Καμιά αδερφή μας ποτέ δεν είναι μόνη// κακοποιητές ο χρόνος σας τελειώνει

Επειδή δεν αντέχουμε να μετράμε δολοφονημένες γυναίκες και θηλυκότητες, να γράφουμε τα ονόματά τους σε πανό ή να τα κλείνουμε σε τραγούδι,

Επειδή μας είναι αποκρουστικός ένας κόσμος, όπου μας κακοποιούν και μας βιάζουν μέσα στο ίδιο μας το σπίτι,

Επειδή δεν θέλουμε να αποδεικνύουμε 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα ότι είμαστε γενναίες όταν πρέπει να διασχίσουμε έναν δρόμο, όταν πάμε στο σχολείο, τις σχολές, στη δουλειά μας ή όταν βγαίνουμε για να διασκεδάσουμε,

Επειδή πολλές, πάρα πολλές από εμάς δεν τολμούμε καν να καταγγείλουμε τον βιασμό μας, και όταν κάποτε βρίσκουμε το θάρρος να το κάνουμε, μας αναγκάζουν να τον ξαναζήσουμε μέσα στα αστυνομικά τμήματα, τα ανακριτικά γραφεία και τις δικαστικές αίθουσες,

Επειδή μας εξοργίζει να ακούμε το γνωστό δικηγόρο-σίχαμα να παρουσιάζει βιασμούς ως «εκπλήρωση φαντασιώσεων», όπως στην περίπτωση της 19χρονης στο Α.Τ. Ομόνοιας,

Επειδή δεν μας κάνει πια εντύπωση ότι, όταν τα κυκλώματα trafficking αποκαλύπτονται, τα ΜΜΕ σπεύδουν να εκθέσουν τα επιζώντα και να ξεπλύνουν τους διακινητές, 

Επειδή μας φαίνεται αδιανόητο ότι, όταν ο παιδοβιαστής φτάνει στο δικαστήριο, η αστική δικαιοσύνη φορτώνει κατηγορίες στη μητέρα του παιδιού, ώστε να κάνει την ποινή του πιο ευνοϊκή, 

Επειδή βλέπουμε την ίδια αστική δικαιοσύνη να καθυστερεί για ακόμα έναν χρόνο την καταδίκη του (παιδο)βιαστή Λιγνάδη,

Επειδή είμαστε αυτές που θα μας ρωτήσουν επίμονα γιατί φορούσαμε εκείνο ή το άλλο (εσω)ρούχο και πόσο ακάλυπτο δέρμα άφηνε, πόσο αλκοόλ είχαμε καταναλώσει, γιατί καλέσαμε κάποιον σπίτι μας, γιατί πήγαμε στο πάρτι,

Επειδή θα κάνουν όλες αυτές τις ερωτήσεις σε εμάς και όχι σε αυτόν, ποτέ σε αυτόν που μας παρενόχλησε, βίασε, χτύπησε, εκβίασε,

Επειδή, αν είσαι τρανς, μετανάστρια, ντραγκ κουίν κινδυνεύεις να βρεθείς άγρια δολοφονημένη στο διαμέρισμά σου,

Επειδή, για να καταφέρουμε να βρούμε δουλειά, πέφτουμε πάνω σε αγγελίες που ζητούν «κοπέλα, εμφανίσιμη», καλούμαστε να ανεχτούμε απλήρωτα δοκιμαστικά και να παρουσιάσουμε δεκαετές πλάνο της προσωπικής μας ζωής, αν έχουμε σκοπό να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά,

Επειδή, όταν καταφέρνουμε να βρούμε δουλειά, είμαστε οι πρώτες στις οποίες θα επιτεθούν λεκτικά, θα μας υποτιμήσουν, θα μας προσβάλλουν, θα γελάσουν με σεξιστικά αστειάκια, θα μας παρενοχλήσουν,

Επειδή αρνούμαστε να ζούμε σε μια κοινωνία που καθημερινά αναγκαζόμαστε να βρίσκουμε καινούριες λέξεις για να περιγράψουν τη βία που δεχόμαστε: stalking, revenge porn, slut shaming, victim blaming, stealthing,

Επειδή έχουμε βαρεθεί να ορίζουν το σώμα μας νομοθέτες, εργοδότες και παπάδες,

Επειδή οι συντρόφισσές μας –μετανάστριες και προσφύγισσες- κλείνονται μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, βιάζονται, πεθαίνουν  αβοήθητες, πνίγονται ή επαναπροωθούνται,

Επειδή λεσβίες, μπάι και τρανς γυναίκες και θηλυκότητες καλούνται καθημερινά να ζήσουν με τις καταπιέσεις που κυβερνήσεις και μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας έχουν εγγράψει πάνω στο σώμα τους,

Επειδή γυναίκες, που –αμυνόμενες- αντιστάθηκαν στη βία, οδηγήθηκαν στις φυλακές,

Επειδή γυναίκες κρατούμενες στις ελληνικές φυλακές βιώνουν καθημερινά εξευτελισμούς και ταπεινώσεις,

