Category: KEIMENA

Ποιοι αποφασίζουν για τα σώματά μας;

a uterus giving the middle finger


Ποιοι αποφασίζουν για τα σώματά μας;

Τις τελευταίες μέρες έχει απασχολήσει σχεδόν όλο τον πλανήτη η κουβέντα για τις αμβλώσεις, αυτή τη φορά με αφορμή την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ να καταργήσει το συνταγματικό δικαίωμα στην άμβλωση. Μια τέτοια στάση μόνο αδιάφορα δεν μπορεί να μας αφήσει αν σκεφτούμε ότι εν έτει 2022 τίθεται ακόμα υπό διαπραγμάτευση το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του θηλυκού σώματος και η δυνατότητα ελέγχου της αναπαραγωγής μας. Πέρσι παρακολουθήσαμεστη Πολωνία επίσης την καθολική απαγόρευση των εκτρώσεων.

Πόσο μακριά μας βρίσκεται αυτή η συζήτηση;

Πριν δύο χρόνια είδαμε αφίσες ενάντια στις αμβλώσεις στο μετρό της Αθήνας από την οργάνωση «Αφήστε με να ζήσω» ασκώντας συναισθηματικό εκβιασμό. Το 2017 αναισθησιολόγοι στη Σάμο αρνούνταν να παρέχουν υπηρεσίες διακοπής κύησης για λόγους ηθικής, επικαλούμενοι αντίστοιχη πρόβλεψη νόμου του 2005. Ακόμη και φέτος όμως το υπουργείο Παιδείας επιχείρησε την εφαρμογή στο σχολικό πρόγραμμα σπουδών μαθήματος γύρω από τη θεωρία του αγέννητου παιδιού. Καταλαβαίνουμε πως το ζήτημα των αμβλώσεων που καλούνται να αντιμετωπίσουν οι αδελφές μας στις ΗΠΑ είναι πιο κοντά μας απ’ ό,τι νομίζουμε.

Ποιοι όμως εναντιώνονται στις εκτρώσεις;

Οι πρωτοβουλίες κατά των εκτρώσεων αποτελούν ένα παγκόσμιο πλέον φαινόμενο. Από τη μία η Εκκλησία και οι εκπρόσωποί της ονομάζοντας την έκτρωση «αμαρτία» επιχειρούν να καθορίσουν τις ζωές μας με βάση τις δικές τους αξίες. Από την άλλη, πολλοί επικαλούνται το λεγόμενο «δημογραφικό πρόβλημα», εθνικιστικές φωνές μιλούν για «αλλοίωση» του έθνους ή κίνδυνο αφανισμού του με πρόσχημα την υπογεννητικότητα και την αύξηση του αριθμού των μεταναστών. Πρόκειται για μια πολύ επικίνδυνη ρατσιστική και φασιστική ρητορική που ουσιαστικά ταυτίζει την εθνική ταυτότητα με τη φυλή και την γενετική καταγωγή και συμβάλει στην διάδοση αντιλήψεων και πρακτικών, όπως οι επιθέσεις σε μετανάστ(ρι)ες ή ο αποκλεισμός τους από την κοινωνική ζωή. Αυτοί οι «υπέρμαχοι της ζωής» σταματούν να νοιάζονται για αυτή όταν το παιδί δεν πληροί τα δικά τους πρότυπα (μετανάστες, λοατκι, άτομα με αναπηρίες κλπ.).Αντιμετωπίζουν, δηλαδή, τα σώματά μας ως μηχανές αναπαραγωγής του έθνους.

Άλλα επιχειρήματα κατά των αμβλώσεων κάνουν δήθεν επίκληση στα ανθρώπινα δικαιώματα ή σε ψευδοεπιστημονικά δεδομένα για την ασφάλεια των εγκύων και την ανάπτυξη του σώματος και της συνείδησης του εμβρύου στις πρώτες εβδομάδες κύησης. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν είτε να τρομάξουν τα έγκυα άτομα με υποτιθέμενους κινδύνους και παρενέργειες της άμβλωσης, είτε να τους ασκήσουν μια μορφή συναισθηματικού εκβιασμού προβάλλοντας τη θέση ότι τα έμβρυα έχουν συναισθήματα, νιώθουν πόνο κλπ.

Πόση βάση έχουν όμως όλα αυτά;

Τα επιστημονικά δεδομένα είναι σαφή. Η άμβλωση, όταν γίνεται υπό τις κατάλληλες συνθήκες, είναι μια πολύ ασφαλής επέμβαση με ελάχιστους κινδύνους για τα έγκυα άτομα. Ο πρόωρος τερματισμός της κύησης έχει λιγότερους κινδύνους σε σύγκριση με την συνέχισή της. Επίσης, σε αντίθεση με ό,τι ακούγεται, η άμβλωση δεν επηρεάζει την μελλοντική γονιμότητα του ατόμου που την κάνει. Επιπλέον, τα έμβρυα στους πρώτους μήνες κύησης δεν είναι ανεπτυγμένα όντα με συνείδηση. Οι επιστημονικές μελέτες αποκλείουν το ενδεχόμενο τα έμβρυα να βιώνουν πόνο τουλάχιστον μέχρι τις 22 εβδομάδες κύησης (οι περισσότερες αμβλώσεις, στην Ελλάδα τουλάχιστον, γίνονται μέχρι τις 12 εβδομάδες, εκτός από περιπτώσεις βιασμού, αιμομιξίας, παθολογίας του εμβρύου, κινδύνου της σωματικής και ψυχικής υγείας της εγκύου). Κατά τη γνώμη μας θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται σαν μια επέμβαση ρουτίνας που γίνεται με γνώμονα την ασφάλεια ή το δικαίωμα ενός εγκύουατόμου να αποφασίζει το ίδιο για τη ζωή του και το σώμα του. Οι τυχόν ψυχολογικές επιπτώσεις που βιώνουν τα έγκυα άτομα προέρχονται κυρίως από το στίγμα που υπάρχει γύρω από την άμβλωση και όχι από την ίδια τη διαδικασία.

Μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη μπορεί να προκύψει για διάφορους λόγους. Η αντισύλληψη και το ασφαλές σεξ δυστυχώς κοστίζουν, υπάρχει ελλιπής πληροφόρηση, ενώσυμβαίνουν και ατυχήματα κατά τη σεξουαλική πράξη. Υπάρχουν επίσης περιπτώσεις που η εγκυμοσύνη προκύπτει μετά από βιασμό (συμπεριλαμβανομένου και του stealthing). Η απαγόρευση των εκτρώσεων δεν πρόκειται να σταματήσει γενικά τις εκτρώσεις, παρά μόνο τις ασφαλείς εκτρώσεις. Ακόμα και εκεί που δεν επιτρέπονται, οι εκτρώσεις συνεχίζουν να γίνονται με μη νόμιμους και ασφαλείς τρόπους, οι οποίοι θέτουν σε κίνδυνο την υγεία των εγκύων, ενώ ενισχύεται και το ήδη υπάρχον στίγμα γύρω από αυτήν την επιλογή.

ΤΟ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΤΟ ΣΩΜΑ ΜΑΣ ΤΟΝ ΕΧΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ!

Αμφισβήτηση του δικαιώματος στην έκτρωση σημαίνει αμφισβήτηση της αυτοδιάθεσης του θηλυκού σώματος. Η κύηση είναι μια διαδικασία που αφορά αποκλειστικά τα έγκυα άτομα και τα σώματά τους. Δεν αφορά την εκκλησία, τους διάφορους θρησκευτικούς φορείς, την οικογένεια και τον κοινωνικό περίγυρο. Διεκδικούμε το δικαίωμα στην επιλογή, είτε αυτή η επιλογή είναι η συνέχιση της κύησης, είτε ο τερματισμός της.

Να σταματήσει το στίγμα γύρω από τις αμβλώσεις! Διεκδικούμε νόμιμες, ασφαλείς, δωρεάν και προσβάσιμες εκτρώσεις!

Ενίσχυση των δομών υποστήριξης και ενημέρωσης των γυναικών και των έγκυων ατόμων για το ζήτημα της έκτρωσης. Εφαρμογή και ενίσχυση της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης και της ενημέρωσης σχετικά με ζητήματα σεξουαλικότητας, κύησης, άμβλωσης κλπ.

