21η Σεπτέμβρη, ακόμα μια ημερομηνία που έχει χαράξει το κίνημα, η ημέρα που το κράτος δολοφόνησε ξανά.
Το οπτικό υλικό που ήρθε στην δημοσιότητα αποκάλυψε την ωμότητα του εγκλήματος. Ένας άνθρωπος αβοήθητος στο έλεος της ελληνικής αστυ(α)νομίας, η οποία με μεγάλη επιτυχία αποτελείωσε το «έργο» του καταστηματάρχη και του μεσίτη. Η 21η Σεπτεμβρίου του 2018, βρίσκει τον Ζακ/Zackie δολοφονημένο σε κεντρικό δρόμο της Αθήνας.
Ο Ζακ/Zackie δολοφονήθηκε μπροστά στα μάτια δεκάδων περαστικών που στην συντριπτική τους πλειοψηφία, δεν φώναξαν, δεν αντέδρασαν, δεν προσπάθησαν να τον βοηθήσουν. Ένα χρόνο πριν ο Ζακ είχε πει «Όταν βλέπεις να επιτίθενται σε κάποιον, γιατί κοιτάς από την άλλη;».
Η παρουσίαση του γεγονότος στηρίζεται για μια ακόμα φορά στο ξέπλυμα και την απενοχοποίηση των κρατικών αρχών. Τα ΜΜΕ αναφέρουν το περιστατικό ως ληστεία και τον Ζακ/Zackie ως επίδοξο ληστή και τοξικομανή, με τον ισχυρισμό της οπλοκατοχής (μαχαίρι), που αυτοτραυματίζεται στην προσπάθεια διαφυγής. Μετά την αποκάλυψη της ταυτότητας και της δράσης του, το αφήγημα γίνεται εύκολα αποδεκτό και προπαγανδίζεται από κάθε είδους ρατσιστή. Από την άλλη, οι δολοφόνοι παρουσιάζονται ως έντιμοι πολίτες, «νοικοκυραίοι» και οικογενειάρχες που οριακά κερδίζουν την συμπάθεια του δέκτη.
Σύμφωνα με την ιατροδικαστική εξέταση, ο θάνατος επήλθε από ισχαιμία μυοκαρδίου έπειτα από τις 23 κακώσεις που προκλήθηκαν στο σώμα του, οι τοξικολογικές εξετάσεις βγήκαν καθαρές και παράλληλα τα αποτυπώματα του Ζακ/Zackie απουσίαζαν από το μαχαίρι και από το εσωτερικό του καταστήματος (απόρριψη υπόθεσης ληστείας).
Με πρόσχημα την υπάρχουσα υγειονομική κρίση, η εκδίκαση της υπόθεσης πραγματοποιείται ύστερα από 3 χρόνια, λαμβάνει ελάχιστη δημοσιογραφική κάλυψη και στερείται δημοσιότητας. Βλέπουμε εκεί τη γραμμή υπεράσπισης να επιμένει στο αρχικό αφήγημα, να διασύρει το όνομα του Ζακ, να αμφισβητεί τα ιατροδικαστικά ευρήματα και να αποδίδει το θάνατο του στην υποτιθέμενα εύθραυστη υγεία του. Στο δικαστήριο για την δολοφονία του Ζακ/Zackie, φαίνεται σαν να τοποθετείται στο εδώλιο του κατηγορουμένου το ίδιο το θύμα, ενώ οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι και θεωρούνται αθώοι μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου.
Πρόκειται για δολοφονία με πολιτικό περιεχόμενο, συμβατή με τη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία όπου η ιδιοκτησία αναγνωρίζεται ως το ύψιστο αγαθό και έχει αξία μεγαλύτερη από την ανθρώπινη ζωή. Στο πλαίσιο αυτό, πείθεται ο νοικοκυραίος πως πρέπει να την «διαφυλάξει» με κάθε κόστος και συχνά μετατρέπεται σε αυτόκλητο τιμωρό, έτοιμο να διαπράξει και το πιο αισχρό έγκλημα στο όνομα της προστασίας της.
Ας μην ξεχνάμε όμως ότι κατηγορούμενοι για τη δολοφονία του Ζακ δεν είναι μόνο οι δύο νυκοκυραίοι , αλλά και τέσσερις αστυνομικοί. Με τις ευλογίες του κράτους, τόσο πριν όσο ακόμη περισσότερο και στην περίοδο της πανδημίας η κρατική καταστολή και η αστυνομική αυθαιρεσία εντείνονται, με αποκορύφωμα τη δολοφονία του Σαμπάνη τον προηγούμενο μήνα.
Η σταθερότητα της αφήγησης από τα ΜΜΕ και το κράτος, φανερώνουν την συστηματική συγκάλυψη της υπόθεσης, ενώ τα στοιχεία που φτάνουν στη δικαιοσύνη, παρότι αποκαλύπτουν την ενοχή των δολοφόνων, εξακολουθούν να υποστηρίζουν το αρχικό αφήγημα.
Η δολοφονία του Ζακ/Zackie ήρθε να μας δείξει ότι κόντρα σε εκείνους που ηδονίζονται με την επιβολή εξουσίας και επικροτούν αποτρόπαιες ενέργειες, θα υπάρχουν πάντα και εκείν@ που «δεν θα κοιτάξουν από την άλλη», που θα συνεχίσουν να αγωνίζονται μέχρι να εξαλειφθεί κάθε μορφή έμφυλης και ρατσιστικής βίας και καταπίεσης.
Αν δεν κοιτούσαμε από τη άλλη, ίσως ο Ζακ/Zackie να ήταν εδώ.
Είμαστε εξοργισμέν@, απαιτούμε δικαιοσύνη.
Κανέν@ άλλ@ δολοφονημέν@.
Συσπειρωνόμαστε, αγωνιζόμαστε.