Επειδή νιώθουμε συντρόφισσές μας όσες πλημμυρίζουν τους δρόμους σε κάθε γωνιά του πλανήτη, όσες κατεβαίνουν με τα πράσινα μαντίλια στη Λατινική Αμερική, όσες εξεγείρονται στο Ιράν απέναντι στην κρατική καταστολή ή όσες καλούνται στις ΗΠΑ να δώσουν τη μάχη για το δικαίωμά τους στην άμβλωση, για το δικαίωμά τους να έχουν αυτές λόγο για το ίδιο το σώμα τους,

Επειδή δεν μας πείθει η ρητορική περί προοδευτισμού του Ισραήλ, ενός κράτους-ροζ πλυντηρίου, που διαπράττει τη γενοκτονία του λαού της Παλαιστίνης,

Επειδή γνωρίζουμε ότι τίποτα δεν θα αλλάξει ουσιαστικά με πολιτικές-τσιρότο, όπως επετειακές «φεμινιστικές» καμπάνιες, ποσόστωση σε κόμματα και ομάδες γυναικών σε πολυεθνικές εταιρείες,

Επειδή μας θυμώνει το γεγονός ότι οι δημόσιοι πόροι κατευθύνονται για εξοπλιστικά προγράμματα, για περιττές στρατιωτικές παρελάσεις και όχι για καλύτερα σχολεία, πανεπιστήμια ή δομές υγείας,

Επειδή βλέπουμε κάθε μέρα να γινόμαστε φτωχότερες και η φτώχεια είναι μια από τις μεγαλύτερες και σκληρότερες μορφές βίας,

Επειδή χρειαζόμαστε δομές για επιζώσες, συμβούλους ψυχικής υγείας που θα μας βοηθήσουν να διαχειριστούμε τα τραύματά μας, νομικούς που θα αναλάβουν τον δύσκολο και επώδυνο δικαστικό αγώνα για τη δικαίωσή μας,

Επειδή χρειαζόμαστε δασκάλους και καθηγητ(ρι)ες για το μάθημα της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία,

Επειδή έχουμε περπατήσει χιλιόμετρα κι έχουμε δώσει σκληρές μάχες ως φεμινιστικό κίνημα στην Ελλάδα για το δικαίωμα στην άμβλωση και δεν πρόκειται να αφήσουμε κανέναν να το αμφισβητήσει ή να μας το στερήσει, με καμπάνιες για το “αγέννητο παιδί”, με κηρύγματα στις Εκκλησίες και νομοθετήματα με το ρολόι της Ιστορίας σταματημένο δεκαετίες πίσω,

Επειδή τίποτα δεν μας χαρίστηκε, τίποτα δεν μας παραχωρήθηκε και όλα τα δικαιώματα έχουν κερδηθεί με αγώνες δεκαετιών,

στις 25 Νοέμβρη θα είμαστε στους δρόμους

Συγκεντρωνόμαστε στις 18:30 μ.μ. στην Καμάρα στηρίζοντας τις κινητοποιήσεις για τη Διεθνή Ημέρα Εξάλειψης της Έμφυλης Βίας.

Κείμενο για την Ημέρα Μνήμης Τρανς Θυμάτων 2023

ΓΚΕΙ, ΤΡΑΝΣ, ΛΕΣΒΙΕΣ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ // Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΔΕ ΘΑ’ΡΘΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ

Η 20η Νοέμβρη καθιερώθηκε ως διεθνής ημέρα μνήμης των τρανς θυμάτων, έπειτα από τη δολοφονία της 34χρονης Rita Hester, τρανς αφροαμερικανίδας που διέμενε στη Μασαχουσέτη. Η δολοφονία της Rita Hester μέσα στο ίδιο της το σπίτι από έναν άγνωστο το 1998, πυροδότησε μια σειρά αντιδράσεων που οδήγησαν ένα χρόνο μετά, το 1999, στην πρώτη πορεία για τη μνήμη τρανς θυμάτων.

Η δολοφονία αυτή δεν ήταν η πρώτη και περίπου δύο δεκαετίες μετά, με οργή και θλίψη, συνειδητοποιούμε ότι δεν είναι σίγουρα η τελευταία.

Στην Ελλάδα μετράμε καθημερινά πολλαπλές τρανφοβικές επιθέσεις, ενώ δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τη δολοφονία του Ζακ και την αθώωση των δολοφόνων του και της Δημήτρη στη Λέσβο, το 2018 και 2021 αντίστοιχα.

Η φετινή 20η Νοέμβρη μας βρίσκει με μία ακόμα δολοφονημένη αδελφή μας, την τρανς μετανάστρια Άννα, η οποία ενώ είχε αναφέρει πολλές φορές τη βία και τις διακρίσεις που δεχόταν, βρέθηκε δολοφονημένη στο σπίτι της.