Witches Fight Back

Κείμενο για την επικείμενη δίκη του Δημήτρη Λιγνάδη

Περίπου ένα χρόνο μετά τη χειμαρρώδη έξαρση του φεμινιστικού κινήματος και του #metoo στην Ελλάδα, ερχόμαστε αντιμέτωπ@ με μία από τις υποθέσεις παιδοβιασμών και κακοποιήσεων από τον πρώην καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Δημήτρη Λιγνάδη. Η δίκη ξεκινάει την Παρασκευή 11/2 και ο ίδιος μέχρι και σήμερα δηλώνει αμετανόητος και ότι πρόκειται για σκευωρία εναντίον του. Ο Λιγνάδης βρέθηκε με σειρά κατηγοριών εις βάρος του για βιασμούς ανηλίκων, για εμπλοκή σε κυκλώματα παιδεραστίας και παιδικής πορνογραφίας, για κακοποίηση και εκβιασμούς ανηλίκων, ενώ φαίνεται πως οι έρευνες για το πρόσωπό του είχαν αρχίσει καιρό πριν τις δημόσιες καταγγελίες, αλλά διακοπήκαν για αδιευκρίνιστους λόγους.

Εκτός από στέλεχος του Εθνικού Θεάτρου επί ΝΔ, ο Λιγνάδης υπήρξε στενός συνεργάτης της υπουργού πολιτισμού Λίνα Μενδώνη – η οποία τον διόρισε προσωπικά ως διευθυντή του Εθνικού – και είχε άμεσες σχέσεις με την κυβέρνηση. Το γεγονός αυτό του προσέδιδε μια παραπάνω εξουσία που χρησιμοποιούσε για να διαπράττει και να καλύπτει τα εγκλήματά του. Είναι χαρακτηριστική η ειδική μεταχείριση που δέχτηκε από την αστυνομία, αφού πρώτα αφέθηκε ελεύθερος γιατί «δεν υπήρχε ένταλμα» και έπειτα η έρευνα του σπιτιού του έγινε ένα μήνα μετά, χρόνο υπέρ αρκετό για να καταστραφούν τα οποιαδήποτε ενοχοποιητικά στοιχεία. Μάλιστα ο ίδιος φαίνεται να μην έχασε την ευκαιρία, αφού στο σπίτι του βρέθηκε ολοκαίνουριος υπολογιστής χωρίς τίποτα το ενοχοποιητικό. Ωστόσο, στην αποθήκη του βρέθηκαν δύο αντίγραφα άδειας παραμονής ανήλικου παιδιού από τις Σεϋχέλλες, γεγονός που ενισχύει τις κατηγορίες για εκμετάλλευση ανηλίκων.

Το ρόλο τους στο ξέπλυμα του Λιγνάδη έπαιξαν για άλλη μια φορά και τα ΜΜΕ. Είτε με προβοκατόρικα εξώφυλλα, είτε δίνοντας στο βήμα σε «σοκαρισμένους» ηθοποιούς που ξεπλένανε τον δράστη, είτε ακόμα και μετά τη σύλληψη του Λιγνάδη με εξώφυλλα «ο Λιγνάδης προσεύχεται κάθε μέρα στη φυλακή», με στόχο να εμφανίσουν το δράστη μετανοημένο και να εξομαλύνουν την κοινή γνώμη υπέρ του. Φυσικά ο Λιγνάδης δεν ήταν ο μόνος που δέχτηκε αυτή τη μεταχείριση, άλλοι διάσημοι του θεάτρου ή της τηλεόρασης δέχτηκαν το ίδιο ξέπλυμα από τα ΜΜΕ όπως ο Φιλιππίδης, αργότερα ο Παναγιωτόπουλος και πολύ πρόσφατα τα «καλά παιδιά» που ενώ διέπραξαν ομαδικό βιασμό στη Θεσσαλονίκη και είναι υπόδικοι, τα κανάλια μας ενημέρωναν ότι «είναι τόσο όμορφοι, δε θα χρειάζονταν να βιάσουν για να βρουν σεξ».

Ο ρόλος των ΜΜΕ ως παντός χρήσης πλυντηρίου για βιαστές, κακοποιητές, παιδοβιαστές μας δημιουργεί μόνο οργή. Τον ίδιο και χειρότερο ρόλο έχει παίξει και η κυβέρνηση ΝΔ που όλως περιέργως φαίνεται να συνδέεται με πολλούς από τους κατηγορούμενους του #metoo. Τα κυκλώματα trafficking, παιδικής πορνογραφίας, τόσο στην περίπτωση του Λιγνάδη, όσο και στην υπόθεση της Γεωργίας φαίνεται να εμπλέκονται πολύ έντονα με της αστική τάξη της χώρας και να αναπαράγονται από υψηλόβαθμα στελέχη, ανθρώπους με πολιτική/ οικονομική εξουσία και κύρος. Δεν ξεχνάμε ούτε την υπόθεση του βουλευτή της ΝΔ Νίκο Γεωργιάδη που καταδικάστηκε για παιδεραστία και που η ποινή του «έληξε» συνοπτικά λόγω παραγραφής. Όσο κι αν προσπαθεί η κυβέρνηση να στρέψει τις κατηγορίες και την κοινή γνώμη προς συγκεκριμένα πρόσωπα για να καλύψει όλους τους υπόλοιπους εμπλεκόμενους, ο χείμαρρος καταγγελιών φαίνεται να ξετυλίγει ένα κουβάρι που δε θα μπορέσει εύκολα να φιμωθεί.

Για όλα τα παραπάνω, σε κάθε προσπάθεια συγκάλυψης, φίμωσης, θαψίματος περιστατικών έμφυλης βίας, θα βρισκόμαστε απέναντι. Απέναντι και στην πατριαρχική κουλτούρα που μεταφέρει την ευθύνη στην επιζώσα έμφυλης βίας. Απέναντι στη λογική του συστήματος που λέει πως δεν έχουν όλες οι ζωές την ίδια αξία και ένα έγκλημα εις βάρος μεταναστών και μάλιστα ανηλίκων μπορεί να θαφτεί. Απέναντι στην κυβέρνηση και τα στελέχη της που υποθάλπουν κυκλώματα έμφυλης βίας και κάνουν πλάτες στους βιαστές. Απέναντι και σε καλοθελητές όπως ο ΣΥΡΙΖΑ που πάει να παράξει πολιτική υπεραξία από την υπόθεση του Λιγνάδη, σαν να μην έπαιξε ποτέ κανένα ρόλο στην φυλάκιση και εκμετάλλευση των μεταναστ(ρι)ών μέσα στα camp, σαν να έκανε ποτέ κάτι για τα κυκλώματα trafficking μεταναστών. Ενάντια στη συστημική βία, στην κουλτούρα του βιασμού και την συγκάλυψη.

Καλούμε σε συγκέντρωση την Παρασκευή 11/2 στις 11:00 έξω από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος / ΚΘΒΕ (Εθνικής Αμύνης 2) για την έναρξη της δίκης του παιδοβιαστή Λιγνάδη. Καμία μόνη, κανένα μόνο.

 

ΕΧΕΤΕ ΛΕΦΤΑ – ΕΧΟΥΜΕ ΦΩΝΗ

ΟΧΙ ΣΤΗ ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΒΙΑΣΤΗ

 

ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ Παρασκευή 11/2 στις 11:00 έξω από το ΚΘΒΕ

 

Witches Fight Back

Κείμενο σχετικά με το slut-shaming και το victim-blaming

Το τελευταίο καιρό, γινόμαστε όλο και συχνότερα μάρτυρες σε περιστατικά βίας, με το αποκορύφωμά τους πλέον να αποτελούν οι περιπτώσεις βιασμών. Το προηγούμενο διάστημα μάθαμε για ένα ακόμα περιστατικό στο ΕΠΑΛ Κορδελιού, αυτή την φορά, όπου μαθητής βίασε μια 15χρονη συμμαθήτριά του. Τέτοια γεγονότα, καθόλου δεν μας ξενίζουν, καθώς όλα μας έχουμε να διηγηθούμε περιστατικά παρενόχλησης σε σχολικούς χώρους.

