα, στις 8 Μάρτη του 1910 η Β’ Διεθνής Συνδιάσκεψη σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη θεσμοθέτησε ομόφωνα την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, μετά από διεκδίκηση της Κλάρα Τσέτκιν, ως μέρα αφιερωμένη στις διεκδικήσεις περί του γυναικείου ζητήματος. Ήταν και πάλι 8η Μάρτη, εκείνη του 1917, όταν πάνω από 200.000 γυναίκες κατέβηκαν σε μία από τις μαζικότερες πορείες στους δρόμους της Πετρούπολης με σύνθημα «Ψωμί και Ειρήνη – Κάτω ο Πόλεμος- Βελτίωση της κατάστασης των Γυναικών».

Σήμερα, παρά τις νίκες του φεμινιστικού κινήματος και τους αγώνες που δίνουμε διαρκώς, εξακολουθούμε να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε. Γυναικοκτονίες, βιασμοί, έμφυλη βία έχουν γίνει καθημερινότητα. Η έμφυλη βία κανονικοποιείται διαρκώς από κεντρικούς πυλώνες του εθνικού κορμού, όσο το κράτος και η αστική δικαιοσύνη απαντούν σε κάθε καταγγελία με συγκαλύψεις. Ο ζόφος της πατριαρχίας βρίσκεται σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής.

Ο καπιταλισμός και η πατριαρχία διαιωνίζουν την αντίληψη πως το σώμα αποτελεί κτήμα του ισχυρού. Τα σώματα των μεταναστ(ρι)ών αποτελούν κτήματα των κρατών που μπορούν να τα διαχειριστούν όπως θέλουν. Τα σώματα των εργατ(ρι)ών αποτελούν κτήματα των αφεντικών, οι οποίοι μόνο ως αναλώσιμα θα τα βλέπουν. Τα σώματα των παιδιών αποτελούν κτήματα των γονιών ως αντικείμενα προς διαμόρφωση. Τα σώματα των γυναικών αποτελούν κτήματα των ανδρών, η λεία για κάθε ξέσπασμα, μια μηχανή γονιμοποίησης που λειτουργεί και ως αποδιοπομπαίος τράγος. Είναι βαθιά ριζωμένη από την πατριαρχία αντίληψη ότι η σύντροφος, η σύζυγος, η κόρη, η υπάλληλος και οποιαδήποτε θηλυκότητα μπορεί να αντιμετωπίζεται από έναν άνδρα ως κτήμα του, ως κάτι πάνω στο οποίο εκείνος μπορεί να ασκεί εξουσία, να ελέγχει το σώμα της και να αποφασίζει για τη ζωή της, ακόμη τελικά και να την αφαιρεί.

Και σε θεσμικό επίπεδο, όμως, βλέπουμε ξανά και ξανά να μπαίνουν στο στόχαστρο δικαιώματά μας. Βλέπουμε να αμφισβητείται το δικαίωμα στην ασφαλή και δωρεάν έκτρωση, τις ίσες συνθήκες εργασίας (νόμος Χατζηδάκη), το δικαίωμα στη μητρότητα και την εργασία. Βλέπουμε επίσης να εισάγονται νέοι αναχρονιστικοί και μισογυνιστικοί νόμοι που ξεπλένουν την έμφυλη βία και μας θέτουν ξανά σε κίνδυνο (βλ. νόμο Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια και νέο Ποινικό Κώδικα). Μέσα σε όλα αυτά η απλήρωτη οικιακή εργασία και η φροντίδα όλων των μελών της οικογένειας έχει συνδεθεί αποκλειστικά με τη θηλυκότητα, η οποία οδηγείται στο να είναι διπλά, πολλές φορές και τριπλά, εργαζόμενη.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, και με τη σκέψη πως το κράτος ως θεσμός συντηρεί και συντηρείται από το σύστημα της πατριαρχίας, έχουμε πάψει να περιμένουμε τη λύση από αυτό. Δεν θα μας σώσει ούτε ένας αυταρχικότερος ποινικός κώδικας, ούτε οποιαδήποτε κρατική πρόνοια, αφού ξέρουμε πως το κράτος και το κεφάλαιο δεν θα φροντίσουν ποτέ τα άτομα που βρίσκονται σε ευάλωτη θέση. Πρότασή μας είναι η ολόπλευρη μάχη ενάντια στην έμφυλη βία με υποστήριξη, ενημέρωση, κινηματική δράση και αλληλεγγύη. Ο αγώνας για την απελευθέρωση φύλου, σώματος και σεξουαλικότητας είναι αναπόσπαστο κομμάτι του φεμινιστικού κινήματος.

Έτσι και αυτήν την 8η Μάρτη θέλουμε να παλέψουμε με όλα όσα καταπιέζονται από την πατριαρχία, όσες βιώνουν τη βία της επισφάλειας και της ανεργίας, των έμφυλων διακρίσεων, της έμφυλης βίας. Στεκόμαστε δίπλα σε κάθε εργάτρια, στις αόρατες εργάτριες της οικιακής εργασίας, τις μετανάστριες, τις άνεργες φίλες μας και τις επιζώσες αδερφές μας και σε όλες αυτές που μετράμε τα ρέστα μας για να βγάλουμε το μήνα. Ενάντια στην κανονικοποίηση της έμφυλης και της οικονομικής βίας προβάλλουμε τη φεμινιστική αλληλεγγύη και τη μαχητικότητα, μέχρι η πατριαρχία να είναι παρελθόν.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

Συγέντρωση και πορεία: Καμάρα 6μμ