Οι διακρίσεις που δέχονται τα τρανς άτομα είναι πολλαπλές, τόσο στο κοινωνικό όσο και στο εργασιακό πλαίσιο. Πιο συγκεκριμένα, η πρόσβαση στην ορμονοθεραπεία διόρθωσης φύλου και η ιατρική περίθαλψη δεν είναι πάντα δεδομένες, ενώ οι αγωγές που αφορούν το φύλο δεν παρέχονται δωρεάν. Επιπλέον, ο αποκλεισμός των τρανς ατόμων από εργασιακά περιβάλλοντα λόγω των τρανσφοβικών αντιλήψεων βαθιά ριζωμένων στην ελληνική κοινωνια, πολλές φορές τα ωθούν στη σεξεργασία με δυσμενείς όρους.

Οι συνθήκες αυτές δυσκολεύουν την καθημερινότητα των τρανς ατόμων και δυσχεραίνουν την ψυχική τους υγεία, με αποτέλεσμα να υπάρχουν αυξημένα ποσοστά αυτοκτονικού ιδεασμού και αυτοκτονιών στην τρανς κοινότητα.

Για όλους αυτούς τους λόγους, και για πολλούς ακόμα, αύριο στηρίζουμε την πορεία για τη μνήμη των τρανς ατόμων, όχι μόνο με θλίψη, αλλά και με οργή, για να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα, την ορατότητά τους, την εξάλειψη της έμφυλης βίας, των διακρίσεων και της τρανφοβίας.

ΟΛΕΣ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΑΝ ΑΓΓΙΞΕΙΣ ΜΙΑ

Αυτοπαρουσιαστικό κείμενο της συλλογικότητας – Σεπτέμβριος 2023

Είμαστε οι Witches Fight Back, φεμινιστική συλλογικότητα της Θεσσαλονίκης. Συσταθήκαμε το 2021. Για να συστηθούμε καλύτερα, θα αναφέρουμε επιγραμματικά τα βασικά σημεία της πολιτικής που εκφράζουμε. Είμαστε μια συλλογικότητα που διατηρεί την αυτονομία στην εσωτερική της λειτουργία. Θεωρούμε αυτό το στοιχείο της ομάδας πολύ σημαντικό, αφού με την παραδοχή πως οι στόχοι των αγώνων μας είναι κοινοί, μέσω της συνδιαμόρφωσης και της ανάπτυξης συντροφικών δεσμών μπορούμε να διαμορφώσουμε και κοινή πορεία προς την επίτευξή τους.

Στις πολιτικές μας θέσεις αναγνωρίζουμε πως ο φεμινισμός μπορεί να πάρει διάφορες μορφές και εκφάνσεις, εμάς όμως μας εκφράζει ένας φεμινισμός που έρχεται από τα κάτω και είναι διαθεματικός και συμπεριληπτικός. Διαθεματικός, γιατί πιστεύουμε ότι οι επιμέρους καταπιέσεις αλληλοδιαπλέκονται (ταξικές, φυλετικές, θρησκείας, σεξουαλικότητας, εργασιακές κ.ά.). Συμπεριληπτικό τον ονομάζουμε γιατί δεν περιλαμβάνει μόνο τα άτομα που έχουν μήτρα, αλλά και όλα τα άτομα που απορρίπτονται από την ετεροκανονικότητα και θέλουν να εναντιωθούν σ’ αυτήν. Στην ουσία κάνουμε λόγο για ένα φεμινισμό ταξικό, αντικαπιταλιστικό, αντιφασιστικό και αντιεξουσιαστικό που αντιτάσσεται σε κάθε εκμεταλλευτική φύση που παράγεται και αναπαράγεται από τον καπιταλισμό και την πατριαρχία.

Η συλλογικότητά μας λειτουργεί με διττό τρόπο, αφενός μέσω της συλλογικής αυτομόρφωσης και της συζήτησης και αφετέρου μέσω της κινηματικής δράσης. Οι διαδικασίες λειτουργούν οριζόντια, μέσω της συζήτησης και της συνδιαμόρφωσης.

Με αυτές τις σκέψεις ως βάση παλεύουμε σε κάθε χώρο που εργαζόμαστε, δρούμε και υπάρχουμε για την άρση κάθε εκμετάλλευσης και για την απελευθέρωση φύλου, σώματος, σεξουαλικότητας.

Θεσσαλονίκη, Σεπτέμβρης 2023

Κείμενο της συλλογικότητας για το Pride 2023

Το Pride ήταν εξέγερση, δεν ήτανε γιορτή  – μια μαύρη τρανς γυναίκα έκανε την αρχή

Στις 28 Ιουνίου του 1969 στο gay bar Stonewall Inn της Νέας Υόρκης άνδρες των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας εισβάλουν στο χώρο με πρόφαση την παράνομη πώληση αλκοόλ και συλλαμβάνουν βίαια άτομα της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας που σύχναζαν εκεί. Οι επιδρομές της αστυνομίας στα gay bars εκείνη την εποχή ήταν συχνές, πόσο μάλλον στο Stonewall Inn το οποίο ήταν το πιο οικονομικό και συμπεριληπτικό αφού πιο εύκολα δεχόταν τρανς άτομα ως θαμώνες. Το βράδυ της 28ης Ιουνίου του 1969 η ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα της πόλης απαντά και συγκρούεται µε τις αστυνομικές δυνάμεις, βγαίνοντας µε εκκωφαντικό τρόπο από τη σκιά και το καθεστώς      αποκλεισμού της διεκδικώντας θέση στο δημόσιο χώρο.