Και όπως γνωρίζουμε αρκετά καλά όλα μας, κάθε παραβιαστική συμπεριφορά συνοδεύεται από μομφή από τον περίγυρο του θύματος, ο οποίος το κατακρίνει και το τοποθετεί σε μια θέση ευθύνης. «Γιατί φορούσε αυτά τα ρούχα;», «γιατί πήγε σε εκείνο το μέρος; », «γιατί είχε πιεί αλκοόλ; » είναι τα καθημερινά ερωτήματα που καλούνται να απαντήσουν τα θύματα.

Ακόμα και στο περιβάλλον του σχολείου, όπου φαινομενικά οι μαθητές μαθαίνουν τον σεβασμό, την αλληλοϋποστήριξη,  το victim-blaming και το slut-shaming είναι συνήθεις πρακτικές, όχι μόνο από τους μαθητές αλλά και από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Αυτές οι δύο συμπεριφορές συγκαλύπτουν τους δράστες μετατίθοντας την ενοχή της πράξης στα ίδια τα θύματα. Χαρακτηριστικό αυτής της τακτικής, αποτελεί το παραπάνω περιστατικό, όπου εκπαιδευτικός του σχολείου, όχι μόνο δεν υπερασπίστηκε τη μαθήτρια αλλά της άσκησε ψυχολογική βία με υβριστικά σχόλια για το άτομό της. Προς την ίδια κατεύθυνση κινήθηκε και ο διευθυντής του σχολείου, ο οποίος αδιαφόρησε για την στάση της καθηγήτριας.

Η ιδεολογία του slut-shaming, η οποία υιοθετείται και από τα νεαρά κορίτσια, προβάλλει έναν συγκεκριμένο τρόπο συμπεριφοράς. Με το φόβο του στιγματισμού να «καραδοκεί», οι έφηβες αναγκάζονται να καταπιέζουν τις ορμές και τις επιθυμίες τους, ενώ παράλληλα ενστερνίζονται απόψεις όπως «εγώ δεν είμαι σαν τις άλλες». Και όσο ο ενδόμυχος αυτός μισογυνισμός προωθείται και αναπαράγεται, άτομα με μια «παρεκκλίνουσα», για το πατριαρχικό σύστημα, συμπεριφορά (πολλοί σεξουαλικοί σύντροφοι, ομοφυλόφιλοι μαθητές, ηλικία σεξουαλικής δραστηριοποίησης) μπαίνουν για ακόμα μια φορά στο στόχαστρο και συνεχίζουν να γίνονται δέκτες χλευαστικών σχολίων. Η σύμπλευση του victim-blaming με το slut-shaming δημιουργούν ένα δυστοπικό περιβάλλον στο οποίο οποιαδήποτε παραβιαστική και σεξιστική συμπεριφορά, έχει αποσιωπηθεί και  καταλήγει στο να κανονικοποιηθεί.

 

Καταδικάζουμε παρόμοιες συμπεριφορές και τασσόμαστε υπέρ των θυμάτων.  Απαιτούμε ασφαλείς δημόσιους χώρους για όλα μας. Να χτίσουμε πλέγμα αλληλεγγύης για κάθε επιζώσα.

ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ, ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΣ

ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΜΠΡΟΣ

Witches Fight Back

Κείμενο για υπόθεση βιασμού στη Θεσσαλονίκη

Στη Θεσσαλονίκη, γόνοι πλούσιων οικογενειών και επιχειρηματίες της νύχτας βίασαν ομαδικά μια 24χρονη κοπέλα. Ένας εκ των βιαστών παραδέχτηκε την ένοχή του μέσω του λογαριασμού του στο Instagram, γεγονός που μετά διέψευσε λέγοντας πως τον ανάγκασαν να κάνει τη δημοσίευση. Μετά τη μήνυση της 24χρονης αδερφής μας, συνελήφθη ο ένας δράστης (Βασίλης Λεβέντης, συνιδιοκτήτης του ομίλου Coca-Cola στην Ελλάδα) και αφέθηκε αμέσως ελεύθερος χωρίς κανέναν περιορισμό. Νωρίτερα μέσα στην εβδομάδα βγήκαν οι τοξικολογικές εξετάσεις του θύματος επιβεβαιώνοντας τα λεγόμενα της, ότι, δηλαδή, βρισκόταν υπό την επήρεια ουσιών εν αγνοία της. Τις τελευταίες μέρες, έχουν δημοσιευθεί δεκάδες ανώνυμες καταγγελίες για βιασμούς, κακοποιήσεις, εξαναγκασμό σε χρήση ναρκωτικών, εκβιασμούς με προσωπικά βίντεο (που τραβήχτηκαν χωρίς το άλλο πρόσωπο να το γνωρίζει), όλες απέναντι στη συγκεκριμένη ομάδα υψηλών στελεχών και επιχειρηματιών. Η πλειοψηφία των καταγγελιών δημοσιεύτηκε μέσω του προφίλ του Ηλία Γκιώνη (λοατκια+ ακτιβιστή) στο Instagram, ο οποίος τώρα βρίσκεται αντιμέτωπος με ποινική δίωξη από έναν από τους δράστες, λόγω των επώνυμων καταγγελιών που δημοσίευσε.
Οι καταγγελίες αυτές βοήθησαν να ξετυλιχτεί ένα ολόκληρο κύκλωμα βιασμών και κακοποιήσεων. Γυναίκες κάνουν λόγω για «έτοιμες λίστες κοριτσιών» που οι συγκεκριμένοι άνθρωποι εκβίαζαν για να παρευρεθούν στα πάρτι τους. Όλες οι καταγγελίες κάνουν λόγω για νάρκωση, αφού μετά καμιά δε θυμόταν τι της συνέβη. Ωστόσο, παρά τη μήνυση οι άνθρωποι αυτοί εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι, γεγονός που αντανακλά την ηθική της ελληνικής κοινωνίας, την κανονικότητα της σεξιστικής βίας και την κοινωνική νομιμοποίηση των κακοποιητών (νέοι επιχειρηματίες, πλούσιοι, καλά παιδιά), ενώ κάνει εξαιρετικά δύσκολη την όποια προσπάθεια των θηλυκοτήτων να καταγγείλουν κοινωνικά και νομικά τους κακοποιητές τους. Με απλά λόγια, έχουμε να κάνουμε με μια ηθική νταβατζή. Δεν είναι τυχαίο ότι οι κακοποιητές παρά τις καταγγελίες, συνεχίζουν τις επιχειρηματικές και «προσωπικές» τους δραστηριότητες και, μάλιστα, όπως καταγγέλλει ο Ηλίας Γκιώνης, συνεχίζουν να καλούν γυναίκες στα πάρτι τους με στόχο τη σεξουαλική κακοποίησή τους.
Και ενώ το θέμα αυτό απευθείας γιγαντώθηκε στα social media με εκατοντάδες δημοσιεύσεις και αποκαλύψεις, τα ΜΜΕ ακολούθησαν γραμμή πρωτοφανούς σιωπής, συγκαλύπτοντας έτσι τους δράστες λόγω της κοινωνικής και ταξικής τους θέσης. Στις περιπτώσεις που το θέμα δημοσιοποιήθηκε στα συστημικά media, αυτό έγινε με εντελώς ακατάλληλο τρόπο, κυκλοφορώντας, δηλαδή, τη φωτογραφία του θύματος. Παράλληλα, βρεθήκαμε για άλλη μια φορά αντιμέτωπες με ολόκληρη τη ρητορική του victimblaming στην ελληνική κοινωνία: τη λογική που αντί να συμπαρασταθεί στις επιζώσες, τους μεταφέρει την ευθύνη του βιασμού τους. Απόψεις όπως ότι «πήγαιναν γυρεύοντας» ή «τι δουλειά είχε σε τέτοιο ροζ πάρτι» μας βρίσκουν απέναντί τους. Για τους βιασμούς φταίνε αποκλειστικά οι βιαστές και όχι οι προσωπικές επιλογές καμιάς από μας.
Στεκόμαστε αλληλέγγυ@ δίπλα σε όλες τις αδερφές μας που έχουν υποστεί έμφυλη βία και αγωνιζόμαστε ενάντια σε όσ@ θεωρούν πως οι πράξεις τους μπορούν να παραμείνουν απαρατήρητες και να συνεχιστούν λόγω της κοινωνικής και ταξικής τους θέσης. Δεν θα σωπάσουμε. Βιαστές, μπάτσοι, δικαστές θα μας βρείτε απέναντι σας.
ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ, ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΣ
ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΜΠΡΟΣ

Witches Fight Back

Κείμενο για τη μέρα ενάντια στην έμφυλη βία (25 Νοέμβρη)

ΣΤΟΥΣ ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΕΣ ΖΟΥΝ ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΕΣ
Η 25η Νοέμβρη ανακηρύχθηκε το 1999 από τον ΟΗΕ ως Διεθνής Ημέρα Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών. Την ημερομηνία καθιέρωσαν άτυπα γυναικείες οργανώσεις τη δεκαετία του 80΄, στη μνήμη της δολοφονίας των αδελφών Mirabal.
Η Patria (1924-1960), η Minerva (1926-1960) και η Maria Teresa (1935-1960) Mirabal υπήρξαν μέλη της αντιδικτατορικής αντίστασης ενάντια στο καθεστώς Τρουχίγιο (1930-1961) στη Δομινικανή Δημοκρατία. Φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν αλλεπάλληλα. Στις 25 Νοεμβρίου 1960, κατά την επιστροφή τους από επίσκεψη στους συζύγους της Minerva και της Maria Teresa στη φυλακή, οι τρεις αδελφές μαζί με τον οδηγό Rufino de la Cruz σταματήθηκαν από άνδρες της ασφάλειας, βασανίστηκαν, ξυλοκοπήθηκαν με ρόπαλο και στραγγαλίστηκαν. Τοποθετήθηκαν μέσα στο αυτοκίνητο το οποίο οδηγήθηκε σε γκρεμό για να φανεί ατύχημα. Η τέταρτη αδελφή, η Dedé (1925-2014), μεγάλωσε τα παιδιά των αδελφών της και διατήρησε ζωντανή την κληρονομιά τους. Οι αδελφές Mirabal αναδείχθηκαν σε σύμβολα του λαϊκού και φεμινιστικού κινήματος παγκόσμια και έμειναν γνωστές ως Οι Πεταλούδες / Las Mariposas.
Στην Ελλάδα του 2021 η σεξιστική βία έχει κανονικοποιηθεί σε βαθμό ώστε να μιλάμε για πάνω μια δολοφονημένη το μήνα. Οι γυναικοκτόνοι είναι, κατά πλειοψηφία, νυν και πρώην σύντροφοι ή σύζυγοι. Στις περισσότερες περιπτώσεις βλέπουμε να υπάρχει καταπιεστικό παρελθόν στη σχέση θύτη-θύματος. Πολύ συχνά, γυναίκες σε τέτοιο περιβάλλον έχουν γνωστοποιήσει στον κοντινό τους κύκλο ότι απειλούνται ή, ακόμα, έχουν φτάσει στο σημείο να προβούν σε καταγγελίες στην αστυνομία -καταγγελίες που συχνά είτε απλώς καταγράφονται, είτε αντιμετωπίζονται ως ασήμαντες και αγνοούνται.
Κάθε γυναικοκτονία ακολουθεί η καθιερωμένη προβληματική κάλυψη του θέματος στα κανάλια. Βλέπουμε συχνά προσπάθεια ξεπλύματος του γυναικοκτόνου, με τα συστημικά μίντια να κάνουν λόγο για εγκλήματα πάθους, ζήλειας, ερωτικής εμμονής. Από τα δελτία ειδήσεων ως τα τηλεοπτικά πάνελ, η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την προσωπική ζωή του θύματος, αν ήταν “πιστή”, “καλή μητέρα” και άλλα, με λίγα λόγια “αν εκπλήρωνε σωστά το ρόλο της ως γυναίκα”. Στο αποκορύφωμα, παρακολουθούμε τα μίντια να δίνουν χώρο σε κάθε λογής Μπαλάσκα που μοιράζει σε επόμενους γυναικοκτόνους δωρεάν συμβουλές για μείωση ποινής. Με τη στάση αυτή, τα συστημικά μίντια μεταθέτουν τη συζήτηση σε ψευδεπίγραφη και αποπροσανατολιστική βάση, και τρέφουν λίγο ακόμα τη λογική και τη ρητορική της πατριαρχίας.
Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει κανένα έγκλημα πάθους. Είναι εμφανές ότι η βασική αιτία των γυναικοκτονιών είναι η αίσθηση δικαιώματος πάνω στα γυναικεία σώματα και στις ζωές μας. Η βαθιά ριζωμένη από την πατριαρχία αντίληψη ότι η σύντροφος, η σύζυγος, η κόρη, η υπάλληλος και οποιαδήποτε θηλυκότητα μπορεί να αντιμετωπίζεται από έναν άνδρα ως κτήμα του, ως κάτι πάνω στο οποίο εκείνος μπορεί να ασκεί εξουσία, να ελέγχει το σώμα της και να αποφασίζει για τη ζωή της. Γι’ αυτούς τους λόγους, ως φεμινιστική συλλογικότητα διεκδικούμε τη νομική κατοχύρωση του όρου γυναικοκτονία, ώστε να τεθεί το ζήτημα στην έμφυλη διάστασή του, καθώς και ουσιαστικά μέτρα προστασίας και δομές για θηλυκότητες που απειλούνται. Θεωρούμε την αναγνώριση της γυναικοκτονίας μέρος του αγώνα μας, ωστε να αναγνωρίζεται ως τέτοια και τα εγκλήματα αυτά να εδραιώνονται στην κοινή γνώμη ως εγκλήματα με έμφυλη αφετηρία. Λύση δεν θα δώσει ένας αυταρχικότερος ποινικός κώδικας, αλλά η ολόπλευρη μάχη ενάντια στην έμφυλη βία με υποστήριξη, ενημέρωση, κινηματική δράση.
Παράλληλα σε αυτά, θύματα κακοποιητικών συμπεριφορών δεν ήταν μόνο cis γυναίκες αλλά και θηλυκότητες και λοάτκι+ άτομα. Η βία της ετεροκανονικότητας και της πατριαρχιας στοχεύει στα σώματα αυτά και ακόμη περισσότερο στα πιο καταπιεσμένα εξ αυτών, σε επίπεδο ταξικό, φυλετικό, ειτε όσο αφορά ζητήματα αναπηρίας, ψυχικής ασθένειας κ.α. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η δολοφονία της Zackie / Oh, πριν τρία χρόνια στην Ομόνοια από αφεντικά, μπάτσους, υπό τη σιωπηλή συνενοχή των περαστικών. Τον Ζακ τον λίντσαραν μέρα μεσημέρι σε ένα πολυσύχναστο σημείο της Αθήνας, με τη ταμπέλα του κλέφτη, του τοξικοεξαρτημένου, του δημοσίου κινδύνου. Ωστόσο αναρωτιόμαστε, αν ο Ζακ δεν ήταν εμφανώς θηλυκότητα, αν δεν ήταν μικρόσωμος, αλλά ψηλός και γεροδεμένος τι αντιμετώπιση θα είχε λάβει; Αν είχαν μπροστά τους μια ηγεμονική φιγούρα αρρενωπότητας η έκβαση “του επεισοδίου” θα ήταν πολύ διαφορετική. Έπειτα ο Ζακ λιντσαρίστηκε ξανά και ξανά στις ειδήσεις των 8, στις εικασίες των “ειδικών” και υπό την σχεδόν ηδονοβλεπτική ματιά των θεατών που πρότρεχαν σε συμπεράσματα. Ξεπλένοντας έτσι όχι μόνο την ελληνική σεξιστική κοινωνία αλλά και την ίδια την κρατική στρατηγική σεξισμού και εξόντωσης μια σειράς θηλυκοτήτων, ταξικά ορισμένων, υποκειμένων όπως των έγκλειστων μεταναστριών, των σεξεργατριών, των “παράνομων” εργατριών, των “αόρατων” τρανς υποκειμένων.
Για όλους αυτούς τους λόγους,
γιατί πατριαρχία, ομοφοβία, σεξισμός, τρανσφοβια μας πνιγουν, θα είμαστε και φέτος στο δρόμο στις 25 Νοέμβρη. Η 25η Νοέμβρη που θέλουμε είναι διεκδικητική, διαθεματική, μας συμπεριλαμβάνει όλ@ όσ@ καταπιεζόμαστε από πατριαρχία και καπιταλισμό.
Θα είμαστε στο δρόμο για να δείξουμε την αλληλεγγύη μας, για να φωνάξουμε και για εκείν@ που δεν μπορούν, για να βάλουμε τέλος σε πατριαρχία και καπιταλισμό. Γιατί κανέν@ δεν είναι ελεύθερ@ όταν δεν είμαστε όλ@!
// Άμεση αναγνώριση του δικαιώματος στην αυτοάμυνα στην έμφυλη βία
// Δωρεάν, νόμιμες και ασφαλείς εκτρώσεις για όλ@
//Δημιουργία δομων υποστήριξης για τα επιζώντα εμφυλης βίας
//Νομική αναγνώριση της γυναικοκτονιας
Witches Fight Back

ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΚΕΙΝΗ, Η ZACKIE ΑΠΑΙΤΕΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

21η Σεπτέμβρη, ακόμα μια ημερομηνία που έχει χαράξει το κίνημα,  η ημέρα που το κράτος δολοφόνησε ξανά.

Το οπτικό υλικό που ήρθε στην δημοσιότητα αποκάλυψε την ωμότητα του εγκλήματος. Ένας άνθρωπος αβοήθητος στο έλεος της ελληνικής αστυ(α)νομίας, η οποία με μεγάλη επιτυχία αποτελείωσε το «έργο» του καταστηματάρχη και του μεσίτη. Η 21η Σεπτεμβρίου του 2018, βρίσκει τον Ζακ/Zackie δολοφονημένο σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας.

Ο Ζακ/Zackie δολοφονήθηκε μπροστά στα μάτια δεκάδων περαστικών που στην συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν φώναξαν, δεν αντέδρασαν, δεν προσπάθησαν να τον βοηθήσουν. Ένα χρόνο πριν ο Ζακ είχε πει «Όταν βλέπεις να επιτίθενται σε κάποιον, γιατί κοιτάς από την άλλη;».

Η παρουσίαση του γεγονότος στηρίζεται για μια ακόμα φορά στο ξέπλυμα και την απενοχοποίηση των κρατικών αρχών. Τα ΜΜΕ αναφέρουν το περιστατικό ως ληστεία και τον Ζακ/Zackie ως επίδοξο ληστή και τοξικομανή, με τον ισχυρισμό της οπλοκατοχής (μαχαίρι), που αυτοτραυματίζεται στην προσπάθεια διαφυγής. Μετά την αποκάλυψη της ταυτότητας και της δράσης του, το αφήγημα γίνεται εύκολα αποδεκτό και προπαγανδίζεται από κάθε είδους ρατσιστή. Από την άλλη, οι δολοφόνοι παρουσιάζονται ως έντιμοι πολίτες, «νοικοκυραίοι» και οικογενειάρχες που οριακά κερδίζουν την συμπάθεια του δέκτη.

Σύμφωνα με την ιατροδικαστική εξέταση, ο θάνατος επήλθε από ισχαιμία μυοκαρδίου έπειτα από τις 23 κακώσεις που προκλήθηκαν στο σώμα του, οι τοξικολογικές εξετάσεις βγήκαν καθαρές και παράλληλα τα αποτυπώματα του Ζακ/Zackie απουσίαζαν από το μαχαίρι και από το εσωτερικό του καταστήματος (απόρριψη υπόθεσης ληστείας).

Με πρόσχημα την υπάρχουσα υγειονομική κρίση, η εκδίκαση της υπόθεσης πραγματοποιείται ύστερα από 3 χρόνια, λαμβάνει ελάχιστη δημοσιογραφική κάλυψη και στερείται δημοσιότητας. Βλέπουμε εκεί τη γραμμή υπεράσπισης να επιμένει στο αρχικό αφήγημα, να διασύρει το όνομα του Ζακ, να αμφισβητεί τα ιατροδικαστικά ευρήματα και να αποδίδει το θάνατο του στην υποτιθέμενα εύθραυστη υγεία του. Στο δικαστήριο για την δολοφονία του Ζακ/Zackie, φαίνεται σαν να τοποθετείται στο εδώλιο του κατηγορουμένου το ίδιο το θύμα, ενώ οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι και θεωρούνται αθώοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου.

Πρόκειται για δολοφονία με πολιτικό περιεχόμενο, συμβατή με τη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία όπου η ιδιοκτησία αναγνωρίζεται ως το ύψιστο αγαθό και έχει αξία μεγαλύτερη από την ανθρώπινη ζωή. Στο πλαίσιο αυτό, πείθεται ο νοικοκυραίος πως πρέπει να την «διαφυλάξει» με κάθε κόστος και συχνά μετατρέπεται σε αυτόκλητο τιμωρό, έτοιμο να διαπράξει και το πιο αισχρό έγκλημα στο όνομα της προστασίας της.

Ας μην ξεχνάμε όμως ότι κατηγορούμενοι για τη δολοφονία του Ζακ δεν είναι μόνο οι δύο νυκοκυραίοι , αλλά και τέσσερις αστυνομικοί. Με τις ευλογίες του κράτους, τόσο πριν όσο ακόμη περισσότερο και στην περίοδο της πανδημίας η κρατική καταστολή και η αστυνομική αυθαιρεσία εντείνονται, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του Σαμπάνη τον προηγούμενο μήνα.

Η σταθερότητα της αφήγησης από τα ΜΜΕ και το κράτος, φανερώνουν την συστηματική συγκάλυψη της υπόθεσης, ενώ τα στοιχεία που φτάνουν στη δικαιοσύνη, παρότι αποκαλύπτουν την ενοχή των δολοφόνων, εξακολουθούν να υποστηρίζουν το αρχικό αφήγημα.

Η δολοφονία του Ζακ/Zackie ήρθε να μας δείξει ότι κόντρα σε εκείνους που ηδονίζονται με την επιβολή εξουσίας και επικροτούν αποτρόπαιες ενέργειες, θα υπάρχουν πάντα και εκείν@ που «δεν θα κοιτάξουν από την άλλη», που θα συνεχίσουν να αγωνίζονται μέχρι να εξαλειφθεί κάθε μορφή έμφυλης και ρατσιστικής βίας και καταπίεσης.

Αν δεν κοιτούσαμε από τη άλλη, ίσως ο Ζακ/Zackie να ήταν εδώ.

Είμαστε εξοργισμέν@, απαιτούμε δικαιοσύνη.

Κανέν@ άλλ@ δολοφονημέν@.

Συσπειρωνόμαστε, αγωνιζόμαστε.

Θεσμικό ή Αυτοοργανωμένο Pride;

Mιλώντας για ενσωµάτωση των Pride και του ΛΟΑΤΚΙΑ+ κινήµατος είναι σα να βλεπεις να ξετυλίγεται από την αρχή το κουβάρι µε την προσπάθεια του συστήµατος να «εξαγοράσει» ό,τι δεν µπορεί να θέσει υπό τον έλεγχό του.
Το 1969 στο Stonewall της Νέας Υόρκης, η ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα της πόλης εξεγείρεται και συγκρούεται µε τις αστυνοµικές δυνάµεις, βγαίνοντας µε  εκκωφαντικό τρόπο από τη σκιά και το καθεστώς
αποκλεισµού της και διεκδικώντας θέση στο δηµόσιο χώρο.