Η Marsha P. Johnson, μια μαύρη trans γυναίκα, και η Sylvia Rivera, μια λατίνα drag queen, πρωτοστάτησαν στους αγώνες του Stonewall. Αργότερα, θα αποτελέσουν σημαντικές μορφές του κινήματος για τη διεκδίκηση των ΛΟΑΤΚΙΑ+ δικαιωμάτων με συνεχείς δράσεις και με τη δημιουργία οργανισμών προκειμένου να υποστηρίξουν ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα που βρίσκονταν στο περιθώριο.

Στην επέτειο της εξέγερσης εκείνης, Pride διοργανώνονται σε εκατοντάδες πόλεις ανά τον κόσμο ως αναγκαία υπενθύμιση των αγώνων που έχουν γίνει, αλλά κυρίως εκείνων που πρέπει να γίνουν ώστε να αρθεί κάθε έµφυλη καταπίεση, κάθε νομικός διαχωρισμός µε βάση το φύλο και τη σεξουαλικότητα και μέχρι η σεξουαλική και η έµφυλη ετερότητα να μην αποτελούν διαχωριστική τομή ανάμεσα στα άτομα.

Τα χρόνια που ακολουθούν το Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ προσπαθεί με μετριοπαθείς πολιτικές να κατευνάσει το επαναστατικό μαχητικό κίνημα των ΛΟΑΤΚΙΑ+ με το να το προσεγγίσει και να το απορροφήσει πετώντας του δικαιωματικά ψίχουλα, μέχρι να «ωριμάσουν οι συνθήκες». Στην πραγματικότητα, το μόνο για το οποίο ενδιαφέρεται είναι οι απαιτήσεις της αγοράς, και μέσω του ροζ ξεπλύματος ενσωματώνει το ΛΟΑΤΚΙΑ+ κίνημα ενώ συνεχίζει να αισχροκερδεί σε βάρος του και να καταπατά τα δικαιώματά του τόσο μέσα στην αμερικανική κοινωνία όσο και διεθνώς.

Στην ενσωματωμένη ιστορία των «Gay Pride» η θεσμική διοργάνωση των Pride παρουσιάζεται ως κάτι το θετικό, καθώς τα Pride έπαψαν να είναι κινητοποιήσεις της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας μαχητικές, από τα κάτω, µε κινηματικό και διεκδικητικό χαρακτήρα. Αντίθετα, μετατράπηκαν σε φεστιβαλικές γιορτές από τα πάνω, γεμάτες µε αιµατοβαµµένες χορηγίες που λειτουργούν και ως ροζ πλυντήριο για όποιους θέλουν να πλασάρουν ένα προοδευτικό προφίλ βάζοντας το LGBT στην ατζέντα τους, με σκοπό να καλύψουν τις δολοφονικές πολιτικές τους.

Εμείς είμαστε εδώ γιατί νομίζουμε ότι κανένα Pride δεν πρέπει να συμβαίνει µε αυτόν τον τρόπο, γιατί πολύ απλά έτσι παύει να είναι Pride. Γιατί πιστεύουμε ότι δεν µπορεί να υπάρξει αντισεξιστικός, αντιοµοφοβικός, αντιτρανσφοβικός και αντιπατριαρχικός ΛΟΑΤΚΙΑ+ αγώνας αν δεν είναι μαχητικός και από τα κάτω.

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ PRIDE; το ερώτημα αυτό µπορεί να απαντηθεί πολύ εύκολα αν ρίξουμε µια µατιά στους πραγματικούς συντελεστές των θεσµικών Pride. Στο 1ο Thessaloniki Pride, όσο το Αυτοοργανωµένο Pride της πόλης κατέβαινε στο δρόµο µε το κίνηµα SOS Χαλκιδική ενάντια στην εξόρυξη χρυσού, το θεσµικό Athens Pride δεχόταν χορηγία από την Eldorado Gold, την εταιρεία που κατέστρεφε και καταστρέφει µε τις εξορύξεις χρυσού τη βόρεια Ελλάδα. Μέχρι και τώρα η εικόνα των θεσµικών Pride παραµένει ίδια, µε πολυεθνικές εταιρείες ως χορηγούς (Vodafone, Aegean κλπ.), διαφηµίσεις και κέρδη.

Χαρακτηριστικό παράδειγµα της αντιδραστικής στροφής των θεσµικών Pride είναι το θεσµικό Athens Pride του 2017, όπου πολλές ΛΟΑΤΚΙΑ+ συλλογικότητες κατήγγειλαν, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, µέσω ανακοινώσεων την διοργανώτρια αρχή και τον αντιδηµοκρατικό και αδιαφανή τρόπο που διαχειρίζεται τον θεσµό για το ζήτηµα των χορηγιών, για την συµµετοχή πρεσβειών ιµπεριαλιστικών κρατών και δηµοτικών αρχών και του τότε κυβερνητικού κόµµατος, το οποίο είχε το θράσος να κατέβει µε πανό και µε τη συµµετοχή κεντρικών στελεχών του, µία µόλις µέρα µετά από την ψήφιση των τελευταίων βάρβαρων µνηµονιακών µέτρων.

Ακόμα περισσότερο αυτό σφραγίστηκε µε την παρουσία της αστυνομίας στο θεσµικό Athens Pride του 2017 µε διακριτό µπλοκ «∆ράση Αστυνοµικών ενάντια στον Ρατσισµό», το οποίο προσπάθησαν να διώξουν η «Πρωτοβουλία για Αυτοοργανωµένο Pride» και άλλες ΛΟΑΤΚΙΑ+ συλλογικότητες, όμως, βρήκαν απέναντί τους το κυβερνητικό µπλοκ το οποίο προσπάθησε να τις εµποδίσει λεκτικά και όχι µόνο. Ενάντια σε τέτοιες πρακτικές εμείς βροντοφωνάζουµε ότι τα µνηµόνια, η φτωχοποίηση, η προσφυγική κρίση, ο ρατσισµός, ο σεξισµός, η φασιστική βία, ο πόλεμος ενάντια στα κινήματα και τις καταλήψεις δεν ξεπλένονται µε καμιά συµµετοχή στο Athens Pride. Όλη αυτή η κριτική είναι απότοκο µιας συνολικής αµφισβήτησης και του διαλόγου που έχει ανοίξει στη διεθνή κοινότητα για το ΛΟΑΤΚΙΑ+ κίνηµα και την ενσωµάτωσή του. Και είναι η ίδια αµφισβήτηση που οδήγησε στη δηµιουργία των αυτοοργανωµένων Pride σε διάφορες πόλεις, όπως στην Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, την Κρήτη και τα Γιάννενα.

Όπως τίποτα από τα παραπάνω δε θα µπορούσαµε να φανταστούµε να συµβαίνει σε ένα αυτοοργανωµένο Pride φτιαγµένο για να µας χωράει όλα, έτσι δεν µπορούµε µε τίποτα να δεχθούµε την παρουσία και στήριξη των θεσµικών Pride από πρεσβείες της ΗΠΑ, του Ισραήλ και της ρατσιστικής ΕΕ, που τολµούν να µιλούν στο όνοµα των ανθρώπινων δικαιωµάτων εν γένει και της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας ειδικά, την ίδια στιγµή που δολοφονούν Παλαιστίνιους, Σύριους και Ιρακινούς όσο και τα ίδια τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτοµα στις χώρες τους. ∆εν πρόκειται να ξεπλύνουµε κανένα κράτος από τις εξουσιαστικές πολιτικές και τα εγκλήματά του. Και γι’ αυτό βρισκόµαστε διαµετρικά απέναντι από αυτές τις τακτικές.

Σε ένα Pride φτιαγµένο από τα κάτω και από όλα µας, δεν έχουν καµία θέση οι οργανωτικές πρακτικές της ΑΜΚΕ Thessaloniki Pride όπως και καµιάς άλλης κλειστής οργανωτικής επιτροπής που διοργανώνει θεσµικά Pride. Θέλουµε οι αποφάσεις µας να παίρνονται από όλα, αµεσοδηµοκρατικά και όχι από 10-15 άτοµα πίσω από κλειστές πόρτες. Θέλουµε ό,τι αποφασίζουµε να το υλοποιούµε εµείς συλλογικά και χωρίς απλήρωτους «εθελοντές». Γιατί για εµάς λογικές ανάθεσης δεν έχουν καµιά θέση στη διοργάνωση των Pride και ενάντια σ’ αυτό προβάλλουµε τις ανοιχτές συνελεύσεις, τη συνδιαµόρφωση και το διάλογο.

Η ίδια η δηµιουργία των αυτοοργανωµένων Pride στην πόλη µας είναι σηµαντική, όχι µόνο για τη ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα αλλά για το κίνηµα συνολικά. Ο αγώνας ενάντια στην πατριαρχία, το κράτος, το ρατσισµό, τον καπιταλισµό, ενάντια σε κάθε καταπιεστικό σύστηµα εξουσίας είναι αγώνας όλων µας, για να µπορούµε να ζούµε ελεύθερα.

Για αυτούς αλλά και για τόσους άλλους λόγους τα ενσωµατωµένα, θεσµικά Pride δε µας κάνουν. Για εµάς το Pride είναι διεκδικητικό, διαθεµατικό και επικοινωνεί µε τα κοινωνικά και αγωνιστικά κινήµατα. Τίθεται ενάντια στην πατριαρχία και κάθε µορφής κανονικότητα, ενάντια στον εθνικισµό και ό,τι τον αναπαράγει. Και για αυτό κάθε χρόνο καλούµε άτοµα και συλλογικότητες που στέκονται υπέρ των ΛΟΑΤΚΙΑ+, αντισεξιστικών, φεµινιστικών αγώνων, να έρθουν να πλαισιώσουν την πορεία του Αυτοοργανωµένου Thessaloniki Pride, έτσι ώστε να γίνει αυτή η µέρα ακόµα πιο µαζική, πιο δυναµική, ηµέρα αγώνα και ελευθερίας.