Στην επέτειο της εξέγερσης εκείνης, Pride διοργανώνονται σε εκατοντάδες πόλεις ανά τον κόσµο ως αναγκαία υπενθύµιση των αγώνων που έχουν
γίνει, αλλά κυρίως εκείνων που πρέπει να γίνουν ώστε να αρθεί κάθε έµφυλη καταπίεση, κάθε νοµικός διαχωρισµός µε βάση το φύλο και τη σεξουαλικότητα και έως ότου η σεξουαλική/έµφυλη ετερότητα δεν αποτελεί διαχωριστική τοµή ανάµεσα στο υποκείµενο.
Η επαναστατική διάθεση όλων αυτών που συµµετείχαν ενεργά στις πρώτες συγκρούσεις της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας ενάντια στην αστυνοµία και στη διαµόρφωση του ΛΟΑΤΚΙΑ+ κινήµατος στις ΗΠΑ«παραήταν» επικίνδυνη.              Πόσο µάλλον τότε, δηλαδή στις εκρηκτικές δεκαετίες του ’60 και ’70, µε ένα κίνηµα συνολικής αµφισβήτησης να σαρώνει τους δρόµους. «Έπρεπε», λοιπόν, να κατασταλεί, µε κάθε τρόπο. Γι’αυτό και η προσέγγιση και η σταδιακή απορρόφηση από το ∆ηµοκρατικό κόµµα, µε όλα όσα -αρνητικά ακολούθησαν.    Οι συστάσεις για µια πιο «ήπια» και µετριοπαθή πολιτική, το χαµήλωµα του πήχη στις διεκδικήσεις µέχρι να «ωριµάσει» η «ανέτοιµη» αµερικανική κοινωνία, η υπόκλιση στις απαιτήσεις της αγοράς, το «ροζ ξέπλυµα» βαθιά εκµεταλλευτικών εταιρειών ή της αµερικανικής κυβέρνησης που, πετώντας δικαιωµατικά ψίχουλα στη ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα των ΗΠΑ, µπορούσε ανενόχλητη να συνεχίζει
την καταπάτηση δικαιωµάτων τόσο µέσα στην αµερικανική κοινωνία όσο και διεθνώς.
Στην ενσωµατωµένη ιστορία των «Gay Pride» η θεσµική διοργάνωση των Pride παρουσιάζεται ως κάτι το θετικό, καθώς τα Pride έπαψαν να είναι κινητοποιήσεις της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας από τα κάτω, ενίοτε και αυθόρµητες, µε µαχητικό κινηµατικό και διεκδικητικό χαρακτήρα, και µετατράπηκαν σε
φεστιβαλικές γιορτές από τα πάνω, γεµάτες και µε αιµατοβαµµένες χορηγίες που ενίοτε λειτουργούσαν και ως ροζ πλυντήριο για όποιους ήθελαν να πλασάρουν ένα προοδευτικό προφίλ βάζοντας το LGBT στην ατζέντα τους, έτσι ώστε οι δολοφονικές πολιτικές τους να µπαίνουν σε δεύτερη µοίρα.
Εµείς είµαστε εδώ γιατί νοµίζουµε ότι κανένα Pride δεν µπορεί να συµβεί µε αυτόν τον τρόπο, γιατί πολύ απλά έτσι παύει να είναι Pride. Γιατί πιστεύουµε ότι δεν µπορεί να υπάρξει αντισεξιστικός, αντιοµοφοβικός, αντιπατριαρχικός ΛΟΑΤΚΙΑ+ αγώνας αν δεν είναι µαχητικός και από τα κάτω.
Η ερώτηση γιατί αυτοοργανωμένο Pride; µπορεί να απαντηθεί πολύ εύκολα αν ρίξουµε µια µατιά στους πραγµατικούς συντελεστές των θεσµικών Pride. Στο 1ο Thessaloniki Pride, όσο εδώ το Αυτοοργανωµένο Pride κατέβαινε στο δρόµο µε το κίνηµα SOS Χαλκιδική ενάντια στην εξόρυξη χρυσού,
το θεσµικό Athens Pride δεχόταν χορηγία από την Eldorado Gold, την εταιρεία που κατέστρεφε και καταστρέφει µε τις εξορύξεις χρυσού τη βόρεια Ελλάδα. Μέχρι και τώρα η εικόνα των θεσµικών Pride
παραµένει ίδια, µε πολυεθνικές εταιρείες ως χορηγούς (Vodafone, Aegean κλπ), διαφηµίσεις, κέρδη και πολλά άλλα.
Χαρακτηριστικό παράδειγµα της αντιδραστικής στροφής των θεσµικών Pride είναι το θεσµικό Athens Pride του 2017, όπου πολλές ΛΟΑΤΚΙΑ+ συλλογικότητες κατήγγειλαν, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, µέσω ανακοινώσεων, την διοργανώτρια αρχή και τον αντιδηµοκρατικό και αδιαφανή τρόπο που
διαχειρίζεται τον θεσµό, για το ζήτηµα των χορηγιών, για την συµµετοχή πρεσβειών ιµπεριαλιστικών κρατών και δηµοτικών αρχών και του κυβερνητικού κόµµατος, το οποίο είχε το θράσος να κατέβει µε πανό
και µε τη συµµετοχή κεντρικών στελεχών του, µία µόλις µέρα µετά από την ψήφιση των τελευταίων βάρβαρων µνηµονιακών µέτρων.

Ακόµα περισσότερο αυτό σφραγίστηκε µε την παρουσία της αστυνοµίας στο θεσµικό Athens Pride του 2017 µε διακριτό µπλοκ «∆ράση Αστυνοµικών ενάντια στον Ρατσισµό», το οποίο προσπάθησαν να διώξουν η «Πρωτοβουλία για Αυτοοργανωµένο Pride» και άλλες ΛΟΑΤΚΙΑ+ συλλογικότητες, οι
οποίες βρήκαν απέναντί τους το κυβερνητικό µπλοκ το οποίο προσπάθησε να τις εµποδίσει λεκτικά και όχι µόνο. Ενάντια σε τέτοιες πρακτικές εµείς βροντοφωνάζουµε ότι τα µνηµόνια, η φτωχοποίηση, η
προσφυγική κρίση, ο ρατσισµός, ο σεξισµός, η φασιστική βία, ο πόλεµος ενάντια στα κινήµατα και τις καταλήψεις δεν ξεπλένονται µε καµιά συµµετοχή στο Athens Pride.
Όλη αυτή η κριτική είναι απότοκο µιας συνολικής αµφισβήτησης και του διαλόγου που έχει ανοίξει στη διεθνή κοινότητα για το ΛΟΑΤΚΙΑ+ κίνηµα και την ενσωµάτωσή του. Και είναι η ίδια αµφισβήτηση που οδήγησε στη δηµιουργία τριών αυτοοργανωµένων Pride σε Θεσσαλονίκη, Πάτρα και Κρήτη. Ωστόσο, το ίδιο δεν συµβαίνει στην Αθήνα, αφού η ΜΚΟ Athens Pride έχει κατοχυρώσει το ρόλο της µέσω θεσµικών παρεµβάσεων για την εκµετάλλευση του θεσµού, µιας και πρόκειται για χρυσωρυχείο και µεγάλο πλυντήριο κυβερνήσεων, πρεσβειών, δηµοτικών αρχών και πολυεθνικών, που δυσκολεύουν την αµφισβήτησή του. Παρόλα αυτά, έχουν γίνει προσπάθειες για τη δηµιουργία
αυτοοργανωµένου Pride και ελπίζουµε στο µέλλον κάτι τέτοιο να γίνει πραγµατικότητα.
Όπως τίποτα από τα παραπάνω δε θα µπορούσαµε να φανταστούµε να συµβαίνει σε ένα αυτοοργανωµένο Pride φτιαγµένο για να µας χωράει ολ@, έτσι δεν µπορούµε µε τίποτα να δεχθούµε την παρουσία και στήριξη των θεσµικών Pride από πρεσβείες της ΗΠΑ, του Ισραήλ και της ρατσιστικής ΕΕ, που τολµούν να µιλούν στο όνοµα των ανθρώπινων δικαιωµάτων εν γένει και της ΛΟΑΤΚΙΑ+
κοινότητας ειδικά, την ίδια στιγµή που δολοφονούν Παλαιστίνιους, Σύριους και Ιρακινούς όσο και τα ίδια τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτοµα στις χώρες τους. ∆εν πρόκειται να ξεπλύνουµε κανένα κράτος από τις εξουσιαστικές πολιτικές και τα εγκλήµατά του. Και γι’ αυτό βρισκόµαστε διαµετρικά απέναντι από αυτές
τις τακτικές. Ένα από τα προηγούµενα Αυτοοργανωµένα Thessaloniki Pride έφερε µεταξύ άλλων το
σύνθηµα «ΛΟΑΤΚΙΑ+ αλληλέγγυες στην Παλαιστίνη – κανένα ροζ πλυντήριο δε θα σας ξεπλύνει», και
για εµάς η κριτική σε όλα τα παραπάνω, η αλληλεγγύη στους/ις πρόσφυγες, ο αντι-ιµπεριαλιστικός και
αντιφασιστικός αγώνας είναι κοµµάτια αναπόσπαστα του δικού µας αγώνα.