 

Κείμενο της συλλογικότητας για την 8η Μάρτη 2023

ΑΓΩΝΑΣ ΤΑΞΙΚΟΣ ΚΑΙ ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΟΣ

☽ Φέτος στην 8η Μάρτη βγαίνουμε ξανά στο δρόμο. Η «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας», που πλέον γιορτάζεται σαν άλλη μια ακίνδυνη παγκόσμια ημέρα, άλλη μια ευκαιρία για κατανάλωση και για ενσωμάτωση των αγώνων μας, προέρχεται από μια ιστορία που κάθε άλλο παρά ακίνδυνη ήταν.

☽ Πιάνουμε το νήμα από τις 8 Μάρτη του 1857, την πρώτη απεργία γυναικών, όπου οι εργάτριες στο χώρο της κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη προέβησαν σε μία ιστορική κινητοποίηση και στάση εργασίας για τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας τους, ανθρώπινα ωράρια εργασίας και καλύτερα μεροκάματα. Μισό αιώνα αργότερα, στις 8 Μάρτη του 1910 η Β’ Διεθνής Συνδιάσκεψη σοσιαλιστριών στην Κοπεγχάγη θεσμοθέτησε ομόφωνα την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, μετά από διεκδίκηση της Κλάρα Τσέτκιν, ως μέρα αφιερωμένη στις διεκδικήσεις περί του γυναικείου ζητήματος. Ήταν και πάλι 8η Μάρτη, εκείνη του 1917, όταν πάνω από 200.000 γυναίκες κατέβηκαν σε μία από τις μαζικότερες πορείες στους δρόμους της Πετρούπολης με σύνθημα «Ψωμί και Ειρήνη – Κάτω ο Πόλεμος – Βελτίωση της κατάστασης των Γυναικών».

☽ Η φεμινιστική ιστορία της 8ης Μάρτη, καθοριστική για το σημερινό φεμινιστικό κίνημα, είναι αυτή που ορίζει την ημέρα αυτή όχι ως γιορτή, αλλά ως μέρα διεκδίκησης, αγώνα και απεργίας στην παραγωγή και την αναπαραγωγή, στη δουλειά και το σπίτι.

☽ Σήμερα, παρά τις νίκες του φεμινιστικού κινήματος και τους αγώνες που δίνουμε διαρκώς, εξακολουθούμε να μην μπορούμε να αναπνεύσουμε. Γυναικοκτονίες, βιασμοί, έμφυλη βία έχουν γίνει καθημερινότητα. Η έμφυλη βία κανονικοποιείται διαρκώς από κεντρικούς πυλώνες του εθνικού κορμού, όσο το κράτος και η αστική δικαιοσύνη απαντούν σε κάθε καταγγελία με συγκαλύψεις. Ο ζόφος της πατριαρχίας βρίσκεται σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής και καμιά/κανένα δεν είναι ελεύθερη/ο μέχρι να είμαστε όλες/α.

☽ Και σε θεσμικό επίπεδο όμως, βλέπουμε ξανά και ξανά να μπαίνουν στο στόχαστρο δικαιώματά μας. Βλέπουμε να αμφισβητείται το δικαίωμα στην ασφαλή και δωρεάν έκτρωση, τις ίσες συνθήκες εργασίας (νόμος Χατζηδάκη), το δικαίωμα στη μητρότητα και την εργασία, όπως και να εισάγονται νέοι αναχρονιστικοί και μισογυνιστικοί νόμοι που ξεπλένουν την έμφυλη βία και μας θέτουν ξανά σε κίνδυνο, βλ. νόμο Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια. Κι όλα αυτά ενώ παραμένουμε οι διπλά και τριπλά εργαζόμενες της κοινωνίας, με την -απλήρωτη- οικιακή εργασία και τη φροντίδα όλων να εξαρτάται από εμάς.

☽ Καπιταλισμός και πατριαρχία βρίσκουν διαρκώς νέους τρόπους να αναπαράγουν την έμφυλη καταπίεση και να εκμεταλλεύονται τα πιο ευάλωτα. Η έμφυλη βία δεν στοχεύει μόνο στις cis γυναίκες, άλλα και σε όλες τις θηλυκότητες και τα λοατκια+ άτομα. Ο αγώνας για την απελευθέρωση φύλου, σώματος και σεξουαλικότητας είναι αναπόσπαστο κομμάτι του φεμινιστικού κινήματος.

☽ Έτσι και αυτήν την 8η Μάρτη θέλουμε να παλέψουμε με όλ@ όσ@ καταπιέζονται από την πατριαρχία, όσες βιώνουν τη βία της επισφάλειας και της ανεργίας, των έμφυλων διακρίσεων, της έμφυλης βίας. Στεκόμαστε δίπλα σε κάθε εργάτρια, στις αόρατες εργάτριες της οικιακής εργασίας, τις μετανάστριες, τις άνεργες φίλες μας και τις επιζώσες αδερφές μας και σε όλες αυτές που μετράμε τα ρέστα μας για να βγάλουμε το μήνα. Ενάντια στην κανονικοποίηση της έμφυλης βίας προβάλλουμε τη φεμινιστική αλληλεγγύη και τη μαχητικότητα, μέχρι η πατριαρχία να είναι παρελθόν.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΑ

 

// Ο σεξισμός σας βλάπτει μητέρα και παιδί – Όχι συνεπιμέλεια υποχρεωτική //

????Χρόνια τώρα βιώνουμε επιθέσεις και επαναλαμβανόμενη αμφισβήτηση κεκτημένων του φεμινιστικού κινήματος, σ’ ένα πλαίσιο συνολικής συντηρητικοποίησης σε πεδία της ζωής μας, όπως αυτά της εργασίας της εκπαίδευσης κ.ά. Μετά από ένα χρόνο πανδημίας και με το δημόσιο σύστημα υγείας διαλυμένο, η κυβέρνηση αποφασίζει να περάσει μια σειρά νομοσχεδίων με συνοπτικές διαδικασίες, εκμεταλλευόμενη το παράλογο καθεστώς lockdown και ακραίας καταστολής απέναντι σε οποιαδήποτε μορφή αντίδρασης. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο κατατέθηκε στις 19/3 και το νομοσχέδιο Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, χωρίς να έχει προηγηθεί καμία επίσημη τοποθέτηση ή ενημέρωση σχετικά με το περιεχόμενό του, παρά μόνο θολές δηλώσεις και κυβερνητικές διαρροές.
????Το οικογενειακό δίκαιο στην Ελλάδα ρυθμίστηκε το 1983 με νόμο που ικανοποιούσε μια σειρά αιτημάτων του φεμινιστικού/γυναικείου κινήματος σε ένα πλαίσιο εκσυγχρονισμού συντηρητικών και πατριαρχικών νομοθετημάτων. Σήμερα, ο υπάρχων νόμος περί οικογενειακού δικαίου προβλέπει και την επιλογή της συναινετικής συνεπιμέλειας, δηλαδή την από κοινού απόφαση των γονέων για την επιμέλεια των τέκνων, αλλά και τον ορισμό της απο το δικαστήριο σε περίπτωση διαμάχης. Άρα, εφόσον υφίσταται ήδη ρύθμιση για συναινετική συνεπιμέλεια των δύο γονέων, ποιες είναι οι πραγματικές στοχεύσεις αυτού του νομοσχεδίου;
Το νομοσχέδιο Τσιάρα προβλέπει την υποχρεωτική επιβολή της συνεπιμέλειας και της εναλασσόμενης κατοικίας απευθείας από το δικαστήριο, κρίνοντας με οριζόντιο και καθολικό τρόπο την κάθε περίπτωση. Αυτό που δεν λαμβάνεται υπόψη είναι οι πατριαρχικές σχέσεις εξουσίας που διαπερνούν το μοντέλο της πυρηνικής οικογένειας και μπορεί να εκφράζονται είτε με μειωμένη συμμετοχή του πατέρα στην ανατροφή των παιδιών, λόγω της διαχρονικής θηλυκοποίησης της φροντίδας, είτε ακόμα και με μορφές ενδοοικογενειακής βίας. Άρα, αυτό το νομοσχέδιο βάζει στο στόχαστρο τις μητέρες των πιο φτωχών κοινωνικών στρωμάτων, μετανάστριες, ανάπηρες, ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα, εγκλωβίζοντάς τα σε κακοποιητικές σχέσεις, υπό την απειλή της υποχρεωτικής συνεπιμέλειας σε περίπτωση διαζυγίου. Επίσης, αν υπάρξει καταγγελία ενδοοικογενειακής βίας, η συνεπιμέλεια δεν αίρεται παρά μόνο μετά τη τελική δικαστική απόφαση και την ενδεχόμενη καταδίκη του κακοποιητή, διαδικασία που μπορεί να διαρκέσει μέχρι και 10 χρόνια.
????Η βασική ρητορική πίσω από το νομοσχέδιο Τσιάρα εκθειάζει την παρουσία και των δυο γονέων στην ανατροφή του παιδιού, υπερτονίζοντας έτσι το μοντέλο της πυρηνικής, ετερόφυλης και πατριαρχικής οικογένειας και αποκλείοντας την μονογονεϊκή, ομογονεϊκή οικογένεια, την τρανς γονεϊκότητα, ενώ σε περιπτώσεις ομογονεϊκής οικογένειας όπου ένας εκ των δύο είναι βιολογικός γονέας, δεν υπάρχει κανένα νομικό δικαίωμα και αναγνώριση για τον μη βιολογικό.
Και όλα αυτά, ενώ κατά τη διάρκεια των lockdown είδαμε τις καταγγελίες για ενδοοικογενειακή βία να εκτοξεύονται στα ύψη, σε καθεστώς μηδαμινής κρατικής μέριμνας για τον απεγκλωβισμό και τη φροντίδα των κακοποιημένων. Είναι μάλιστα γεγονός πως τα περιστατικά που καταγγέλλονται είναι μόνο ένα μικρό ποσοστό του συνόλου, αφού τα άτομα που υφίστανται έμφυλη βία αποθαρρύνονται τόσο από το λεγόμενο “victim blaming” που τα αναγκάζει να απολογηθούν για την κακοποίησή τους, όσο και από άλλους παράγοντες, όπως η οικονομική εξάρτηση, ο φόβος και η απουσία υποστηρικτικών δομών.