Για αυτούς αλλά και για τόσους άλλους λόγους τα ενσωµατωµένα, θεσµικά Pride δε µας κάνουν. Για εµάς το Pride είναι διεκδικητικό, διαθεµατικό και επικοινωνεί µε τα κοινωνικά και αγωνιστικά κινήµατα. Τίθεται ενάντια στην πατριαρχία και κάθε µορφής κανονικότητα, ενάντια στον εθνικισµό και ό,τι τον αναπαράγει. Και για αυτό κάθε χρόνο καλούµε άτοµα και συλλογικότητες που στέκονται υπέρ των ΛΟΑΤΚΙΑ+, αντισεξιστικών, φεµινιστικών αγώνων, να έρθουν να πλαισιώσουν το συντονιστικό Reclaim Pride για τη δηµιουργία του αυτοοργανωµένου Thessaloniki Pride, έτσι ώστε να γίνει αυτή η µέρα
ακόµα πιο µαζική, πιο δυναµική, ηµέρα αγώνα και ελευθερίας.
Σε ένα Pride φτιαγµένο από τα κάτω και από όλ@ µας, δεν έχουν καµία θέση οι οργανωτικές πρακτικές της ΑΜΚΕ Thessaloniki Pride όπως και καµιάς άλλης κλειστής οργανωτικής επιτροπής που διοργανώνει θεσµικά Pride. Θέλουµε οι αποφάσεις µας να παίρνονται από όλ@, αµεσοδηµοκρατικά και
όχι από 10-15 άτοµα πίσω από κλειστές πόρτες. Θέλουµε ό,τι αποφασίζουµε να το υλοποιούµε εµείς συλλογικά και χωρίς απλήρωτους «εθελοντές».                        Γιατί για εµάς λογικές ανάθεσης δεν έχουν καµιά θέση στη διοργάνωση των Pride και ενάντια σ’ αυτό προβάλλουµε τις ανοιχτές συνελεύσεις, τη συνδιαµόρφωση και το διάλογο.
Η ίδια η δηµιουργία των αυτοοργανωµένων Pride στην πόλη µας είναι σηµαντική, όχι µόνο για τη ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα αλλά για το κίνηµα συνολικά.    Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία, το κράτος, το
ρατσισµό, τον καπιταλισµό, ενάντια σε κάθε καταπιεστικό σύστηµα εξουσίας είναι αγώνας όλων µας, για να µπορούµε να ζούµε ελεύθερα.

pride-witches-3 (2)

// Ο σεξισμός σας βλάπτει μητέρα και παιδί – Όχι συνεπιμέλεια υποχρεωτική //

????Χρόνια τώρα βιώνουμε επιθέσεις και επαναλαμβανόμενη αμφισβήτηση κεκτημένων του φεμινιστικού κινήματος, σ’ ένα πλαίσιο συνολικής συντηρητικοποίησης σε πεδία της ζωής μας, όπως αυτά της εργασίας της εκπαίδευσης κ.ά. Μετά από ένα χρόνο πανδημίας και με το δημόσιο σύστημα υγείας διαλυμένο, η κυβέρνηση αποφασίζει να περάσει μια σειρά νομοσχεδίων με συνοπτικές διαδικασίες, εκμεταλλευόμενη το παράλογο καθεστώς lockdown και ακραίας καταστολής απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή αντίδρασης. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κατατέθηκε στις 19/3 και το νομοσχέδιο Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, χωρίς να έχει προηγηθεί καμία επίσημη τοποθέτηση ή ενημέρωση σχετικά με το περιεχόμενό του, παρά μόνο θολές δηλώσεις και κυβερνητικές διαρροές.
????Το οικογενειακό δίκαιο στην Ελλάδα ρυθμίστηκε το 1983 με νόμο που ικανοποιούσε μια σειρά αιτημάτων του φεμινιστικού/γυναικείου κινήματος σε ένα πλαίσιο εκσυγχρονισμού συντηρητικών και πατριαρχικών νομοθετημάτων. Σήμερα, ο υπάρχων νόμος περί οικογενειακού δικαίου προβλέπει και την επιλογή της συναινετικής συνεπιμέλειας, δηλαδή την από κοινού απόφαση των γονέων για την επιμέλεια των τέκνων, αλλά και τον ορισμό της απο το δικαστήριο σε περίπτωση διαμάχης. Άρα, εφόσον υφίσταται ήδη ρύθμιση για συναινετική συνεπιμέλεια των δύο γονέων, ποιες είναι οι πραγματικές στοχεύσεις αυτού του νομοσχεδίου;
Το νομοσχέδιο Τσιάρα προβλέπει την υποχρεωτική επιβολή της συνεπιμέλειας και της εναλασσόμενης κατοικίας απευθείας από το δικαστήριο, κρίνοντας με οριζόντιο και καθολικό τρόπο την κάθε περίπτωση. Αυτό που δεν λαμβάνεται υπόψη είναι οι πατριαρχικές σχέσεις εξουσίας που διαπερνούν το μοντέλο της πυρηνικής οικογένειας και μπορεί να εκφράζονται είτε με μειωμένη συμμετοχή του πατέρα στην ανατροφή των παιδιών, λόγω της διαχρονικής θηλυκοποίησης της φροντίδας, είτε ακόμα και με μορφές ενδοοικογενειακής βίας. Άρα, αυτό το νομοσχέδιο βάζει στο στόχαστρο τις μητέρες των πιο φτωχών κοινωνικών στρωμάτων, μετανάστριες, ανάπηρες, ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα, εγκλωβίζοντάς τα σε κακοποιητικές σχέσεις, υπό την απειλή της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας σε περίπτωση διαζυγίου. Επίσης, αν υπάρξει καταγγελία ενδοοικογενειακής βίας, η συνεπιμέλεια δεν αίρεται παρά μόνο μετά τη τελική δικαστική απόφαση και την ενδεχόμενη καταδίκη του κακοποιητή, διαδικασία που μπορεί να διαρκέσει μέχρι και 10 χρόνια.
????Η βασική ρητορική πίσω από το νομοσχέδιο Τσιάρα εκθειάζει την παρουσία και των δυο γονέων στην ανατροφή του παιδιού, υπερτονίζοντας έτσι το μοντέλο της πυρηνικής, ετερόφυλης και πατριαρχικής οικογένειας και αποκλείοντας την μονογονεϊκή, ομογονεϊκή οικογένεια, την τρανς γονεϊκότητα, ενώ σε περιπτώσεις ομογονεϊκής οικογένειας όπου ένας εκ των δύο είναι βιολογικός γονέας, δεν υπάρχει κανένα νομικό δικαίωμα και αναγνώριση για τον μη βιολογικό.
Και όλα αυτά, ενώ κατά τη διάρκεια των lockdown είδαμε τις καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία να εκτοξεύονται στα ύψη, σε καθεστώς μηδαμινής κρατικής μέριμνας για τον απεγκλωβισμό και τη φροντίδα των κακοποιημένων. Είναι μάλιστα γεγονός πως τα περιστατικά που καταγγέλλονται είναι μόνο ένα μικρό ποσοστό του συνόλου, αφού τα άτομα που υφίστανται έμφυλη βία αποθαρρύνονται τόσο από το λεγόμενο “victim blaming” που τα αναγκάζει να απολογηθούν για την κακοποίησή τους, όσο και από άλλους παράγοντες, όπως η οικονομική εξάρτηση, ο φόβος και η απουσία υποστηρικτικών δομών.
????Το νομοσχέδιο Τσιάρα σχηματίστηκε από την ΑΜΚΕ «Ενεργοί Μπαμπάδες», μέλη της οποίας και υπουργοί και βουλευτές της ΝΔ, με ακραία συντηρητικές απόψεις περί οικογενειακού δικαίου. Άρα ουσιαστικά το νομοσχέδιο αυτό προωθείται από μια ομάδα ανδρών σε θέσεις εξουσίας, χωρίς καμία κίνηση για συζήτηση με γυναικείες και φεμινιστικές ομάδες και διαφωνούσες μεριές εν γένει. Αξίζει να σημειωθεί ότι όπου εφαρμόστηκε αντίστοιχη νομοθεσία, όπως για παράδειγμα στην Ισπανία και την Ιταλία, υποστηρίχθηκε από συντηρητικά δεξιά και ακροδεξιά κόμματα (PP και Vox στην Ισπανία, Λέγκα του Βορρά και Κίνημα των πέντε αστέρων στην Ιταλία) και ακολούθησε ισχυρή αντίδραση του φεμινιστικού κινήματος που στην Ισπανία συγκεκριμένα πέτυχε την απόσυρση της συνεπιμέλειας σε περίπτωση ενδοοικογενειακής βίας.
????Το νομοσχέδιο αυτό διαπερνάται από μια γενικόλογη ρητορική περί του «καλού των τέκνων», ενώ στην πραγματικότητα δεν λαμβάνεται πουθενά υπόψη ο λόγος και η βούληση του παιδιού. Μέσω της υποχρεωτικής εναλλαγής κατοικίας δημιουργείται ένα ασταθές περιβάλλον για την ανατροφή του παιδιού, αποσταθεροποιώντας τις συνήθειές του, το σχολικό και κοινωνικό του περιβάλλον και το καθιστά αντικείμενο διεκδίκησης. Προς ενίσχυση αυτού του επιχειρήματος επιστρατεύεται μέχρι και η ψευδο-επιστημονική «θεωρία της αποξένωσης» του Gardner. O όρος αυτός αναπαράγει τη σεξιστική αντίληψη της εκδικητικής συκοφάντησης του πατέρα από τη μητέρα, προκαλώντας την «αποξένωση» του παιδιού. Σε περίπτωση καταγγελίας του παιδιού για κακοποιητική συμπεριφορά, όχι μόνο δεν υπάρχει φροντίδα για το παιδί ή απομάκρυνση από τον κακοποιητή, αλλά δίνει τη δυνατότητα επίκλησης σε αυτή τη θεωρία για να αφαιρεθεί η επιμέλεια από το γονιό που καταγγέλλεται ως «αποξενωτής». Ο όρος αυτός θεωρείται “junk-science” (ψευδοεπιστήμη) και δεν αναγνωρίζεται από την παγκόσμια επιστημονική/ ιατρική/νομική κοινότητα και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, αφού μάλιστα έχει απαγορευτεί η χρήση του σε μια σειρά από κράτη.
Αν η κυβέρνηση ήθελε όντως να δράσει υπέρ της έμφυλης ισότητας στην οικογένεια και την ανατροφή του παιδιού, θα παρείχε υποστήριξη στα θύματα ενδοοικογενειακής βίας (κατά πλειοψηφία μητέρες και παιδιά), θα παρείχε δωρεάν και δημόσιους παιδικούς σταθμούς για όλα τα παιδιά, επιδόματα για τις φτωχές οικογένειες και άλλα μέτρα προς αυτήν την κατεύθυνση. Αντ’ αυτού ταυτόχρονα με το παρόν νομοσχέδιο, ανοίγει ξανά το θέμα του δικαιώματος στην έκτρωση, δικαίωμα που αμφισβητείται παγκοσμίως από τις κυβερνήσεις και προσπαθεί να αυστηροποιηθεί και τελικά να καταργηθεί. Παράλληλα βλέπουμε την προσπάθεια της Τουρκίας να εξαιρεθεί από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης που αφορά την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών και την ενδοοικογενειακή βία. Όλα αυτά δεν είναι καινούργια, διαχρονικά το φεμινιστικό κίνημα αγωνιζόταν κατά της πατριαρχίας που εξουσιάζει τα σώματά μας και ασκεί έλεγχο σε αυτά, αντιλαμβανόμαστε όμως ότι τα κεκτημένα μας απειλούνται ξανά και στεκόμαστε απέναντι.
Από τη μεριά μας στεκόμαστε ενάντια στο νομοσχέδιο Τσιάρα και σε κάθε νομοσχέδιο που αναπαράγει σεξισμό, ομοφοβία, έμφυλη βία και πατριαρχικές/καταπιεστικές σχέσεις εξουσίας, που φέρνει σε ακόμα δυσμενέστερη θέση μητέρα και παιδί.
????Να αποσυρθεί τώρα το νομοσχέδιο Τσιάρα – Ούτε σκέψη για ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ συνεπιμέλεια!