????Το νομοσχέδιο Τσιάρα σχηματίστηκε από την ΑΜΚΕ «Ενεργοί Μπαμπάδες», μέλη της οποίας και υπουργοί και βουλευτές της ΝΔ, με ακραία συντηρητικές απόψεις περί οικογενειακού δικαίου. Άρα ουσιαστικά το νομοσχέδιο αυτό προωθείται από μια ομάδα ανδρών σε θέσεις εξουσίας, χωρίς καμία κίνηση για συζήτηση με γυναικείες και φεμινιστικές ομάδες και διαφωνούσες μεριές εν γένει. Αξίζει να σημειωθεί ότι όπου εφαρμόστηκε αντίστοιχη νομοθεσία, όπως για παράδειγμα στην Ισπανία και την Ιταλία, υποστηρίχθηκε από συντηρητικά δεξιά και ακροδεξιά κόμματα (PP και Vox στην Ισπανία, Λέγκα του Βορρά και Κίνημα των πέντε αστέρων στην Ιταλία) και ακολούθησε ισχυρή αντίδραση του φεμινιστικού κινήματος που στην Ισπανία συγκεκριμένα πέτυχε την απόσυρση της συνεπιμέλειας σε περίπτωση ενδοοικογενειακής βίας.
????Το νομοσχέδιο αυτό διαπερνάται από μια γενικόλογη ρητορική περί του «καλού των τέκνων», ενώ στην πραγματικότητα δεν λαμβάνεται πουθενά υπόψη ο λόγος και η βούληση του παιδιού. Μέσω της υποχρεωτικής εναλλαγής κατοικίας δημιουργείται ένα ασταθές περιβάλλον για την ανατροφή του παιδιού, αποσταθεροποιώντας τις συνήθειές του, το σχολικό και κοινωνικό του περιβάλλον και το καθιστά αντικείμενο διεκδίκησης. Προς ενίσχυση αυτού του επιχειρήματος επιστρατεύεται μέχρι και η ψευδο-επιστημονική «θεωρία της αποξένωσης» του Gardner. O όρος αυτός αναπαράγει τη σεξιστική αντίληψη της εκδικητικής συκοφάντησης του πατέρα από τη μητέρα, προκαλώντας την «αποξένωση» του παιδιού. Σε περίπτωση καταγγελίας του παιδιού για κακοποιητική συμπεριφορά, όχι μόνο δεν υπάρχει φροντίδα για το παιδί ή απομάκρυνση από τον κακοποιητή, αλλά δίνει τη δυνατότητα επίκλησης σε αυτή τη θεωρία για να αφαιρεθεί η επιμέλεια από το γονιό που καταγγέλλεται ως «αποξενωτής». Ο όρος αυτός θεωρείται “junk-science” (ψευδοεπιστήμη) και δεν αναγνωρίζεται από την παγκόσμια επιστημονική/ ιατρική/νομική κοινότητα και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, αφού μάλιστα έχει απαγορευτεί η χρήση του σε μια σειρά από κράτη.
Αν η κυβέρνηση ήθελε όντως να δράσει υπέρ της έμφυλης ισότητας στην οικογένεια και την ανατροφή του παιδιού, θα παρείχε υποστήριξη στα θύματα ενδοοικογενειακής βίας (κατά πλειοψηφία μητέρες και παιδιά), θα παρείχε δωρεάν και δημόσιους παιδικούς σταθμούς για όλα τα παιδιά, επιδόματα για τις φτωχές οικογένειες και άλλα μέτρα προς αυτήν την κατεύθυνση. Αντ’ αυτού ταυτόχρονα με το παρόν νομοσχέδιο, ανοίγει ξανά το θέμα του δικαιώματος στην έκτρωση, δικαίωμα που αμφισβητείται παγκοσμίως από τις κυβερνήσεις και προσπαθεί να αυστηροποιηθεί και τελικά να καταργηθεί. Παράλληλα βλέπουμε την προσπάθεια της Τουρκίας να εξαιρεθεί από τη Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης που αφορά την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών και την ενδοοικογενειακή βία. Όλα αυτά δεν είναι καινούργια, διαχρονικά το φεμινιστικό κίνημα αγωνιζόταν κατά της πατριαρχίας που εξουσιάζει τα σώματά μας και ασκεί έλεγχο σε αυτά, αντιλαμβανόμαστε όμως ότι τα κεκτημένα μας απειλούνται ξανά και στεκόμαστε απέναντι.
Από τη μεριά μας στεκόμαστε ενάντια στο νομοσχέδιο Τσιάρα και σε κάθε νομοσχέδιο που αναπαράγει σεξισμό, ομοφοβία, έμφυλη βία και πατριαρχικές/καταπιεστικές σχέσεις εξουσίας, που φέρνει σε ακόμα δυσμενέστερη θέση μητέρα και παιδί.
????Να αποσυρθεί τώρα το νομοσχέδιο Τσιάρα – Ούτε σκέψη για ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ συνεπιμέλεια!