Κείμενο αυτοπαρουσίασης της συλλογικότητας

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια άνοδος φεμινισμών παγκοσμίως, η οποία εκφράστηκε με κινήματα όπως αυτά για την αυτοδιάθεση του σώματος, τη νομιμοποίηση των εκτρώσεων και την ισότητα στην παραγωγή (Πολωνία, Αργεντινή, Μεξικό κ.ά.). Στην Ελλάδα, τους τελευταίους μήνες είδαμε να εκδηλώνεται το #metoo, με πρωταρχικό χώρο έκφρασης τα ΜΜΕ, παίρνοντας τη μορφή καταγγελιών για έμφυλη βία σε μια σειρά από εργασιακούς κλάδους, καθώς και στον χώρο του πανεπιστημίου.
Αυτή η συγκυρία δεν μας άφησε ανεπηρέαστ@, αφού ζώντας μέσα στην πατριαρχία ως γυναίκες, ΛΟΑΤΚΙΑ+ και θηλυκότητες αντιμετωπίζουμε τον καθημερινό σεξισμό και την έμφυλη βία. Εξαιτίας αυτού, νιώσαμε την ανάγκη να επικοινωνήσουμε τα συναισθήματα και τις σκέψεις που μας γεννήθηκαν στο άκουσμα όλων αυτών των καταγγελιών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε τη συλλογικότητα Witches Fight Back, για να έρθουμε κοντά, να ακουμπήσουμε τα βιώματα μας το ένα πάνω στο άλλο, να συζητήσουμε για τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας. Για να μιλήσουμε για τις καταπιέσεις που μας κάνουν να ασφυκτιούμε και τους τρόπους να έρθουμε σε ρήξη με αυτές.
Αναγνωρίζουμε πως ο φεμινισμός μπορεί να πάρει διάφορες μορφές και εκφάνσεις, εμάς όμως μας εκφράζει ένας φεμινισμός που έρχεται από τα κάτω και είναι διαθεματικός και συμπεριληπτικός. Διαθεματικός, γιατί πιστεύουμε ότι οι επιμέρους καταπιέσεις αλληλοδιαπλέκονται (ταξικές, φυλετικές, θρησκείας, σεξουαλικότητας, εργασιακές κ.ά.) και συμπεριληπτικός, περιλαμβάνοντας όλα τα άτομα που απορρίπτονται από την ετεροκανονικότητα και θέλουν να εναντιωθούν σ’ αυτήν. Στην ουσία κάνουμε λόγο για ένα ταξικό φεμινισμό που αντιτάσσεται σε κάθε εκμεταλλευτική φύση που παράγεται και αναπαράγεται από τον καπιταλισμό και την πατριαρχία.
Ως συλλογικότητα Witches Fight Back επιλέγουμε την ανοιχτή και ισότιμη συμμετοχή των μελών μας, λειτουργώντας με συνελεύσεις βάσει της συνδιαμόρφωσης και του διαλόγου. Στη συνέλευσή μας δεν υπάρχει χώρος για ρατσιστικές, σεξιστικές, τρανσφοβικές συμπεριφορές και απόψεις που αναπαράγουν μορφές καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Η συλλογικότητά μας λειτουργεί με διττό τρόπο, αφενός μέσω της συλλογικής αυτομόρφωσης και της συζήτησης και αφετέρου μέσω της κινηματικής δράσης στο δρόμο.
Παλεύουμε σε κάθε χώρο που δρούμε και υπάρχουμε, για την άρση κάθε εκμετάλλευσης, για την απελευθέρωση φύλου, σώματος, σεξουαλικότητας!
Witches Fight Back